tag:blogger.com,1999:blog-17799074356925515022024-03-05T20:54:06.309+05:30కోతికొమ్మచ్చి...బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.comBlogger20125tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-89994678516555789162011-04-23T18:17:00.003+05:302011-07-28T15:12:34.227+05:30లటక్కన పెగ్గేసి చటుక్కున మూతి తుడుచుకుంటాం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;"><b>పెగ్-1</b><br />
మందు విషయంలో మనం ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోం.<br />
సాయంత్రం ఇంటికి వచ్చేసరికి మా ఆవిడ వంట చేస్తూంటుంది.<br />
వంటింట్లోంచి పాత్రల శబ్దం వినిపిస్తూ ఉంటుంది.<br />
మనం పిల్లిలా ఇంట్లో దూరుతాం.<br />
చెక్కబీరువాలోంచి మందు బాటిల్ తీస్తాం.<br />
ఫొటోలో తాతగారు నవ్వుతూ చూస్తారు.<br />
ఈ చెవిలో సద్దు ఆ చెవిలో పడనివ్వం.<br />
ఎందుకంటే... మనం ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోం.<br />
ఎవరూ వాడని బాత్రూం అటక మీంచి గ్లాసందుకుంటాం.<br />
లటక్కన పెగ్గేసి చటుక్కున మూతి తుడుచుకుంటాం.<br />
గ్లాసు కడిగేసి అటక మీద పెట్టేస్తాం.<br />
తాతగారు బోసినవ్వుతో చూస్తారు.<br />
వంటింట్లోకి తొంగి చూస్తాను.<br />
మా ఆవిడ చపాతీపిండి కలుపుతూంటుంది.<br />
ఈ చెవిలో సద్దు ఆ చెవిలో పడనివ్వం.<br />
ఎందుకంటే... మనం ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోం.<br />
మా ఆవిడకూ నాకూ మధ్య సంభాషణ మొదలవుతుంది.<br />
<span style="color: red;">నేను:</span> <span style="color: blue;">శర్మగారమ్మాయి పెళ్లి సంగతేమైంది?</span><br />
<span style="color: red;">మా ఆవిడ: </span><span style="color: blue;">తిన్నగా ఉంటే కదా, మంచి సంబంధాలు రావడానికి!</span><br />
<br />
<b>పెగ్-2</b><br />
మనం మళ్లీ ఇవతలికి వస్తాం.<br />
చెక్కబీరువా తలుపు చప్పుడు చేస్తుంది.<br />
మనం మాత్రం నిశ్శబ్దంగా బాటిల్ తీస్తాం.<br />
లటక్కన పెగ్గేసి చటుక్కున మూతి తుడుచుకుంటాం.<br />
బాటిల్ కడిగేసి అటకమీద పెట్టేస్తాం.<br />
ఈ చెవిలో సద్దు ఆ చెవిలో పడనివ్వం.<br />
ఎందుకంటే... మనం ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోం.</span><br />
<span style="font-size: large;"> <span style="color: red;">నేను:</span> <span style="color: blue;">మన శర్మ కూతురు అప్పుడే పెళ్లీడుకొచ్చేసిందా?</span><br />
<span style="color: red;">ఆవిడ:</span> <span style="color: blue;">ఇంకా పెళ్లి వయసేమి? అడ్డగాడిదలా ముప్ఫైయ్యేళ్లొస్తుంటే!</span><br />
<br />
<b>పెగ్-3</b><br />
మనం మళ్లా చెక్కబీరువాలోంచి చపాతీపిండి తీస్తాం.<br />
చెక్కబీరువాలో బాత్రూం ప్రత్యక్షమవుతుంది.<br />
బాటిల్ తీసి అటకలో రెండౌన్సులు పోస్తాం.<br />
లటక్కన పెగ్గేసి చటుక్కున మూతి తుడుచుకుంటాం.<br />
తాతగారు పడీపడీ నవ్వుతుంటారు.<br />
అటకని పిండిమీద పెట్టేసి తాతయ్యని కడిగేసి చెక్కబీరువాలో పెట్టేస్తాం.<br />
మా ఆవిడ పొయ్యిమీద బాత్రూం పెడుతుంది.<br />
ఈ బాటిల్లో సద్దు ఆ బాటిల్లో పడనివ్వం.<br />
ఎందుకంటే... మనం ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోం.<br />
<span style="color: red;">నేను: </span><span style="color: blue;">ఏంటే? మా శర్మగారిని గాడిదంటావా... తోలు వలిచేస్తాను.</span><br />
<span style="color: red;">ఆవిడ: </span><span style="color: blue;">ఊరికే గొడవ చేయకుండా వెళ్లి పడుకోండి!</span><br />
<br />
<b>పెగ్-4</b><br />
మనం పిండిలోంచి బాటిల్ తీస్తాం. చెక్కబీరువాలోంచి ఓ పెగ్ కలుపుతాం.<br />
బాత్రూంని కడిగేసి అటకమీద పెట్టేస్తాం.<br />
మా ఆవిడ ఫొటోలోంచి నవ్వుతూ చూస్తుంటే గాంధీ వంట చేస్తుంటాడు.<br />
ఈ శర్మ సంగతి ఆ శర్మగాడికి తెలియనివ్వం.<br />
ఎందుకంటే... మనం ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోం.<br />
<span style="color: red;">నేను: </span><span style="color: blue;">ఇంతకీ శర్మగాడి పెళ్లి ఆ గాడిదతో అయ్యిందా లేదా?</span><br />
<span style="color: red;">ఆవిడ:</span> <span style="color: blue;">నెత్తిమీద బక్కెట్ నీళ్లు పోశానంటే... వెళ్లండి, బయటికి!</span><br />
<br />
<b>పెగ్-5</b><br />
నేను మళ్లీ కిచెన్లోకి వెళ్తాను.<br />
నిశ్శబ్దంగా అటకమీద కూర్చుంటాను. </span><br />
<span style="font-size: large;">డ్రాయింగ్రూంలోంచి బాటిళ్ళ శబ్దం వినిపిస్తుంటుంది.</span><br />
<span style="font-size: large;">తొంగిచూస్తే... మా ఆవిడ బాత్రూంలో మందేస్తుంటుంది.<br />
వెంటనే లటక్కన మూతేసి చటుక్కున పెగ్గు తుడుచుకుంటాం.<br />
ఈ గాడిద చప్పుడు ఆ గాడిద చెవిలో పడనివ్వం.<br />
అఫ్కోర్స్ తాతయ్య ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోడు.<br />
శర్మ వంట చెయ్యడం పూర్తయ్యేవరకూ మనం ఫొటోలో కూర్చుని మా ఆవిణ్ని చూస్తూ నవ్వుతుంటాం.<br />
ఎందుకంటే... మనం ఎప్పుడూ రిస్క్ తీసుకోం.<br />
<br />
<span style="color: red;">మరాఠీమూలం: నెట్ లో అజ్ఞాత రచయిత</span><br />
<span style="color: blue;">తెలుగు అనువాదం: జొన్నవిత్తుల శ్రీరామచంద్రమూర్తి.</span></span></div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-63796947828735748802011-04-09T18:30:00.001+05:302011-04-09T18:30:12.069+05:30శక్తి సినిమా ఎందుకు ఫ్లాపయ్యిందంటే...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">బ్లాగుల్లో ఎంతమంది చెప్తున్నా శక్తి సినిమా చూసే సాహసం చేసేశాను. దీనిక్కారణం నాకు ఫ్యాంటసీ సినిమాలంటే ఇష్టం కాబట్టి. <br />
అంజి సినిమా చూశాక ఎలాంటి ఫీలింగ్ కలిగిందో శక్తి చూశాక కూడా అలాగే అనిపించింది. <br />
రెంటిలోనూ కామన్ పాయింటు... సినిమా మొత్తం హీరో ప్యాసివ్ గా ఉండిపోవడం.<br />
అందులో చిరంజీవి ఆత్మలింగం కోసం ఎలాంటి ప్రయత్నాలూ చేయడు. అతని ప్రమేయం లేకుండానే దొరుకుతుంది. దొరికాకైనా దాంతో ఏమైనా చేస్తాడా అంటే చేయడు. భద్రంగా గూడేనికి తీసుకొచ్చి నాగబాబు గుడిసెలో దాస్తాడు. విలన్ వచ్చాక పిల్లల్ని కిడ్నాప్ చేసి కథ నడిపిస్తాడు. సినిమా మొత్తానికీ హీరో ఏమైనా చేశాడా అని తరచి చూస్తే ప్చ్! ఏం కనిపించదు.<br />
ఎవడో కథ నడిపిస్తుంటే దానివెంట హీరోపోతుంటే చూడబుద్ధేయదు. కనీసం... చిరంజీవి, జూనియర్ ఎన్టీఆర్ లాంటి మాస్ హీరోల విషయంలో. <br />
శక్తిలోనూ అంతే. ఫస్టాఫ్ అంతా హీరోయిన్ వెంటపడి ఆమె ఎక్కడికి పోతే అక్కడికి పోతుంటాడు జూనియర్. పోనీ సెకండాఫ్ లో విషయమేదైనా ఉందా అంటే అదీ లేదు. రుద్రశూలాన్ని ఉపయోగించి హంపిలోని అధిష్ఠాన శక్తిపీఠానికి (ఇది అష్టాదశ శక్తిపీఠాలకూ మూలపీఠం అని కథారచయిత కల్పన) చేరుకునే సీన్లు చాలా పేలవంగా అనిపిస్తాయి. క్లైమాక్స్ కు అరగంట ముందు దాకా హీరోకి ఒక లక్ష్యం ఉండదు. గాలి ఎటు వీస్తే అటు పోతుంటాడు.<br />
ఇలా హీరో ప్యాసివ్ గా ఉంటే ఏం నచ్చుతుందీ!<br />
<br />
దీన్ని రివర్సులో చూద్దాం. <br />
ఒక్కడు, దిల్, ఇడియట్... పాతసినిమాలు తీసుకుంటే విజేత, మగమహారాజు, <br />
ఇంకా నాకు పేర్లు అంతగా గుర్తురావడంలేదుగానీ, ఇలా హిట్టయిన సినిమా దేన్ని తీసుకున్నా కథ బలంగా ఉంటుంది. దాన్ని నడిపించే మెయిన్ క్యారెక్టర్ హీరోనే అయి ఉంటాడు.<br />
ఇదంతా నా అనుకోలు మాత్రమే. నా థీరీకి కూడా కొన్ని ఎక్సెప్షన్లు ఉండొచ్చు. కథ అత్యద్భుతంగా ఉంటే ఈ లాజిక్కులేవీ పనిచేయకపోవచ్చు కూడా. హీరో డమ్మీ అయినా నడిచిపోతుంది. ఉదాహరణకు... బొమ్మరిల్లు.<br />
(బొమ్మరిల్లు కథ మరీ అంత ఎక్ట్రార్డినరీనా అని నా మీదకు పోట్లాటకు దిగద్దండోయ్! అది నా సొంత అభిప్రాయం మాత్రమే).<br />
<br />
థియేటరుకి వెళ్లి చూసేకన్నా... ఐదారునెల్లు ఆగితే టీవీలో వస్తుంది. అలా వచ్చినప్పుడు హాయిగా ఇంట్లోనే పడక్కుర్చీలో కూర్చుని చూడొచ్చు.</div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-14781428624403452032011-04-07T19:50:00.000+05:302011-04-07T19:50:54.359+05:30చిలిపి<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">పాత సండే మాగజైన్లు తిరగేస్తుంటే కనిపించిందీ ఆర్టికల్. అప్పట్లో వేరే ఆర్టికల్ కోసం చూస్తుంటే బుష్ తిక్కతిక్కగా ఫోజులిచ్చిన ఈ ఫొటోలు కనిపించాయి. అలక్కానిచ్చేసిందే ఈ ఫొటోఫీచర్.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwRQHPrIHlfDyR6wq8yHbZIITY4LxqXLIuJE4blCYbGsxgoVbk9QPC_aRo51ctPDHLi-d_ew5zgZZSKhgovy2SThJHnGljcFRK7upGFkuimfBLIlPMLTCpq7ZZzXrG6THDNJoheuylJoc/s1600/bush.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwRQHPrIHlfDyR6wq8yHbZIITY4LxqXLIuJE4blCYbGsxgoVbk9QPC_aRo51ctPDHLi-d_ew5zgZZSKhgovy2SThJHnGljcFRK7upGFkuimfBLIlPMLTCpq7ZZzXrG6THDNJoheuylJoc/s320/bush.jpg" width="231" /></a></div><br />
అప్పటికి బుష్షొక్కడే గానీ... ఇప్పుడతగాడికి దిమిత్రీ మెద్వెదేవ్ కూడా తోడయ్యాడు. కావాలంటే చూడండి.. :)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm35oQW7eG8AFz-4rRFBRw5TCPVs1HzTH77RQLJmLUnDVnMOpkycfxqs3Mm3VdiIl0X2V_x4aij0HsW4NiSZbYQcSEWhBOJwhLK_wbQU5pgCEn1QAgd3mwT5ZI2c2HGX_ZkaxfH8-uMRs/s1600/medvedev.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm35oQW7eG8AFz-4rRFBRw5TCPVs1HzTH77RQLJmLUnDVnMOpkycfxqs3Mm3VdiIl0X2V_x4aij0HsW4NiSZbYQcSEWhBOJwhLK_wbQU5pgCEn1QAgd3mwT5ZI2c2HGX_ZkaxfH8-uMRs/s320/medvedev.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbWvV4l3G7qp-2oYyPlRo_yr2RIyehCTmsp1CivYlrjDEl1RfSMrVqc44Ft4FOVZzz4VCcjFmrOiIiX9zmX83FNFtZ-zpiNsP-tGs6shEE-7qu4Kh2OMKKLGL7P4dAjZecnZs5H288OlQ/s1600/medvedev1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbWvV4l3G7qp-2oYyPlRo_yr2RIyehCTmsp1CivYlrjDEl1RfSMrVqc44Ft4FOVZzz4VCcjFmrOiIiX9zmX83FNFtZ-zpiNsP-tGs6shEE-7qu4Kh2OMKKLGL7P4dAjZecnZs5H288OlQ/s320/medvedev1.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgE2iENlQsffXz6WSfVl0mZK5AWNPULc2r_i7EBI5w4EH-DHig8QBuNl3MXnXL1JRmd1fFLwM1sPPpK7UPKnZJaEH6XI50lyjkzCPP1Va2UpEO7n6dVxg-mmear_t-Kke054ZENvISUQ/s1600/Medvedev+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="219" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgE2iENlQsffXz6WSfVl0mZK5AWNPULc2r_i7EBI5w4EH-DHig8QBuNl3MXnXL1JRmd1fFLwM1sPPpK7UPKnZJaEH6XI50lyjkzCPP1Va2UpEO7n6dVxg-mmear_t-Kke054ZENvISUQ/s320/Medvedev+2.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
</div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-65669193216162207942011-03-31T20:54:00.001+05:302011-03-31T22:05:48.516+05:30దిగులేస్తోంది<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;">ఎందుకో ఈ మధ్య దిగులేస్తోంది.<br />
మొన్న రమణగారు... నిన్న నూతన్ ప్రసాద్...<br />
మనకున్న కొద్దిమంది ప్రతిభావంతులు ఇలా ఒకరొకరుగా వెళ్లిపోతున్నారంటే మనసులో ఎక్కడో ఏదో తెలియని బాధ. ఎందుకో నిన్న నూతన్ ప్రసాద్ మరణవార్త వినగానే ‘రాజాధిరాజు’ సినిమా చూడాలనిపించింది. బాపు తీసిన ఈ సినిమాలో నూతన్ ప్రసాద్ సైతాను పాత్రలో అద్భుతంగా నటించాడు. <br />
మనుషుల మనస్తత్వాల్లో కల్తీని ఎండగట్టేసిన రవణగారి మాటల్ని నూతన్ ప్రసాద్ గొంతులో వింటుంటే....</div><div style="text-align: left;">వినడమెందుకు, మీరే చూడండి.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwIJHKe0vO6XU-sje_kWinCE3dIAPHTPfGZYCdynbWPXUyPQekDa1kb_8-3C9VKgthFJn14sz2vSEdelfoxyA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><br />
</div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-4922509473163320532011-03-31T20:49:00.002+05:302011-07-28T15:11:06.744+05:30నామిని... నెంబర్ వన్ పుడింగి<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">చూడబోతే ఇది కన్ఫెషన్ తరహా రచనల సీజన్లా ఉంది. మొన్నమొన్నే ఈ తరహాలో వర్మ రాసిన ’నా ఇష్టం‘ చదివాం. ఇప్పుడా పనికి నామిని వొగదెగినాడు.<br />
‘నామిని నెంబర్ వన్ పుడింగి’ అంటూ కొత్తపుస్తకం రాసి జనాలమీదికి వొదిలాడు.<br />
<br />
మొన్న శనివారం నాడు ఎడిషన్ డెడ్ లైన్ బిజీలో ఉండగా సాయంత్రం నాలుగింటప్పుడు మందపాటి పార్శిల్ వచ్చింది. రోజూ పుస్తక సమీక్షల కోసం అలాటి పార్శిళ్లు రావడం సహజమే కాబట్టి పెద్దగా పట్టించుకోలా. కొద్దిసేపటి తర్వాత బాయ్ వచ్చి ఒక పుస్తకం నా ముందు పెట్టి వెళ్లాడు. చూద్దును కదా... అది నామిని కొత్త పుస్తకం.<br />
<br />
సిమెంటుకలర్ అట్టమీద బొమ్మ ఏమీ లేకుండా కింద టైటిల్ మాత్రం ఉంది.<br />
అసలే చిన్నప్పటి నుంచి నామిని వీరాభిమానినేమో... ఆత్రంగా పేజీలు తెరిచి చూశాను.<br />
<br />
మొత్తం ఎనిమిది అధ్యాయాలు.<br />
1. మా దెయ్యాల బాట పక్కన్నే ఐద్రాబాదు!<br />
2. ఆంధ్రజ్యోతిలో నా తోకాటలూ, జూటాతనాలూ!<br />
3. నక్కతోక తొక్కిన మా టామ్ సాయర్ బుక్స్<br />
4. ఏనుగు పడింది, ఏనుగే పైకి లేచింది!<br />
5. రియల్ ఎస్టేట్ లో కూడా శోబన్బాబు కంటే, చెడ్డతనంలో వర్మా కంటే నాలుగాకులెక్కువే!<br />
6. నారప్ప కొడుకు సుబ్రహ్మణ్యం గాకుండా నామిని ఎట్టయినాడంటే...!<br />
7. పదిలచ్చల కోసరం నేను తలొంచింది దీనికీ..!<br />
8. పది కుయ్యోమొర్రోలు!<br />
<br />
గబగబా మొదలుబెట్టి ముందు మూడో అధ్యాయం చదివేశాను (ఎందుకు మూడో అధ్యాయమే చదివానంటే... ఏమో, నాకే తెలీదు). నవోదయ రామ్మోహనరావుగారి మానం తీసి మాకులకి కట్టేశాడు నామిని ఆ అధ్యాయంలో. అఫ్ కోర్స్ నవోదయా రామ్మోహనరావుగారితో ఆయనకైన అనుభవం అటువంటిదిలెండి. రచయిత్రి సోమరాజు సుశీల భర్త తనను ఎన్ని బండబూతులు తిట్టిందీ నిస్సిగ్గుగా రాసేసుకున్నాడు. <br />
ఇట్ట మధ్యలోంచి చదివితే లాభం లేదురా అన్జెప్పి మొదట్నుంచీ మొదలుపెట్టాను. జ్యోతి వీక్లీ సంపాదకుడుగా ఉన్నప్పుడు తానెన్ని దొంగబిల్లులు పెట్టిందీ... జ్యోతి అప్పటి అధినేత జగదీష్ ప్రసాదుని ఎంత మోసం చేసిందీ లెక్కల్తో సహా రాసేశాడు. పుస్తక ప్రచురణలో తనకెన్ని లాభాలు వచ్చిందీ రాశాడు. తాగుడు ఎలా అలవాటైందీ ఎంతగా తాగి తలపోసుకుందీ రాశాడు.<br />
<br />
వాట్ నాట్! అవన్నీచదువుతుంటే నామిని ఇంత జూటానా అనిపిస్తుంది. <br />
నామినే రాసిన ‘సినబ్బ కతలు’లో ‘గుడిమల్లమోడి బూందీ దగ్గర నా చాతుర్రిం’ అనే కథొకటి ఉంది. అందులో గుడిమల్లమోడనే వాడి దగ్గర బూందీ ఉందన్న విషయం పసిగట్టి వాడికిష్టమైన హీరో నాగేశ్వరరావును పొగిడి, ఉత్తపుణ్యానికి ఎన్టీఆర్ని తిట్టి మొత్తం బూందీ కాజేస్తాడు నామిని. (నామిని పుస్తకాలు చదివినవాళ్లందరికీ ఈ కథ గుర్తుండే ఉంటుంది). అందులో చిన్నతనంలో ఉండే అమాయకత్వం నవ్విస్తుంది. <br />
అదే మనస్తత్వం పెద్దయ్యాక కూడా ఉందంటే... అదీ మనకిష్టమైన రచయితలో..! ఎందుకో కాసేపు నమ్మబుద్ధి కాలేదు.<br />
<br />
మూడో అధ్యాయం చదవగానే ఆయనకు ఫోన్ చేసి ‘ఇవన్నీ నిజమేనా సా’అని అడిగితే నిజమేనన్నాడాయన. ఎందుకిలా రాశారంటే ‘కన్ఫెషన్’ తరహా రచన అన్నారు. <br />
కన్ఫెషన్ అంటే ‘ఒక దళారీ పశ్చాత్తాపం’ పుస్తకంలోలాగా చేసిన పనికి పశ్చాత్తాప పడాలి. నామిని రచనలో అలాంటిదేది కనపడలేదు. <br />
నాకైతే నచ్చలేదు.<br />
కానీ నామిని శైలి మాత్రం మొదట్నుంచీ చివరి దాకా లాక్కెళ్లిపోతుంది. <br />
<br />
మచ్చుకి కావాలంటే కిందటి సోమవారం నాడు ఆంధ్రజ్యోతి ఎడిట్ పేజీలో ప్రచురించిన ఆరో అధ్యాయమిది, చదివి చూడండి.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLU4mA3Kz2kEpLV5oXb9HQy0LOq9NOza4tmKDiEqwvLNCmp8mKCJ3b1iaVqcdTlWG-liRCJSn3ZSHsDEpGOAgqfadH6dAMX81_x39bB75LOZexGrWBqA6thzrlvgn9HVHSDmhKCcD_Rxs/s1600/28_03_2011_004_003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLU4mA3Kz2kEpLV5oXb9HQy0LOq9NOza4tmKDiEqwvLNCmp8mKCJ3b1iaVqcdTlWG-liRCJSn3ZSHsDEpGOAgqfadH6dAMX81_x39bB75LOZexGrWBqA6thzrlvgn9HVHSDmhKCcD_Rxs/s320/28_03_2011_004_003.jpg" width="320" /></a></div><br />
* * *<br />
ఇహ పోతే, ఈ నెల్లో మనకి అరుదైన పుస్తకాలు చదివే యోగమేదో బలంగా ఉన్నట్టుంది. పదమూడో తారీకునాడు మా పుట్టింటికి(విజయవాడ) వెళ్లినప్పుడు కాలవగట్టు వెంబడి పుస్తకాల షాపుల్లో తిరిగితే నాలుగు బౌండ్ల పాత చందమామలు దొరికాయి. 1981 నుంచి 90 దాకా ప్రచురితమైన పుస్తకాలున్నాయి. వరసలో కాకపోయినా నలభై పాత చందమామలు దొరకడమంటే మాటలు కాదుగా, మహాప్రసాదం అనుకుని తెచ్చేసుకున్నాను. ఆల్రెడీ మూడు బౌండ్లు చదివేశాను. ఇంకో బౌండు చదవాల్సి ఉంది.<br />
అలాగే, సచిన్ టెండూల్కర్ మీద గౌతమ్ భట్టాచార్య రాసిన ‘సచ్’ పుస్కం ఫ్లిప్ కార్టులో తెప్పించాను. శుక్రవారం సాయంత్రం నాలుగింటికి ఆన్లైనులో బుక్ చేస్తే శనివారం సాయంత్రం నాలుగింటికల్లా చేతికి వచ్చేసింది. ఇటు సచ్ పుస్తకం చేతిలో పడగానే, అటు నామిని పుస్తకం చేతికొచ్చింది. ముందు ఏది చదవాలో అర్థం కాలేదు. తెలుగు కాబట్టి, సులభగ్రాహ్యం కాబట్టి నామిని పుస్తకమే మొదలుపెట్టి ఆరోజు రాత్రి ఒంటిగంటకల్లా పూర్తిచేసేశా. సచ్ పుస్తకం కూడా సగం అయింది. మిగతా సగం చదవాల్సి ఉంది.</div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-56973029614506235882011-02-28T19:50:00.001+05:302011-02-28T21:22:09.531+05:30రెండ్రోజులు మైకంలో ఉండిపోయా!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;">సాలూరి రాజేశ్వరరావు... గాలిపెంచల నరసింహారావు... మాస్టర్ వేణు... సుసర్ల దక్షిణామూర్తి... సి.ఆర్.సుబ్బురామన్... ఘంటసాల... పెండ్యాల... ఆదినారాయణరావు... కె.వి.మహదేవన్... ఎమ్మెస్ విశ్వనాథన్... రమేశ్ నాయుడు... రాజన్ నాగేంద్ర... ఎస్.పి.కోదండపాణి... సత్యం... జె.వి.రాఘవులు... చక్రవర్తి... ఇళయరాజా... ఎస్పీ బాలసుబ్రహ్మణ్యం... <br />
ఒకరా ఇద్దరా!! <br />
30 మంది లెజెండ్స్... మ్యూజిక్ మాస్ట్రోస్... <br />
వాళ్లందరి బాల్యం గురించి, సంగీతంలో ప్రవేశం గురించి వాళ్ల జీవితాల్లోని అద్భుత ఘట్టాల గురించీ... <br />
ఒక్కచోట చదివే అవకాశం వస్తే..!<br />
ఆ అదృష్టం ఈ శనివారం నాకు దక్కింది. <br />
ఆ పుస్తకం పేరు... <span style="font-size: x-large;"><span style="color: red;">స్వర్ణయుగ సంగీత దర్శకులు</span></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj91_ho2xyIc71qIr1tl-LoA_UlfkuznGE2Fk7RSj5XQu837BwMyxNXSdejyNm-TS_ZjynIhclwMCAAqlhThcpLWV-gKPGS9YmQiaiMafl0W3XGmyMQg6tYVlgs70QNK468VWh49YAeWfY/s1600/Picture+0491.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj91_ho2xyIc71qIr1tl-LoA_UlfkuznGE2Fk7RSj5XQu837BwMyxNXSdejyNm-TS_ZjynIhclwMCAAqlhThcpLWV-gKPGS9YmQiaiMafl0W3XGmyMQg6tYVlgs70QNK468VWh49YAeWfY/s320/Picture+0491.jpg" width="240" /></a></div><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;"><span style="color: red;"> </span></span><br />
చేతికి రాగానే ఆవురావురుమంటూ చదవడం మొదలెట్టాను. <br />
ముందుగా... ఇండెక్స్ పేజీ తీసి నాకు బాగా ఇష్టమైన రమేష్ నాయుడు గారి(294-325) గురించి చదివేశాను.ఆ తర్వాత మొదటికొచ్చి మొదట్నుంచీ చదివేశాను. <br />
నాకు ఆరేడేళ్ల వయసప్పుడు దూరదర్శన్లో ఒక జంతువుల సినిమా వచ్చింది. అందులో ప్రధాన పాత్రలు రెండు కోతులు(శంకర్, గౌరీ). అంత చిన్న వయసులోనే ఆ సినిమా నా మనసులో బలంగా ముద్రపడిపోయింది. ఆ సినిమా తీసింది మన రమేశ్ నాయుడుగారేనని... బొంబాయి కలకత్తాల్లో దుమ్ము రేపి రచ్చ గెలిచాకే ఆయన ఇంట(తెలుగునాట) గెలిచారనీ... ఈ పుస్తకం చదివాకే తెలిసింది. అలాగే ఎమ్మెస్ విశ్వనాథన్ చెన్నైలో నటుడిగా అవకాశాల కోసం వెతుకుతూ కొన్నాళ్లు ఒక నిర్మాత దగ్గర ఆఫీసు బాయ్ గా చేశారనీ... కె.వి.మహదేవన్ గురించి బాపురమణలు చెప్పిన ముచ్చట్లు... వాళ్లల్లో చాలామంది సంగీత దర్శకుల గురించి మన గానగంధర్వుడు బాలసుబ్రహ్మణ్యం చెప్పిన విశేషాలు...<br />
ఏమని చెప్పను నా పరిస్థితి!!!<br />
ముందు మూడొందల తొంభై ఐదు పేజీలు ఏకబిగిన చదివేశాను. <br />
తర్వాత మిగతా పేజీలు పూర్తిచేసి పడుకునే సరికి తెల్లవారుజామున మూడయింది. <br />
ఎలాంటి మహానుభావులండీ ఒక్కొక్కరూ..!<br />
మనం ఎంతగానో అభిమానించే వ్యక్తుల గురించి అన్నేసి విషయాలు ఒకేసారి తెలుసుకోవడంలో ఉండే మజా అది అనుభవిస్తేగానీ అర్థం కాదు.<br />
అదొక మైకం. ఆ మైకంలో రెండ్రోజులు ఉండిపోయాను.<br />
<br />
ఇంత గొప్ప పుస్తకాన్ని తేవాలన్న ఆలోచన వచ్చినందుకు చిమట మ్యూజిక్ శ్రీనివాసరావుగారిని తెలుగు సినీ సంగీతాభిమానులందరూ అభినందించాల్సిందే. ఈ బృహత్తర యత్నాన్ని నెత్తిన వేసుకుని రెండేళ్లపాటు శ్రమించి ఆరొందల పేజీల అద్భుతాన్ని మన కళ్ల ముందు ఆవిష్కరించిన పులగం చిన్నారాయణగారికి నూటపదహారు వీరతాళ్లు వేసుకోవాల్సిందే.<br />
<br />
ఇంతా చేసి, ఈ పుస్తకం ఖరీదు రూ.500 అంటే చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. ఆ విశేషాలకిగానీ... ఇందులోని అమూల్యమైన విశేషాలకి గానీ... వెలకట్టడం అసలు సాధ్యమయ్యే పనేనా అని. <br />
<br />
సాధారణంగా ఏదైనా పుస్తకానికి సమీక్ష రాస్తే సమీక్షకుడికి ఒక కాపీ ఇవ్వడం ఆనవాయితీ. అందుకే ఈ పుస్తకానికి నేను సమీక్ష రాయదల్చుకోలేదు(పత్రికలో). <br />
ఎందుకంటే... ఈ పుస్తకాన్ని డబ్బులిచ్చి కొనడమే ఆ మహానుభావుల పట్లా ఈ పుస్తక రూపకర్తల పట్లా నేను చూపగలిగిన గౌరవం అని నాకు అనిపించింది కాబట్టి. <br />
అందుకే ఈ పుస్తకాన్ని కొని దాచుకుంటాను.<br />
మళ్లీమళ్లీ చదువుకుంటాను.<br />
<br />
<br />
<u>పుస్తకం వివరాలు</u><br />
స్వర్ణయుగ సంగీత దర్శకులు<br />
రచయిత: పులగం చిన్నారాయణ<br />
పేజీలు : 600<br />
వెల : రూ.500<br />
(డాలర్లలో అయితే $60.)<br />
<br />
<u>ప్రతుల కోసం: </u><br />
మన రాష్ట్రంలో అయితే అన్ని ప్రధాన పుస్తక కేంద్రాల్లో దొరుకుతాయి.<br />
<br />
అమెరికాలో ఉండేవారు సంప్రదించవలసిన చిరునామా<br />
శ్రీనివాస్ చిమట<br />
34361 EUCALYPTUS TERRACE<br />
FREMONT, CA 94555 USA<br />
<br />
e-mail: Chimata.Music@gmail.com<br />
<br />
</span></div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-79879790051636526102011-01-27T20:30:00.000+05:302011-01-27T20:30:24.261+05:30అచ్చవని నా ఆర్టికల్... బ్లాగుల్లో సాహితీ సేద్యం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;"><span style="color: blue;">పోస్టు చేయని ఉత్తరాల్లాగా ఈనాడు ఆదివారంలో అచ్చుకు నోచుకోని ఒకానొక పాత ఆర్టికల్ ఇది. 2008లో రాశాను. బ్లాగుల్లో కథ, పద్యం, కవిత్వం, పేరడీ... ఆఖరుకు అవధానంతో సహా అన్ని ప్రక్రియలూ వెలిగపోతున్నాయన్నదే కాన్సెప్టు.</span></span> <br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">===============</span></div><span style="color: red; font-size: large;">కథ, పద్యం, కవిత్వం, పేరడీ... ఆఖరుకు అవధానంతో సహా అన్ని ప్రక్రియలతోనూ బ్లాగుల్లో సాహిత్యం వెలిగిపోతోంది. కందాలూ సీసపద్యాలూ సమస్యాపూరణలూ కథలూ కవితలూ... భువనవిజయాన్ని తలపిస్తున్నాయి తెలుగుబ్లాగులు. బ్లాగరులే అష్టదిగ్గజాలై చెలరేగిపోతున్నారు.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">బ్లాగంటే... ఎవరో ఒకరి సొంతసోది. కానీ తెలుగు బ్లాగులు ఇంకో అడుగు ముందుకేశాయి. అభిప్రాయాల వెల్లడితోపాటు అవధానాలూ సాగుతున్నాయక్కడ. పద్యాలు రసగంగాప్రవాహమై పొంగుతున్నాయి. కథలూ కవితలూ పేరడీలూ ఇవన్నీ పిల్లకాలువలు!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div style="color: red;"><span style="font-size: large;"><i>కందాల వెల్లువ</i></span></div><span style="font-size: large;">కందం రాయనివాడు కవిగాడని సామెత. అలాగైతే బ్లాగుల్లో కవులు చాలామందే ఉన్నారు. అనగా కందాలు రాస్తున్నవారన్నమాట. సమస్యాపూరణం నుంచి... సమకాలీన విషయాల మీద తమంతట తాము స్పందించి రాసినవాటిదాకా ఎన్నెన్నో పద్యాలు. రాసేవాళ్లంతా గొప్ప అవధానులూ కారు. సామాన్యులే. చిన్నప్పటి నుంచీ పద్యం మీద ఉండే ఆసక్తీ అభిలాష, కొద్దోగొప్పో సహజ ప్రతిభ... ఇవే వారి సాహితీ సేద్యానికి పెట్టుబడులు. విశేషమేంటంటే ఇలా ప్రయత్నం చేసిన ప్రతి ఒక్కరూ క్రమంగా పద్యాలు రాయడంలో పట్టు సాదఇంచడం. పద్యం నడకను పట్టుకుని అలవోకగా కందాలల్లే స్థాయికి చేరుకోవడం. మధ్యలో ఎక్కడైనా నట్టుపడితే ఆదుకోవడానికి బ్లాగ్గురువులు అందుబాటులోనే ఉంటారు. రోజువారీ అందరూ వాడే, అందరికీ అర్థమయ్యే పదాలతో ఎంత సులభంగా పద్యాలు రాయొచ్చో ఆ కిటుకు విడమరిచి చెబుతారు. కొత్తవారు రాసిన పద్యాలకు మరికొన్ని విరుపులతో సరికొత్త సొగసులద్దుతారు. మొత్తమ్మీద పసందైన పద్యాలు ఊపిరి పోసుకుంటాయి. రాదురాదంటూనే ఔత్సాహిక కవులు ఉద్దండులవుతారు. కావాలంటే... ‘తెలుగులో తప్పటడుగులు’ అంటూనే పద్యాల గొప్పటడుగులు వేస్తున్న లంకాగిరిధర్ అనే ప్రవాసాంధ్రుడి బ్లాగు చూడొచ్చు. ‘పై చదువులకని కొన్నాళ్లూ ఉద్యోగరీత్యా కొన్నాళ్లూ మొత్తానికొ పదేళ్లపైగానే ఇంటికి దూరంగా ఉంటూ ఇంట్లో వాళ్లతో తప్ప తెలుగులో సంభాషఇంచే అవకాఅం లేక... తెలుగులో ధారాళంగా మాట్లాడగలిగే శక్తినే కోల్పోతున్న దళలో నాలో స్వభాషఆభిమానానికి పునర్జన్మనిచ్చిన గొప్పదనం తెలుగు బ్లాగరులకే చెందుతుంది. వారికి నా ప్రేమపూర్వక ధన్యవాదాలు’ అంటారాయన.</span><br />
<br />
<div style="color: red;"><span style="font-size: large;"><i>నెట్లో భువన విజయం</i></span></div><span style="font-size: large;">అవును... భువనవిజయమే! అంతర్జాలంలోనే! తెలుగు బ్లాగరుల్లో పద్యాల మీద ఆసక్తి ఆ స్థాయికి చేరింది మరి. పొద్దు అనే వెబ్ జైన్ ‘అంతర్జాల భువన విజయం’ పేరుతో సాహితీసేద్యానికి శ్రీకారం చుట్టింది. సమస్యల ఏరువాక... చమత్కార వ్యాఖ్యానాల ఎరువు జల్లడం... పూరణల పంట... అన్నీ ఒక్కరోజులోనే! </span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">అదీ ఏడాదిలో రెండుసార్లు. మొదటి భువన విజయం తెలుగువారి తొలిపండుగ ఉగాదినాడు జరగ్గా రెండోది ఇటీవలే విజయదశమినాడు జరిగింది. అప్పటిదాకా ఎవరిబ్లాగుల్లో వారుపద్యాలు రాసుకోవబడమే రివాజు. అలాంటిది పదిపదిహేను మంది బ్లాగర్లు ఇంటర్ నెట్ లో ఒకచోట కూడి తమ ప్రతిభను ప్రదర్శించడం అపూర్వం. మరే ప్రాంతీయ బ్లాగర్లూ ఇలాంటి ప్రయత్నం చేయలేదేమో బహుశా!</span><br />
<br />
<div style="color: red;"><span style="font-size: large;"><i>ఎందరో సాహితీప్రియులు</i></span></div><span style="font-size: large;">వాగ్విలాసం చిరునామాగా చెలరేగుతున్న శ్రీరాఘవ, ‘ఆంధ్రామృతం’ చిలికిస్తున్న చింతా రామకృష్ణారావు, అరుదైన పద్యాల ‘తెలుగు పద్యం’తో సాహితీప్రియులకు విందు చేసే భైరవభట్ల కామేశ్వరరావు, ‘అందం’గా కందాల్లే రాకేశ్వరుడు (కందపద్యాలకో ‘ఇమేజీ’నిచ్చారీయన), తాను రాస్తూ సమస్యలిచ్చి పూరించమనే ఊకదంపుడు(పేరడీ శ్లేషలకు పెట్టింది పేరు. ఈయన మాటల్లో అక్షరానికో చమత్కారబాణం)... కుస్తీ పట్టి యతిప్రాసలూ గణనియమాలూ కూడగట్టుకుంటూ కందప్రాశన చేసి ఓ వెలుగు వెలిగిపోతున్న చదువరి, రానారె లాంటి శిష్యులూ ఇంకా కొత్తపాళీ, కలగూరగంప, జోరుగాహుషారుగా, సిరివెన్నెల... ఇలా ఎందరో బ్లాగర్లు... కాదుకాదు సాహితీప్రియులున్నారు అంతర్జాలంలో.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">పద్యాలపూరణే కాదు, కథాపూరణలూ జరుగుతున్నాయి నెట్లో. ఉదాహరణకు... కొత్తపాళీ అనే బ్లాగరు ‘తెల్లకాగితం’ అనేఅంశాన్నిచ్చి దాని మీద కథ రాయాల్సిందిగా సూచించారు. ఆసక్తి ఉన్న అనేకమంది ఈ కథాపూరణ ప్రక్రియలో పాల్గొన్నారు. వాటిని పొద్దు వారు ప్రచురించడం మరో ముచ్చట. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">ఆ కథల్లోనూ కవితల్లోనూ పద్యాల్లోనూ నాణ్యత సరైనదేనా... అన్న సందేహం వస్తే మాత్రం... ‘ఇంతమంది ఔత్సాహికుల, అలవాటు లేని వారు సైతం ఆసక్తితో ఈ పాటి ప్రయత్నం చేయడమే గొప్పవిషయం కదా’ అని సమాధానం వస్తుంది బ్లాగర్ల నుంచి.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">నిజమే, తప్పుల్దేముంది, తర్వాతైనా సరిదిద్దుకోవచ్చు. ప్రయత్నమే ముఖ్యం, ఏమంటారు!</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">==================</span></div><span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">అద్గదీ కథ!</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">కాకపోతే కొన్ని కారణాల వల్ల ఈ వ్యాసం ప్రచురణకు నోచుకోలేదు. నిన్న జరిపిన క్లీన్ అండ్ క్లీన్ కార్యక్రమంలో భాగంగా అనుకోకుండా నా డెస్కులో అట్టడుగున ఎక్కడో కంట పడిందీ రెండేళ్లనాటి కాపీ. ఒక టపాకైనా మేత దొరికిందిగదాని అక్కడ చదివి ఇక్కడ నెమరేస్తున్నా. </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">ఇక్కడ నా అనుకోలు ఇంకోటుంది. ఇదంతా రెండేళ్లక్రితం సంగతి. ఇప్పుడు బ్లాగుల్లో చాలా మార్పులొచ్చేశాయి.</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">ఏంటా మార్పులంటారా... మంది ఎక్కువైపోయారు(నాతో సహా <span style="color: red;">:)</span> ) </span></div></div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-62850544969773410822011-01-23T21:23:00.001+05:302011-04-19T21:31:44.709+05:30గాజులమ్మేసి రైలెక్కా<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;"><i style="color: blue;">ఈవీవీ సత్యనారాయణ... బూతుకామెడీకి పెట్టింది పేరు. ద్వంద్వార్థ సంభాషణలకు కేరాఫ్ అడ్రస్...<br />
ఇదీ మీ సినిమాలపైనా మీమీదా చాలామందికి ఉన్న అభిప్రాయం. దీనికి మీరేమంటారు?</i><br />
చిన్నప్పుడు మేం ఏ సినిమా చూసినా హాల్లోంచి బయటికొచ్చేటప్పుడు ‘...గాడు ఏం చేశాడ్రా, లం... కొడుకు’అనే కామెంట్లు వినిపించేవి. ఆ సందర్భంలో అది తిట్టు కాదు. ఒక హీరోమీద లేదా నటుడిమీద సాధారణ ప్రేక్షకుడు తన అభిమానాన్ని ఆ ఒక్క మాటలో చెప్పే విధానం. బాగా పాలిష్డ్;,,గా మాట్లాడేవాళ్ల సంగతి నాకు మద్రాసుకొచ్చేదాకా తెలీదు. మనసులో ఏమున్నా అలా బయటికి మాట్లాడే మనుషుల్ని చూస్తూ పెరిగాను. అందుకే నా సినిమాల్లో పాత్రలు అలాగే మాట్లాడతాయి, ప్రవర్తిస్తాయి. నా టార్గెట్ కూడా ఆ ప్రేక్షకులే.<br />
<i style="color: blue;">...అని కచ్చితంగా చెప్పారాయన. కనీసం ఆయనకు ఆ క్లారిటీ ఉన్నందుకైనా ఫరవాలేదనిపించింది నాకు. 2009లో ఈవీవీని ఇంటర్వ్యూ చేయడానికి వెళ్లినప్పుడు మా మధ్య జరిగిన సంభాషణ ఇది. ఈవీవీ సినిమాలు అలా ఉంటాయని తెలిసీ వెళ్లి, చూసి ఎంజాయ్ చేసిన సవాలక్ష మందిలో నేనూ ఒకణ్ని. ఆయన శ్రుతి మరీ మించినప్పుడు(ఉదాహరణకు ‘అల్లుడా మజాకా’. ఇంకా ఇలాంటివి చాలానే ఉన్నాయి) తిట్టుకున్న సవాలక్ష మందిలోనూ నేనొకణ్ని. ఈ ఇంటర్వ్యూ చేస్తున్నప్పుడు అవకాశాన్ని వదులుకోకుండా... ‘అల్లుడా మజాకా’లో అత్తగారిని పట్టుకునే సీన్ గురించి కూడా అడిగాను. ఆయన ఏదో సమర్థించుకున్నాడుగానీ... ఆయన ఇంటెన్షన్ మాత్రం సూటిగా జనాలకు చేరిందన్నది వాస్తవం. <br />
సరే, ఇవాళేదో ఈవీవీ చనిపోయాడని ఆయన్ని బి.ఎన్.రెడ్డి సరసనో కె.వి.రెడ్డి సరసనో కూర్చోబెట్టంగానీ... కచ్చితంగా తెలుగు సినిమా చరిత్రలో ఆయనదంటూ ఒక ప్రత్యేక పేజీ ఉంది. <br />
అది ఈవీవీ స్కూల్. <br />
ఇక్కడితో నా సోది ఆపేస్తాను. ఇక ఆ ఇంటర్వ్యూ విశేషాలు చదవండి.</i></span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">=====================</span></div><span style="font-size: large;">తేదీ గుర్తులేదుకానీ... చెన్నైలో నేను అడుగు పెటి్టన మొదటి రోజది. సెంట్రల్ స్టేషన్లో దిగాను. జోరున వర్షం కురుస్తోంది. నేను వెళ్లాల్సింది టి నగర్. ఎక్కడో తెలీదు. ఎలా వెళ్లాలో తెలీదు. పోనీ, ఎవరినైనా అడుగుదామా అంటే భాష రాదు. అలాగే నానా తిప్పలూ పడుతూ లేస్తూ నడుచుకుంటూనే టి నగర్ చేరుకున్నాను. పొద్దున ఆరింటికి స్టేషన్ దగ్గర బయల్దేరితే అక్కడికి చేరేసరికి పదకొండంయింది. అది... నవతా కృష్ణం రాజుగారి ఆఫీసు.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * *</span></div><span style="font-size: large;">వానలో తడిసి నీళ్లోడుతున్న బట్టలతోనే ఆయన్ను కలిసి ‘నా పేరు సత్యమండీ, కోరుమామిడి నుంచొచ్చాను. మీ మేనల్లుడు సుబ్బరాజు స్నేహితుణ్నండీ’ అని పరిచయం చేసుకుంటూనే మా సుబ్బరాజు రాసిన ఉత్తరం ఆయన చేతికిచ్చాను. <br />
ఏం మాట్లాడకుండా నేనిచ్చిన ఉత్తరం తీసుకుని చదివి... అప్పుడడిగారాయన. ‘ఏమైనా తిన్నావా’ అని. తిన్లేదంటే ఇడ్లీలు తెప్పించి పెట్టారు. అవి తినేదాకా ఆగి... ‘ఏంచేస్తావు’ అన్నారు.<br />
‘ఏమైనా చేస్తానండీ’ అన్నాను.<br />
‘మీరేదో అనుకుని వచ్చేస్తారుగానీ... ఇక్కడేం ఉండదమ్మా, మీ ఊరెళ్లిపో’ అన్నారాయన.<br />
నా నెత్తిన పిడుగుపడ్డట్టయింది. <br />
వ్యవసాయంలో అప్పులపాలై బతకి చెడ్డ కుటుంబం మాది, ఇంటికి పెద్ద కొడుకుని. పోషించాల్సిన బాధ్యత నాదే. అన్నిటికీ మించి... మా ఆవిడ గాజులమ్మేసి మరీ చెన్నపట్నం వచ్చాను. అవన్నీ ఆలోచించుకుంటూ అక్కడే నుంచున్నాను. మధ్యాహ్నం ఒంటిగంటప్పుడు ఆయన భోజనానికెళ్తూ నన్ను చూశారు. మళ్లీ అదే మాట చెప్పి వెళ్లిపోయారు. ఆయన భోజనం నుంచి వచ్చేదాకా అక్కడే నుంచున్నా. ఏం మాట్లాడకుండా లోపలికి వెళ్లిపోయారు. రాత్రి తొమ్మిదింటప్పుడు ఆయన బయటికొచ్చేటప్పటికి కూడా చేతులు కట్టుకుని అక్కడే నిలబడి ఉన్నాను. <br />
కొంచెం విసుక్కుని ‘ఇప్పుడెక్కడికి వెళ్తావులే, ఇక్కడే ఉండు. కానీ పొద్దున్నే వెళ్లిపోవాలి’ అని భోజనం పెట్టించి అక్కడే పడుకోమన్నారు. నేను మర్నాడు పొద్దునా వెళ్లలేదు.<br />
ఇహ మా మధ్య మాటల్లేవు. రోజూ ఆయనొచ్చే సమయానికి చేతులు కట్టుకుని అక్కడ నిలబడేవాణ్ని. రెండ్రోజులు, మూడ్రోజులు.... అలా పదిరోజులు గడిచాయి!!<br />
ఆయనకు నా మీద జాలేసినట్టుంది. ఒకరోజు పిలిచి ‘వచ్చేనెల మా సినిమా ఒకటి మొదలవబోతోంది. అందులో అసిస్టెంట్ డైరెక్టరుగా చేద్దువుగానివిలే. అప్పటిదాకా ఇంటికెళ్లిరా’ అన్నారు.<br />
కొండంత బరువు నెత్తిమీది నుంచి దింపినట్టయింది.<br />
హుషారుగా ఇంటికి బయల్దేరాను.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * *</span></div><span style="font-size: large;">నెలరోజుల తర్వాత మళ్లీ చెన్నై వెళ్లాను. కృష్ణంరాజుగారి సినిమాకి దేవదాస్ కనకాల దర్శకుడు. ఆయన దగ్గర అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్గా చేరాను. ఆ సినిమా పేరు ‘ఓ ఇంటి భాగోతం’. హీరో చంద్రమోహన్. మొదటి సారి సినిమా నటుల్ని చూడ్డం కదా... ఏదో తెలియని ఆనందం. చంద్రమోహన్తో ఫొటోలు దిగి ఇంటికి పంపించడం, ఎడిటింగ్ రూములో కిందపడి ఉండే నెగెటివులు తీసుకుని కవర్లో పెట్టి స్నేహితులకు పోస్టు చేయడం లాంటి పనులు చేసేవాణ్ని. ఇప్పడవన్నీ తల్చుకుంటుంటే నాకే నవ్వొస్తుంది.<br />
ఆ సినిమా షూటింగ్ సమయంలో నా పనితీరు నచ్చడంతో దేవదాస్ కనకాల తాను తర్వాత తీయబోయే సినిమాలకు కూడా నన్నే సహాయకుడిగా పెట్టుకుంటానన్నారు. అన్నట్టుగానే తర్వాత మూడు సినిమాలు తీశారు. అవి మూడూ ఫ్లాపవడంతో చెన్నై వదిలేసి హైదరాబాదుకి వెళ్లిపోయారు.<br />
మళ్లీ మొదటికి వచ్చినట్టయింది నా పరిస్థితి. ఆయన కాకుండా ఇండస్ట్రీలో నాకు తెలిసిన వ్యక్తి నవతా కృష్ణంరాజుగారే. మళ్లీ ఆయన దగ్గరికే వెళ్లాను. అదృష్టవశాత్తూ మరోనెలలో వాళ్లు జంధ్యాలతో ఒక సినిమా మొదలుపెడుతున్నారని తెలిసింది. ‘ఆయన దగ్గర చేరుదువుగానిలే’ అని భరోసా ఇచ్చారు కృష్ణంరాజుగారు.<br />
ఆ సినిమా... ‘నాలుగు స్తంభాలాట’. <br />
జంధ్యాలగారి దగ్గర అప్పటికే నలుగురు అసిస్టెంట్లు ఉన్నారు. ప్రొడ్యూసర్ బలవంతమ్మీద నన్ను అయిదో వాడిగా తీసుకున్నారు. యూనిట్లో అందరూ కూడా నన్ను మొదట్లో హీనంగా చూసేవారు. ఇక ఆ అసిస్టెంట్ దర్శకుల గురించి అయితే చెప్పనక్కర్లేదు. కానీ... రానురానూ జంధ్యాలకు నేను కుడిభుజాన్ని అయిపోయాను. షూటింగ్ ముగిసేసరికి జంధ్యాలగారే తనంతటతాను ‘నువ్వు నా దగ్గర ఉండిపో’ అన్నారు. ఆ తర్వాత వరసపెట్టి సినిమాలు. <br />
నాలుగుస్తంభాలాటతో మొదలుపెట్టి అహ నా పెళ్లంట దాకా 23 సినిమాలకు ఆయన దగ్గర పనిచేశాను. </span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * *</span></div><span style="font-size: large;">ఇవాళ ఎన్ని అడుగులు(ఫిలిం) ఎక్స్ పోజ్ చేశారు... రేపు షూటింగ్ ఎక్కడ... ఆర్టిస్టులెవరు... <br />
రామానాయుడుగారు షూటింగ్కి వచ్చినప్పుడల్లా ఇలా అడగటం అలవాటు. అదే అలవాటుతో ‘అహ నా పెళ్లంట’షూటింగ్ సమయంలో ఆయన అడిగే ప్రశ్నలన్నిటికీ నేను తడుముకోకుండా, డైరీ చూడకుండా టకాటకా సమాధానాలు చెపే్పసేవాణ్ని. అదాయన మనసులో రిజిస్టరయింది. <br />
ఆ సినిమా విడుదలై హిట్టయ్యాక ఒకసారి ఆయన్ని కలవడానికి వెళ్తే... ‘జంధ్యాల దగ్గర ఎన్నాళ్ల నుంచి పనిచేస్తున్నావు’ అనడిగారు. <br />
‘ఏడెనిమిదేళ్ల నుంచి’ అని చెప్పాను. <br />
‘ఎన్నాళ్లిలా ఉండిపోతావు, డైరెక్షన్ చెయ్యవా’ అనడిగారాయన. ‘అవకాశం వస్తే చేస్తానండీ’ అన్నాను. ‘అయితే మంచి కథ తయారుచేసుకో, నీకు ఛాన్సిస్తాను’అన్నారాయన. <br />
కథ రెడిగా ఉందండీ, అని అప్పటికే నేను తయారుచేసుకున్న ‘చెవిలో పువ్వు’ కథ తీసుకెళ్లి ఆయనకు చూపించాను. నేను రాసుకున్న మొదటిస్క్రిప్టు కదా... రంగురంగుల స్కెచ్చు పెన్నులతో చాలా అందంగా తయారుచేసుకున్నానా స్క్రిప్టుని.<br />
ఆ కథ నాయుడుగారికి బాగా నచ్చింది. ‘బావుందయ్యా కథ, మనం చేద్దాం ఈ సినిమా’ అన్నారు. <br />
ఆ మాటకి నేను ఆల్మోస్ట్ మబ్బుల్లో ఎగిరాను. పదేళ్ల కల అది... డైరెక్టర్ కావడం! కానీ....<br />
నాలుగైదు రోజుల తర్వాత నాయుడుగారు నాకు ఫోన్ చేసి... ‘కమల్ హాసన్ డేట్లు దొరికాయయ్యా, కాబట్టి ముందు ఆ సినిమా చేసి, తర్వాత నీ కథ చేద్దాం’ అన్నారు. అంటే ఎంత లేదన్నా నా ప్రాజెక్టు ఐదార్నెల్లు ఆలస్యమవుతుంది. సరేనన్నాను.<br />
మళ్లీ రెండ్రోజుల తర్వాత ఆయనే ఫోన్ చేసి... ‘కమల్,కి ఓ కో-డైరెక్టర్ కావాలంటయ్యా, నీకు స్క్రిప్టు బాగా రాసే అలవాటుందిగా, నువ్వు రాకూడదూ’ అనడిగారు. ఎగ్గిరి గంతేసినంత పనిచేశాను. నేను కమల్ హాసన్ కి పెద్ద అభిమానిని. ఆయనతో కలిసి పనిచేసే అవకాశం వచ్చిందనేసరికి ఆనందం పట్టలేకపోయాను. మర్నాడే వెళ్లి కమల్ని కలిశాను. ఆయన ఇంట్లోనో ఆఫీసులోనో రోజూ స్టోరీ సిట్టింగ్స్ పెట్టేవాళ్లం. నా కెరీర్లో మొదటిసారి ఆ సినిమాకి సంభాషణలు రాశాను. నేను రాసే డైలాగులు ఆయనకు విపరీతంగా నచ్చేవి.<br />
ఆ సినిమాలో కమల్ హాసన్ తాగి ఇంటికొచ్చి తలుపుకొట్టే సీనొకటుంది. కమలే వచ్చి రెండుసార్లు తలుపుకొట్టి, తనే ‘కమిన్’ అనేటట్టుగా ఆ సీన్ రాశాను. పగలబడి నవ్వారాయన ఆ సీన్ చెప్తే. అదేకాదు, ఆ సినిమాలో నే రాసిన చాలా సీన్లు తల్చుకుని తల్చుకుని నవ్వేవారాయన. అలా ఆ సినిమాకి పదకొండు నెలలు కమల్ హాసన్తో కలిసి పనిచేయడం ఓ గొప్ప అనుభవం.<br />
సరే, మళ్లీ నా విషయానికి వస్తే... ‘ఇంద్రుడు-చంద్రుడు’సినిమా విడుదలడమూ హిట్టవడమూ జరిగిపోయాయి. ఇక నా సినిమా మొదలెడతారేమో అనుకున్న టైములో నాయుడుగారికి అనిల్ కపూర్ డేట్లు దొరికాయి. దాంతో ఏదో హిందీ సినిమా మొదలుపెట్టారాయన. నా సినిమా మరో ఏడాది వాయిదా పడింది. అప్పుడు నిర్మాత అశోక్ కుమార్,కి నా స్క్రిప్టు గురించి తెలిసి ఆ సినిమా తాను తీస్తానన్నారు. తానే నాయుడుగార్ని సంప్రదించి అందుకు ఒప్పించారు. అలా అశోక్ కుమార్ నిర్మాతగా నా తొలిసినిమా ‘చెవిలో పువ్వు’ మొదలైంది.<br />
ఆ సినిమా షూటింగుకి చాలా అడ్డంకులు ఎదురయ్యాయి. షెడ్యూలు మధ్యలో సీత పార్తీబన్ ని వివాహం చేసుకోవడం వల్ల మాకిచ్చిన డేట్లలో అందుబాటులో లేకుండా పోయింది. షూటింగ్ ప్రణాళిక ప్రకారం జరక్కపోవడంతో మిగతా ఆర్టిస్టుల కాల్షీట్లు సర్దుబాటు కష్టమయింది. దీంతో తక్కువ సమయంలోనే హడావుడి హడావుడిగా తీసేయడంతో సినిమా కంగాళీగా తీసేశాం. సినిమా విడుదలకు ముందురోజు రాత్రికి గానీ రషెస్ చూడ్డం కుదర్లేదు నాకు. కానీ... రషెస్ చూడగానే అర్థమైపోయిందినాకు ఆ సినిమా ఫలితమేంటో!</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * *</span></div><span style="font-size: large;">మొదటి సినిమా ఫ్లాపయినా నాకు తన బ్యానర్లో దర్శకత్వం వహించే అవకాశం ఇచ్చారు రామానాయుడుగారు. ఎందుకంటే ‘చెవిలోపువ్వు’ సినిమా ఎంత హడావుడిగా తీశామో ఆయనకు తెలుసు. ఆయనకు నామీద పూర్తి నమ్మకం ఉండటంతో మరో ఆలోచన లేకుండా ఛాన్సిచ్చారు. కాకపోతే ఈసారి నా స్క్రిప్టు కాకుండా పరుచూరి బ్రదర్స్ రాసిన ఒక సినిమా స్క్రిప్టు నా చేతికిచ్చి చదవమన్నారు. అది నాకు పెద్దగా నచ్చలేదు. ఆ మాటే చెప్పాను. <br />
‘నాకూ అలాగే అనిపించింది, నువ్వూరాస్తావుగా... ఎలా ఉంటే బాగుంటుందో రాసి చూపించు’ అన్నారు. దాదాపు నెలరోజులలో 18 వెర్షన్లు రాశానా సినిమాకి. చివరిది పరుచూరి బ్రదర్స్ కి నచ్చడంతో షూటింగ్ మొదలుపెట్టాం. <br />
నాకో అలవాటుంది... స్క్రిప్టులో ఉన్నదానికి అవసరాన్ని బట్టీ షూటింగులో కాస్తంత మార్పుచేర్పులు చేస్తుంటాను. అలా సినిమా 90 శాతం పూర్తయ్యేసరికి స్క్రిప్టులో వాళ్లు రాసినదానికీ నేను తీసినదానికీ సంబంధం లేకుండా పోయింది. రషెస్ చూసిన పరుచూరి బ్రదర్స్ నామీద మండిపడ్డారు. సినిమాని నాశనం చేసేశానని రామానాయుడుగారికి చెప్పారు. <br />
దాంతో రామానాయుడికి బాగా కోపం వచ్చింది. పరుచూరి బ్రదర్స్ అంతటి వాళ్లు బాగాలేదన్నారంటే నిజమేనేమో అనుకుని రషెస్ చూసి నిర్ధరించుకోకుండానే, నన్ను బాగా తిట్టారు. ఆ బాధతో ఆయన ఆఫీసు బయట కూర్చున్నాను. అంతలో... దర్శకులు మురళీమోహనరావు, బి.గోపాల్ నాయుడిగారి ఆఫీసుకి వచ్చారు. నా ముఖంచూసి... ‘ఏంజరిగింది’ అని అడిగారు. విషయం చెప్పాను. ‘నువ్వేం బాధపడకు’ అని లోపలికి వెళ్లారు వాళ్లు. ఆయన తనగోడు వాళ్ల దగ్గర వెళ్లబోసుకుని ‘మీరొకసారి రషెస్ చూసి ఏవైనా మార్పులూ చేర్పులూ చేయండి’అన్నారట. వాళ్లు ప్రివ్యూ చూసొచ్చి... ‘సినిమా బ్రహ్మాండంగా ఉంది, కామెడీ అదిరిపోయింది’ అని చెప్పారు. దాంతో రామానాయుడు ఒకసారి ఆలోచించుకున్నారు. తనుకూడా రషెస్ చూశారు. ఆయనకు కూడా బాగా నచ్చింది. నా దగ్గరకు వచ్చి ‘నీకు ఫుల్ ఫ్రీడం ఇచ్చేస్తున్నానయ్యా, క్లైమాక్స్ నీ ఇష్టప్రకారమే తియ్యి’ అని పూర్తి స్వేచ్ఛ ఇచ్చేశారు.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * *</span></div><span style="font-size: large;">జంధ్యాల కామెడీ సినిమాలే కాదు, ఆనందభైరవి సత్యాగ్రహం లాంటి విభిన్నమైన సినిమాలూ చేశారు. కానీ ఆయన మీద కామెడీ డైరెక్టర్ అనే ముద్ర పడిపోయింది. అలాగే రేలంగి నరసిహారావుగారికి కూడా. ఆ ముద్ర నా మీద పడకూడదనే సెంటిమెంట్, యాక్షన్, కామెడీ... ఇలా అన్నిరకాల సినిమాలూ తీస్తూ వచ్చాను. నా కుటుంబం నిలబడాలి, దర్శకుడిగా నాకంటూ ఒక పేరు తెచ్చుకోవాలనే కసితో పదిపదిహేనేళ్లపాటు కుటుంబాన్ని పట్టించుకోకుండా సినిమాలు తీశాను.<br />
రాజేష్ నరేష్ చేతికందిరావడంతో ఇదుగో గత ఐదేళ్లుగా రిలాక్స్ డ్;,గా ఉన్నాను. ఇంకో ఐదారేళ్లు ఇలాగే ఇంకొన్ని సినిమాలు తీసి ఆ పై విశ్రాంత జీవితం గడిపేస్తా.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">================</span></div><span style="color: blue; font-size: large;"><i>...ఐదారేళ్లు సినిమాలు తీస్తానన్న ఈవీవీ కత్తి కాంతారావు సినిమా తర్వాత మరో సిని</i></span><span style="font-size: large;"><i style="color: blue;">మా తీయకుండానే చనిపోయారు. May his soul rest in peace. </i></span></div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-26296706538846486612011-01-06T20:35:00.000+05:302011-01-06T20:35:25.820+05:30మినప సున్నుండలూ బుద్ధిమాంద్యమూ!విజయవాడ నుంచీ వస్తూవస్తూ మా అత్తగారు మినపసున్నుండలు తెచ్చారని కిందటి పోస్టులో చెప్పా కదా. ఇది దానికి కొనసాగింపన్నమాట.<br />
<br />
ఆవిడ సున్నుండలు బయటికి తీయగానే ‘అత్తయ్యా నువ్వవి ఎందుకు తెచ్చావో నాకు తెలుసులే’ అన్నాను. ‘ఎందుకు’ అందావిడ మొహం వెలిగిపోతుండగా (నేనేదో ఆవిడ ప్రేమనూ ఆప్యాయతనూ ఆత్మీయతనూ అనుబంధాన్నీ గుర్తించానని ఫీలైపోయింది పాపం).<br />
<br />
మన పాండిత్యం అంతా ఒలకబోసే ఛాన్సొచ్చిందిరా అనుకునేసి ‘అసలికి అత్తగార్లు అల్లుళ్లకీ మినప సున్నుండలు ఎందుకు పెడతారో తెలుసా, దానెనక రెండు ప్రయోజనాలున్నాయంట’అని పే...ద్ద హరికథాభాగవతారులా ఆ కథ చెప్పటాకి తయారయ్యాను.<br />
(ఇక్కడోపాలి గొంతు సవిరించుకున్న సౌండేసుకోండి)<br />
<br />
సంసృత కవి శ్రీహర్షుడు తెలుసుగా, ఆయన రాజుగారి కోరికమీద ‘నైషధం’ అనే కావ్యం రాసినాడంట. ఆ కావ్యం ఫస్టుకాపీ హర్షుడి తల్లి మామల్లదేవి చదివిందట. మహామహా పండితులకే అర్థంగానట్టు కొరకరాని కొయ్యలా ఉందా కావ్యం. ఆవిడ కూడా మంచి విదుషీమణి. ఆ కావ్యం అట్టానే రాజుకినిపించినాడంటే కొడుక్కి పేరు రాదనుకుని ‘ఒరే నాయనా, చదివేకి బాగా కష్టంగా ఉందిది, మళ్లోసారి రాయి నాయనా’ అందట. తల్లిమాట మీద మళ్లీ మొదట్నుంచీ మొదలుబెట్టి రెండోసారి రాసేశాడట హర్షుడు.<br />
<br />
మొదటిదాని మీద ఆ రెండో కాపీ సుమారుగానే ఉన్నా అదీ ఓ మాదిరి కష్టంగానే ఉండటంతో ఇట్ట లాబం లేదన్జెప్పి హర్షుడికి రోజూ మినుములు తినబెట్టడానికి పూనుకుందటా మహాతల్లి. ఇడ్డెన్లూ(ఇవి అప్పుడు ఉన్నాయో లేవో నాకు తెలీదు, కొంత సొంత పైత్యం కలిపేస్తున్నా), గారెలూ, దిబ్బరొట్టెలూ మినప సున్నుండలూ... ఈ రకంగా ముప్పొద్దులా మినుముల వంటకాలే. <br />
<br />
ఆర్నెల్ల తర్వాత...<br />
ఒకరోజు హర్షుడు వంటింట్లో కూర్చుని మినపరొట్టి తింటుండగా ఆయన మేనమామ వచ్చి ‘కిమశ్నాసి’(అంటే... ‘ఏం తింటున్నావోయ్’ అని కాబోలు) అని అడిగాడట.<br />
<br />
దానికి హర్షుడు... ‘అశేష శేముషీ మోష మాష మశ్నామి మారిషా’ అని సమాధానం చెప్పాడట.<br />
(ఇదెప్పుడో చిన్నప్పుడు మా నాన్న చెప్పిన చమక్కు. నా కోడిబుర్రకు అర్థమైనంతవరకూ... ‘నా సమస్త బుద్ధినీ తస్కరించే మినుములు(తో తయారుచేసిన రొట్టి) తింటున్నాను ఆర్యా’ అనిదీనర్థం. ఒకవేళ తప్పైతే, సరైన అర్థం పెద్దలు తాలబాసుగారో ఊకదంపుడుగారో చింతారామకృష్ణారావుగారో నేను పేర్లు మరచిన మిగతా పెద్దలో చెప్పాలి).<br />
<br />
హర్షుడి సమాధానం ఆ పక్కనే రొట్లు కాలుస్తున్న మామల్లదేవి విన్నది. వినగానే ఆవిడ ముఖం చింకి చాటంత అయ్యిందట. కొడుకు తను అనుకున్న స్టాండర్డుకి వచ్చేసినాడని అర్థం చేసుకుని ‘అబ్బాయ్, ఇంక మళ్లీ మొదలెట్టు నీ నైషధం’ అందట.<br />
<br />
భక్తులారా... ఆవిదంగా...<br />
హర్షుడు మూడోపాలి రాసిన నైషధమే మనమిప్పుడు అందరం చెప్పుకొంటోన్న నలదమయంతుల కథ అనే అద్భుత కావ్యం. దీన్నే శ్రీనాథుడు ‘శృంగార నైషధం’గా తెలుగులో రాసేశాడు. <br />
<br />
ఈ కథంతా చెప్పుకొచ్చి... మినుములు తిని అల్లుళ్ల బుద్ధి కాస్తంత మందగించితే కూతురు కొంగు పట్టుకు తిరుగుతాడు కదా, అందుకేనమ్మా అల్లుళ్లకు అత్తగార్లు మినప సున్నుండలు బెట్టేదీ.... అని వెటకారం వెలగబెట్టా.<br />
<br />
ఆ దెబ్బతో ఆవిడ మొహం చూడాలి. ‘చీ పాపాత్ముడా, పోన్లే తింటావుగదాని ప్రేమగా సున్నుండలు తెస్తే, ఎంత కత చెప్పినావురా... పైగా నా మీద ఇంత అభాండం వేస్తావా’ అన్నట్టుందా చూపు.<br />
<br />
మనమేదో పాండిత్యం వొలకబోద్దామనుకుంటే పరిస్థితి తేడాగా మారిపోయిందని అర్థమైపోయి ‘డామిట్, కథ అడ్డం తిరిగింది’ అనుకుంటూ ఓ వెర్రి నవ్వు నవ్వేసి పక్కికి తప్పుకొన్నా. <br />
<br />
అంతే ఆవిడ ఇక్కడున్న నాల్రోజులూ మినపసున్నుండల వాసన కూడా నాకు చూపించలా. <br />
నాలుగోరోజు నేనే ఇట్లయితే లాభం లేదన్జెప్పి ఆవిడ సీరియస్సుగా ‘మొగిలిరేకులు’పదొందల డబ్బైమూడో భాగమో పదారొందల తొంబైనాలుగో భాగమో చూస్తుండగా...<br />
<br />
‘అత్తయ్యా, సున్నుండలు తెచ్చానంటివే... ఒక్కటి గూడా పెట్టలేదే’ అనడిగా<br />
<br />
‘ఏమోలే, తెచ్చానంటేనే అంత కత చెప్పావ్, పెడితే ఇంకేమంటావో అని పెట్టలా’ అని ఓ సన్నాయినొక్కు నొక్కింది.<br />
(ఉట్టిపుణ్యానికి ఆవిడ సహనాన్ని పరీక్షించడానికి అలా అడిగానే గానీ, తెచ్చినరోజు రాత్రే మా హోంమినిస్టరు నాకా సున్నుండలు రహస్యంగా స్మగ్లింగు చేసేసింది. ఈ రహస్యం మా అత్తగారికి చెప్పకండెవరూ. ఏమాటకామాటే... సున్నుండలు సూపరో సూపరు).<br />
<br />
ఈ గొడవలో పడి ఆవిడ నేను అన్న ఆ రెండో ప్రయోజనమేంటో అడగనే లేదు : )బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-88017364829577841102010-12-26T01:05:00.000+05:302010-12-26T01:05:34.282+05:30నల్లచీరలో నా అప్సరస<span style="font-size: small;">టైటిల్ చూసి ఎఖ్కువ ఊహించుకోవద్దు.</span><br />
<span style="font-size: small;">ఇది నా ఎంగేజ్మెంట్ కథ. </span><br />
<span style="font-size: small;">మొన్నే ఓ మిత్రుడు ఫోన్ చేసి ‘ఫలానాఫలానా డిసెంబరు ముప్ఫయ్యో తారీఖు(రేపంటే రేపు కాదు, నాల్రోజుల తర్వాత) నా నిశ్చితార్థం రావోయ్’ అని ఇన్విటేషించాడు. </span><br />
<span style="font-size: small;">‘నా ఎంగేజ్ మెంటుకే నేను లేను నీ నిశ్చితార్థానికేమొస్తాను పోవోయ్ పుల్లాయ్’ అని చెప్పేశాను. </span><br />
<span style="font-size: small;">‘అదేంటి? నీ ఎంగేజ్ మెంటుకే నువ్వులేవా... ఏ, ఏ, ఏ, ఏ,ఏ’ అని గీతాంజలిలో నాగార్జునలా </span><span style="font-size: small;">తెగబోలెడు </span><span style="font-size: small;">ఆశ్చర్యపోయాడు గురుడు. </span><br />
<span style="font-size: small;">కూస్తంత రీలు వెనక్కి తిప్పా...</span><br />
<span style="font-size: small;">అది, డిసెంబరు 24, 2005</span><br />
<span style="font-size: small;">ఈనాడు జర్నలిజం స్కూల్ ట్రైనింగులో భాగంగా అప్పుడు నేను కుప్పం(అవును మన చంద్రబాబునాయుడి ఇలాకానే)లో ఉన్నాను. అప్పటికి పదిహేను రోజులుగా అక్కడే మకాం. ఇరవయ్యైదో తారీకు(క్రిస్మస్ రోజు) నిశ్చితార్థం ఫిక్సింగ్ చేశారు. అది మా విజయవాడలో. </span><br />
<span style="font-size: small;"> షెడ్యూలు ప్రకారం 26 పొద్దునకల్లా హైదరాబాదుకొచ్చి జర్నలిజం స్కూల్లో రిపోర్టు చెయ్యాలి. మామూలుగా అయితే 24 మద్యాహ్నం బయల్దేరి తెల్లారికల్లా బెజవాడ చేరుకుని నిశ్చితార్థం పని చూసుకుని ఎంచక్కా ఆరోజు రాత్రి బస్సెక్కి బజ్జుంటే తెల్లారి మెలకువొచ్చేసరికి ఐద్రాబాద్లో ఉండొచ్చు. కానీ... కానీ... అనుకున్నామని జరగవుకదా కొన్ని :( </span><br />
<span style="font-size: small;"> మధ్దెలో ఇంకో ఫ్రెండొకడు తగిలి ‘నీకెందుకు నువ్వు తిరపతికొచ్చెయ్, కొండమీద దేవుడి దర్శన చేయించి రాత్రికి ఇజీవాడ బస్సెక్కించే పూచీ నాది’ అన్నాడు. </span><br />
<span style="font-size: small;"> సరేన్జెప్పి కుప్పం టు తిరుపతి వయా చిత్తూరు రాత్రి ఆరూ-ఆరున్నరకంతా తిరపతి జేరుకున్నా. తిరప్తి కొండమీద మనోడు, కింద నేను. బస్సు దిగ్గానే ఫోన్ చేస్తే మనోడి ఫోన్ స్విచ్చాఫ్. అక్కడే ఎడంకన్ను కొద్దిగా అదిరినట్టనిపించింది. చెయ్యంగా చెయ్యంగా ఏడుంపావుకి ఫోన్లో దొరికాడు. రష్చించావురా తండ్రీ ఎంగటేశ్పరా అనుకుని ‘ఏంవాయ్ ఎక్కడున్నావ్’ అంటే ‘కొండమీదే ఉన్నా అన్నా నువ్వు పైకొచ్చెయ్’ అన్నాడు. సర్లేగదాని వెళ్లాను. తీరా వెళ్లాక నా కర్మం కాలిపోయి ఆడెవుడో కర్ణాటక మంత్రొకడు కొండమీదికొచ్చి కూర్చున్నాడంట. అయ్యగారి కోసం అన్ని దర్శనాలూ రద్దు చేశారు. ఇంక టైమే దొరకనట్టు అవాళే రావాలా ఆయన కూడా! </span><br />
<span style="font-size: small;"> మావోడు విశ్వప్రయత్నం చేసి చివరికి ‘ఈపూటకి దర్శనం కుదర్దు’ అని తేల్చేశాడు.</span><br />
<span style="font-size: small;"> కిందికొచ్చేద్దామంటే కొండమీంచి ఆఖరి బస్సు కిందికి వెళ్లిపోయిందని చెప్పారు. ఇంక చేసేదేం లేక మూతి మూరడు పొడుగు సాగదీసుకుని కూర్చున్నా, మొత్తానికి మావాడు మాత్రం నానాతంటాలూ పడి తెల్లారి సెల్లార్ దర్శనానికి టిక్కెట్లు పట్టాడు. </span><br />
<span style="font-size: small;"> కట్ చేస్తే...</span><br />
<span style="font-size: small;"> డిసెంబర్ 25, 2005 అంటే నా ఎంగేజ్ మెంట్ డే... నేనిక్కడ తిరపతిలో, తను అక్కడ విజయవాడలో. వా....! దర్శనం చేసుకుని కొండ మీంచి కిందికి దిగేసరికి గంట తొమ్మిది కొట్టింది. తిరప్తి బస్టాండులో విజయవాడకి ఒక్క బస్సు కూడా లేదనన్జెప్పనన్జెప్పేసి చెప్పారు. రైళ్ల కోసరం ఎంక్వైరీ చేస్తే మధ్యాహ్నం దాకా అవీ లేవన్నారు. ఇంక చూడరా భగవంతుడా, ఏంచెయ్యాలో అర్థంగాలా. </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"> కుంకుమ ఒలికిపోయిన రాగం... తీగలు తెగిపోయిన రాగం... గాజులు పగిలిపోయిన రాగం... అన్నీ కట్టగట్టుకుని వినిపిస్తున్నాయి బ్యాగ్రౌండులో!(అదికాకపోతే ఇంకో బస్సెక్కొచ్చు కదా అంటారా... అసలే ఆత్రం పెళ్లికొడుకుని అంత తెలివైన ఆలోచనలెందుకొస్తాయి సామీ)</span><br />
<span style="font-size: small;"> ఈశ్వరా నేనేమిజేతురా అని బస్టాండ్లో తిరుగుతుంటే ఒంగోలు బస్సు కనపడింది. ఎగ్గిరి గంతేశా(పక్కనున్నోడు కూస్తంత అనుమానంగా చూశాడు). అక్కణ్నుంచి విజయవాడకి గడీకి పన్నెండు బస్సులుంటాయి. ఇంకేముంది, ‘ఎగిరి దూకరా ఎంకటసామీ’ అనుకుంటా బస్సెక్కా. </span><br />
<span style="font-size: small;"> డ్రైవరు టిఫినుకి పొయ్యాడంటా, ఎంతకీ బస్సు కదల్దే! మొత్తానికి పావుగంట తర్వాత డ్రైవరు కిళ్లీ బిగించి తాపీగా వచ్చి బస్సెక్కాడు. బస్సెంత స్పీడుగా వెళ్తున్నా నాకైతే ఎద్దులబండి మాదిరిగానే ఉంది. సరిగ్గా రెండు గంటల తర్వాత ఏదో ఊళ్లో బస్సాపాడు. </span><br />
<span style="font-size: small;"> ఊరి పేరు గుర్తు లేదు. ఆ ఊళ్లో ఎంతసేపాగుతుంది అనడిగితే పదినిమిషాలన్నాడు. పక్కనచూస్తే ఒంగోలుకెళ్లే బస్సొకటి బయలుదేరబోతోంది. ప్లాట్ఫారం దగ్గర్నుంచి వెనక్కి తీస్తున్నాడు. బ్యాగ్ తీసుకుని ఈ బస్సులోంచి ఆ బస్సులోకి ఒక్క లాంగ్ జంపు. </span><br />
<span style="font-size: small;"> కట్ చేస్తే... (కంగారు పడకండి, ఇదే లాస్టుసారి కట్ చెయ్యడం)</span><br />
<span style="font-size: small;"> మళ్లీ ఇంకోఊళ్లో ఆగిందీ బస్సు. అది దిగేసి వేరే బస్సెక్కా. ఈ మాదిర్తో తిరపతి నుంచి ఒంగోలు వెళ్లేలోపు ఐదారు బస్సులు మారాను. ఒంగోలు చేరాక మనసు కుదుటపడ్డది. టైం రెండో పావుతక్కువ మూడుంపావో అయ్యింది. అక్కణ్నుంచి విజయవాడకి కుక్కని తంతే బస్సు రాల్తుంది కాబట్టి నిమ్మళం. </span><br />
<span style="font-size: small;"> ఏమాటకామాటే... వాజ్పేయీ పుణ్యమా అని స్వర్ణచతుర్భుజి రోడ్లమీద రయ్యిరయ్యిన దూసుకొచ్చాయి బస్సులు. అంచేత అంతదూరం జర్నీ చేసినా ఒంటికి పెద్దగా అలుపు తెలీలా.</span><br />
<span style="font-size: small;"> మొత్తానికి ఒంగోల్లో బస్సెక్కి(బస్సా అది... ఎద్దుల బండి కన్నా కనా కష్టం) ఆరింటికి విజయవాడ కనకదుర్గమ్మ వారధి దగ్గర బస్సు దిగి ఆటో కట్టించుకుని అర్జెంటుగా (కాబోయే)అత్తారింటికి చేరుకున్నా. అప్పటికి టైము పావుతక్కువ ఆరున్నర. ముహుర్తం దాటిపోతోందని నేను లేకుండానే తాంబూలాలు మార్చేసుకున్నారు. అంతా అయిపోయాక ‘ఊరికి మొనగాడు’ సినిమాలో కిష్టిగాడిలా ఓ బ్యాగు బుజానేసుకుని జిడ్డుమొహంతో ఆటో దిగాను. </span><br />
<span style="font-size: small;"> మెట్లెక్కి పైకెళ్లేసరికి నాకిష్టమైన నల్లచీర కట్టుకుని బాపుగారి అభిసారికలా ఎదురుచూస్తోంది నా అప్సరస(అదేంటో అప్పట్లో అలానే కనిపించేది. పాపం నేను). </span><br />
<span style="font-size: small;"> కిక్కు సినిమాలో బ్రహ్మానందంచుట్టూ చేరి వయొలిన్లు వాయిస్తారు చూడండీ... అదీ మన పొజిషను. </span><br />
<span style="font-size: small;"> తను మాత్రం </span><span style="font-size: small;">కొంచెం కోపం, కొంచెం సంతోషం, కొంచెం ఉప్పు, కొంచెం నిప్పు, కొంచెం గరళం, కొంచెం అమృతం... కలిపి కొట్టరా కావేటి రంగా అన్నట్టు అన్ని ఎక్స్ ప్రెషన్లూ ఒక్క లుక్కులో చూపించింది. </span><br />
<span style="font-size: small;"> </span><span style="font-size: small;">బెటర్ లేట్ దాన్ నెవ్వర్ కాబట్టి సర్దుకుపోయి స్మైలిచ్చింది. ఇద్దరం ప్రైవేటుగా కాసేపు కబుర్లు చెప్పుకొన్నాం. ఇంతలో భోజనాలకు రమ్మన్నారు. తినేసరికి తొమ్మిదిన్నర. పదింటికి హైదరాబాద్ బస్సు. </span><br />
<span style="font-size: small;"> టాటా వీడుకోలూ అంటూ భారగుండెతో బైబై చెప్పి బస్సెక్కాను.</span><br />
<span style="font-size: small;"> అదండీ సంగతి! </span><br />
<span style="font-size: small;"> ఇతి శ్రీ బాలు నిశ్చితార్థ పురాణం సమాప్త:</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">తాజాకలం : మా బుడ్డిదాని పుట్టినరోజు ఫంక్షన్ కోసమని నిన్ననే మా అత్తగారొచ్చారు. ఇవ్వాళే(అంటే నిన్నే) మా ఎంగేజ్ మెంట్ డే అని చెప్తే ‘అవును కదా,’ అని ఆశ్చర్యం వ్యక్తం చేశారు. </span><span style="font-size: small;"> అది పెద్ద మ్యాటర్ కాదుగానీ... </span><span style="font-size: small;">ఆవిడ వస్తూవస్తూ మినప సున్నుండలు తెచ్చారు. </span><span style="font-size: small;">ఆ కథాకమామిషూ ఇంకో పోస్టులో.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br />
</span>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-54666004774936422362010-12-02T21:35:00.002+05:302010-12-06T00:16:24.134+05:30ఆరెంజ్... నేనూ, మా ఆవిడానిన్నే ఆరెంజ్ సినిమా చూశాం. నాకేమో నచ్చీనచ్చకుండా నచ్చింది. మా ఆవిడకు మాత్రం నచ్చింది.<br />
ప్రేమ జీవితాంతం ఉంటుందా ఉండదా అనే పాయింటు మీద సంఘర్షణే సినిమా. కత ఇప్పటికే చాలా బ్లాగుల్లో చెప్పేశారు కాబట్టి దాని జోలికి పోదల్చుకోలేదుగానీ... నాకెందుకో ఈ సినిమా చూస్తున్నంతసేపూ స్వయంవరం సినిమా గుర్తొచ్చింది.<br />
అందులో వేణు ‘ప్రేమిస్తాగానీ పెళ్లి చేసుకో’నని చెబుతుంటాడు. దానికి సదరు పాత్ర చెప్పే కారణాలు తనచుట్టూ ఉండే భార్యాభర్తలు రోజూ కొట్టుకుంటూ తిట్టుకుంటూ ఉండటమే. కాకపోతే ఆరెంజ్ లో హీరో చెప్పే కారణం ప్రేమిస్తే అబద్ధమాడాల్సి వస్తుంది. అలా ఆడ్డం తనకిష్టం ఉండదు. అన్నీ నిజాలే చెప్తే ఆ ప్రేమ ఎక్కువ కాలం నిలవదన్నది హీరోగారి థీరీ. (ఏప్రిల్ 1 విడుదల సినిమాలో దివాకరంలా బతుకు బస్టాండయిపోతుంది, ఆ మాట నిజమే).<br />
ఇక్కడో చిన్న చిక్కుంది. యండమూరి వీరేంద్రనాథ్ అదేదో నవల్లో చెప్పినట్టు ‘నేను నిజాన్ని కుండబద్దలు కొట్టినట్టు చెప్తాను’ అంటే చెప్పొచ్చు. కానీ దానివల్ల చాలాసార్లు మిగిలేది కుండ పెంకులే(సినిమాలో కూడా నాగబాబు క్యారెక్టర్ తో ఇదే చెప్పించాడు. ‘ఇలా తప్పులు వెతుక్కుంటూ పోతే కారణాలే మిగులుతాయి... ప్రేమ మిగలదు’ అని).<br />
వీరేంద్రనాథ్ చెప్పింది కూడా వినాలా అంటారా? అయితే మన పెద్దలు చెప్పిన మాట కూడా ఒకటుంది... సత్యం బ్రూయాత్ ప్రియం బ్రూయాత్... అని. అవతలి వ్యక్తికి ప్రియం కలిగించని నిజాలు చెప్పడం కూడా ఒక్కోసారి పనికిరాదు మరి. అయినా ప్రేమంటే నమ్మకం. ‘అదే ఎంత కాలం ఉంటుందో తెలీదు’ అని అపనమ్మకంతో మొదలెడితే...?<br />
అదీకాక హీరో చెప్పే కారణం అతని తొలి ప్రేయసికున్న అనుమాన గుణం(లేదా ఓవర్ పొసెసివ్ నెస్) కారణంగా ఇతగాడు ఆ అమ్మాయితో అన్నీ అబద్ధాలే చెప్పాల్సి రావడం. ఇక్కడ మిస్సయిన లాజిక్ ఏంటంటే... అమ్మాయిలందరూ అలాగే ఉంటారని గ్యారంటీ లేదు. పోనీ అలా అనుకుంటే హీరోగారు ‘నిజమైన ప్రేమ’ కోసం వెతక్కూడదు. కానీ వెతుకుతుంటాడు. అమ్మాయి దొరికినప్పుడు మాత్రం నిజమైన(పోనీ లాంగ్ లాస్టింగ్) లవ్ ఉండదంటాడు.<br />
<br />
ఇదెక్కడి పితలాటకంరా నాయనా!<br />
ఇక సినిమాలో నాకు నచ్చిన పాయింట్లు... ప్రేమలో నిజాయతీ ఉండాలన్నది నాకు నచ్చిన పాయింటు. సిడ్నీని అందంగా చూపించడంలో 100కి 200 మార్కులు. బ్రహ్మానందం, జెనీలియా ఎపిసోడ్ ఫన్నీగా ఉంది. పాటలు బాగున్నాయి. కానీ.... ఏదో వెలితి!<br />
అందుకే నాకు నచ్చీనచ్చకుండా నచ్చిందన్నాను.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: red;">ఇక మా ఆవిడ వెర్షన్: </span><br />
కింద కోట్స్ లో ఉన్న మాటలన్నీ తను చెప్పినవి చెప్పినట్టు రాశా. అచ్చరమ్ముక్క కూడా మార్చలేదని మనస్సాక్షి, దైవసాక్షిగా చెప్తున్నాను(నిన్నటి మంత్రుల ప్రమాణ స్వీకారం ఎఫెక్టు:-))<br />
<br />
<br />
‘‘అబ్బాయిలతో పోలిస్తే అమ్మాయిలకు పొసెసివ్ నెస్ ఒక పిసరు ఎక్కువ. భర్త (లేదా) ప్రియుడు తన సమక్షంలో ఎక్కువ సేపు ఉండాలనుకుంటారు. నేనయితే అలాగే ఫీలవుతా. సినిమా చివర్లో కూడా చూడు... రాంచరణ్ ని గ్రాఫిటీ మానెయ్యమన్న జెనీలియా, అతను మారగానే గ్రాఫిటీని కంటిన్యూ చేయమంటుంది. నాకోసం నువ్వు మారితే నీకోసం నేను మారతా అన్నట్టు చెబుతుంది. అయినా అమ్మాయిలు అలా చెప్పేది మగవాళ్ల మంచికే. సిగిరెట్లు మానేయమన్నా, అభిరుచి పేరుతో గాలితిరుగుళ్లు తిరిగేకన్నా మంచి ఉద్యోగంలో చేరమని చెప్పినా వాళ్లమంచికే. సినిమాలో ఈ పాయింట్ నాకు బాగా నచ్చింది. కానీ ఈ పాయింట్ ని చెప్పడంలో డైరెక్టర్ కన్ఫ్యూజ్ అయ్యాడు’’ <br />
<br />
సివరాకరికి నాకర్థమయ్యిందేంటే... ఇద్దరం చెరో యాంగిల్లో చూశాం సినిమాని అని!బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-8004833708428832982010-11-23T19:30:00.045+05:302011-09-27T13:19:50.784+05:30నలుపు, తెలుపు, కొంచెం కలరు.... తనికెళ్ల భరణి ఇంటర్వ్యూ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="color: black; text-align: left;">తనికెళ్ల భరణి అంటే నాకు చాలా ఇష్టం. </div><div style="color: black; text-align: left;">నటుడిగా కన్నా రచయితగా ఇంకా బోలెడంత ఇష్టం.</div><div style="color: black; text-align: left;">పద్యాలు అలవోకగా చెప్పే ఆయన కవితా ధార అంటే ఇంకా చాలా చాలా ఇష్టం.</div><div style="color: black; text-align: left;">మాటలతో ఆయన ఆడుకునే తీరంటే ఇంకా చాలాచాలాచాలా చాలాచాలాచాలాచాలా ఇష్టం.</div><div style="color: black; text-align: left;"> హాసంలో ఆయన రాసిన ‘ఎందరో మహానుభావులు’ చదివి చాలా ఆశ్చర్యపోయాను. </div><div style="color: black; text-align: left;">తర్వాత ఆయన సాహితీఅభిలాష గురించి తెలుసుకుని అభిమానినైపోయాను.</div><div style="color: black; text-align: left;">అలాంటిది ఆయన్ని ఇంటర్వ్యూ చేసే అవకాశం రావడం అంటే ఎగిరి గంతేయలేదుకానీ... </div><div style="color: black; text-align: left;">మనసులో అంతపనీ చేశాను. ఆయనతో ఏం చెప్పిస్తే బాగుంటుంది... </div><div style="color: black; text-align: left;">ఆయన సాహిత్యాభిమానం గురించి ఇప్పటికే చాలాచోట్ల పుంఖాను పుంఖాలుగా చెప్పేశారు. </div><div style="color: black; text-align: left;">వ్యక్తిగత జీవితం గురించీ అడపాదడపా చెప్పేశారు. కాబట్టి కాసేపు ఆలోచించాను.</div><div style="color: black; text-align: left;">ఏదడిగినా సరిగ్గా మాట్లాడని వ్యక్తుల దగ్గరికైతే ప్రిపరేషన్ తో వెళ్లాలి కానీ, భరణిలాంటి ప్రతిభావంతుల దగ్గరికెళ్లేటప్పడు ప్రిపరేషన్ కన్నా స్పాంటేనియస్గా మాట్లాడ్డమే కరెక్ట్ అనిపించింది.</div><div style="color: black; text-align: left;">సో, ఏం తేల్చుకోకుండానే ఆయనింటికి వెళ్లిపోయాను.</div><div style="color: black;"><br />
</div><div style="color: black; text-align: left;">గేటు పక్కగా ఉన్న నేమ్ బోర్డు మీద ఆయన ఇంటి పేరు కనిపించింది... ‘సౌందర్య లహరి’ అని.</div><div style="color: black; text-align: left;">జగద్గురువు ఆదిశంకరాచార్యులవారి రచన అది. ఆహా, ఎంతైనా భరణిగారు కదా అనిపించింది.</div><div style="color: black; text-align: left;">సరే, పైకెళ్లాను. వెళ్లిన కొద్దిసేపటికి పక్కా మన పక్కింటాయనలా లుంగీ పాతచొక్కాతో బయటికొచ్చారు.</div><div style="color: black; text-align: left;">కుశలప్రశ్నలయ్యాక దేనికీ ఆర్టికల్ అని అడిగారు. సండే మ్యాగజైన్ కోసం అని చెప్పాను. </div><div style="color: black; text-align: left;">నా మనసులో మాట అర్థమైనట్టు... ‘నా వ్యక్తిగత జీవితం గురించి చాలాసార్లే చెప్పాను కదా... </div><div style="color: black; text-align: left;">ఈసారి కొత్తగా ఏమైనా చేద్దామా’ అన్నారాయన. </div><div style="color: black; text-align: left;"> </div><div style="color: black;"><br />
</div><div style="color: black;">సడన్ గా అప్పటికప్పడు ఈ వెధవ బుర్రకి ఒక ఐడియా తట్టింది. అదేంటంటే... ఆయన నాటక రచయితగా సినిమా రంగానికి వచ్చారు. సినిమా నిర్మాణంలో దర్శకుడికీ రచయితకీ వేవ్ లెంత్ సరిగ్గా కుదరకపోతే అది ఫట్టే కాబట్టి ఎందరో దర్శకులతో పనిచేసిన అనుభవాలను చెప్పిద్దామన్న ఐడియా తట్టింది. మనసులోనే వరసపెట్టి నాలుగైదు వీరతాళ్లు నాకునేనే వేసేసుకుని విషయం ఆయనకి చెప్పాను. ‘బావుంది, బావుంది... మంచి ఆలోచన’ అంటూ పెన్నూ పేపరూ పట్టుకుని వరసగా పేర్లు రాయడం మొదలుపెట్టారు. పూజారి పూజచేస్తుంటే చూసే భక్తుడిలా శ్రద్ధగా తలవంచి ఆయన ఏం రాస్తున్నారో చూస్తున్నా. ఏడు పేర్లు రాసి పెన్ను పక్కన పెట్టారు. వీళ్ల గురించి చెప్తాను అని పేపర్ నా చేతికిచ్చారు. ‘అయితే ఓకే’ అనగానే మొదలెట్టారు. నేను వాయిస్ రికార్డర్ ఆన్ చేశాను. ఆ తర్వాత...</div><div style="color: black;"></div><div style="color: black;">మీరే చదవండి.....</div><div style="color: blue; text-align: center;">***********************************************</div><br />
చిన్నప్పటి నుంచి నాకు లెక్కలంటే భయం. ఆ భయాన్ని తెలుగుమీద ఇష్టంగా మార్చుకున్నాను. సిగరెట్లకు ఆశుకవిత్వం చెప్పడంతో వెుదలుపెట్టి క్రమంగా నాటకాలు రాశాను, ఆ నాటకాల ద్వారా రాళ్లపల్లిగారితో పరిచయం అయితే, ఆ పరిచయం సినీరంగ ప్రవేశానికి నాంది అయింది. చిత్రపరిశ్రమలోకి వచ్చాక రచయితగా నాకు బ్రేక్ ఇచ్చిన వ్యక్తి... వంశీ.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">వంశీ</span><br />
నేను మద్రాసులో రాళ్లపల్లిగారింట్లో ఉన్నప్పుడు ప్రసాద్ ల్యాబ్స్లో ఎడిటింగ్ జరుగుతోంది. నన్ను పరిచయం చేస్తానని చెప్పి ఒకరోజు పొద్దున్నే ఆయన దగ్గరకు తీసుకెళ్లారు రాళ్లపల్లి. మేం లోపలికెళ్లేటప్పటికి మూవీయోలాలో 'గోపెమ్మ చేతిలో గోరుముద్ద' పాట చూసుకుంటున్నారు వంశీ. పరిచయాలయ్యాక... 'కామెడీ రాస్తావా' అన్నారు వంశీ. రాస్తానన్నాను. ఆయన నాకొక సిట్యుయేషన్ చెప్పి 'ఒకవారం రోజులు టైం తీస్కొని, ఏడు సీన్లు రాయండి' అన్నారు. సరేనని ఇంటికెళ్లి సాయంత్రానికల్లా ఏడు సీన్లు రాసుకుని తీసుకెళ్లాను. ఒక్కొక్కసీన్ చెప్తుంటే పగలబడి నవ్వారు వంశీ. చెప్పడం పూర్తయ్యాక 'మీరే నా తర్వాత సినిమా రచయిత' అన్నారు. అప్పటికే 'ప్రేమించుపెళ్లాడు' షూటింగ్ పూర్తయిపోయింది. కానీ దానికి నాతో ఏదైనా రాయించాలని పట్టుబట్టి టైటిల్స్కు ముందు ఒక కామెడీట్రాక్ రాయించుకున్నారు. ఆ సినిమాకి రావోజీరావుగారు నాకు 2000 రూపాయలు పారితోషికం పంపించారు. ట్రాజెడీ ఏంటంటే... ఆ డబ్బుల్ని రాళ్లపల్లిగారి అసిస్టెంట్ కొట్టేశాడు.<br />
<br />
తర్వాత వంశీ 'ఆలాపన' సినిమాకి మాటలు రాశాను. అప్పట్లోనే ఆయన 'లేడీస్ టైలర్' కథ చెప్పారు. ఆ సినిమాతో మా కాంబినేషన్ సెన్సేషనల్ అయిపోయింది. వరసపెట్టి కనకమాలక్ష్మీ రికార్డింగ్ డాన్స్ట్రూప్, చెట్టుకింద ప్లీడర్, లింగబాబు లవ్స్టోరీ... ఇలా చాలా సినిమాలు చేశాం. 'లేడీస్టైలర్' తీసేటప్పుడు నేను ఆర్టిస్టులకు డైలాగులు చెబుతుంటే చూసి 'మీలో మంచి ఆర్టిస్ట్ ఉన్నాడండీ' అన్నారు వంశీ. నేను రంగస్థల నటుణ్ని అనే విషయం తెలీదాయనకి. 'నేను నాటకాలు వేసేవాణ్నండీ' అన్నాను. 'ఔనా, మరి నాకెందుకు చెప్పలేదు' అంటూ తన తర్వాత సినిమా 'కనకమాలక్ష్మీ రికార్డింగ్డాన్స్ ట్రూప్'లో దొరబాబు క్యారెక్టర్ ఇచ్చారు. ఆ సినిమాలోని 'సీతతో అదంత వీజీకాదు' అనే డైలాగ్తో బాగా పాపులరయిపోయాను.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">క్రాంతికుమార్</span><br />
క్రాంతిగారిని అందరూ 'సింహం' అనేవాళ్లు. ఆయన గురించి కథలుకథలుగా చెప్పి భయపెట్టేవారు. రాళ్లపల్లిగారు అప్పుడప్పుడూ ఆయనదగ్గరికి వెళ్తూ నన్ను కూడా రమ్మనేవారుగానీ భయంతో వెళ్లేవాణ్నికాదు. ఒకసారి... వేమూరిసత్యంగారితో కలిసి తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో వెళ్లాను. మేమెళ్లేసరికి క్రాంతికుమార్ సిగరెట్ కాలుస్తున్నారు. నాకూ ఆ అలవాటుంది. మిగతావాళ్లంతా ఆయనముందు సిగరెట్ తాగేవారు కాదు. ఒకసారి నా ముఖం చూసి 'ఏఁవయ్యా, సిగరెట్ తాగుతావా' అన్నారు క్రాంతిగారు. తాగుతానన్నాను. 'తీస్కో' అంటూ పెట్టె నా ముందుకి తోశారు. అప్పట్నుంచి మేం సిగరెట్ ఫ్రెండ్స్ అయ్యాం. ఎన్నో వందల సాయంత్రాలు ఆయనతో గడిపాను. ఆ సమయంలోనే 'శారదాంబ' కథ పుట్టింది. దానికి కథ, మాటలు రాశాను. అందులో 'బేబీరావు' అనే నీచమైన క్యారెక్టర్ చేశాను. 'సీతారామయ్యగారి మనవరాలు', '9నెలలు' సినిమాల్లో ప్రేక్షకులకు గుర్తుండిపోయే క్యారెక్టర్లు ఇచ్చారాయన.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">రాంగోపాల్వర్మ</span><br />
'రావుగారిల్లు' సినిమా షూటింగ్ జరుగుతున్నప్పుడు శివనాగేశ్వరరావు ద్వారా పరిచయమయ్యాడు రాంగోపాల్వర్మ. అప్పట్లో తను ఇంగ్లిష్ బాగా మాట్లాడేవాడు. అందుకని 'వీడు ఇంగ్లీషు మీడియం వాడు' అన్నారు పక్కనున్నవాళ్లు వేళాకోళంగా. పరిచయం పెరిగేకొద్దీ రామూనేనూ బాగా కనెక్టయ్యాం. ఒకసారి రాము దగ్గర్నుంచి కలవమని ఫోనొస్తే వెళ్లాను. నేనెళ్లేసరికి అన్నపూర్ణస్టూడియోస్లోని ఆఫీసులో డైరెక్టర్ కుర్చీలో కూర్చుని ఉన్నాడు తను. అదేంటన్నట్టుగా చూస్తే 'నేను సినిమా డైరెక్ట్ చేస్తున్నాను' అన్నాడు.<br />
'అప్పుడేనా' అన్నాను. 'నువ్వు నా సినిమాకి రాస్తావో లేదో తెలీదుకానీ, నీ కంపెనీ నాకు బావుంటుంది' అన్నాడు రాము. తర్వాత 'శివ' సినిమా కథ చెప్పాడు. కొద్దిరోజుల తర్వాత ఫస్టాఫ్ డైలాగులు రాసి తీసుకెళ్లాను. అప్పటికి వంశీవి చాలా సినిమాలు చేసిన ప్రభావం నా మీద బాగా ఉంది. వెుత్తం కామెడీతో నింపేశాను. ఆ స్క్రిప్టు చూసి షాకయ్యాడు వర్మ.<br />
'ఇదేంటి కామెడీ సినిమా చేశారు, నాది సీరియస్ సినిమా, ఒక్క కామెడీ డైలాగ్ కూడా ఉండటానికి వీల్లేదు' అన్నాడు.<br />
<br />
'అయితే ఇది ఫ్లాపేనేవో' అనుకుని తను అడిగినట్టు రాశాను. ఆ సినిమా ఎంత పెద్ద హిట్టో అందరికీ తెలిసిందే. అందులో 'నానాజీ' క్యారెక్టర్కి ముందు నన్ను అనుకోలేదు. వేరెవరో నటుడిని అనుకున్నారు, కానీ అతను కాల్షీట్లు లేవన్నాడు. నేను స్క్రిప్టు రాసిచ్చాక అప్పుడప్పుడూ సరదాగా షూటింగ్కి వెళ్తుండేవాణ్ని. ఒకరోజు రామ్గోపాల్వర్మ 'భరణీ, నానాజీ వేషం మీరే వేసెయ్యండి' అన్నాడు ఉన్నట్టుండి. నావైపొకసారి చూసి 'ఈ గెటప్ ఓకే నాకు' అన్నాడు. అప్పట్లో నేను లాల్చీ జీన్స్పాంట్ వేస్తుండేవాణ్ని. పాన్, సిగరెట్ సరేసరి. కానీ, స్క్రిప్టు రాయడం వల్ల... ఆ పాత్ర ఎలా ఉండాలో నాకొక ఐడియా మనసులో ఉంది. అదొక తెలంగాణ ప్రాంతపు యాదవ యువకుడి వేషం. నేనిక్కడే పుట్టిపెరిగినవాణ్ని. ఇక్కడి సంస్కృతి నాకు బాగా తెలుసు. అందుకని కొద్దిసేపటితర్వాత లాల్చీ, పైజమా వేసుకుని బొట్టు, కళ్లకి సుర్మా పెట్టుకుని, తాయెుత్తు కట్టుకుని బుగ్గన పాన్తో రాము ఎదుటికెళ్లాను. 'పర్ఫెక్ట్, నాకిదే కావాలి' అన్నాడు. అదీ నానాజీ క్యారెక్టర్ వెనక కథ. తర్వాత రాము తీసిన 'గాయం'లో చేశాను. ఇప్పటికీ ఇద్దరం అప్పుడప్పుడూ ఫోన్లో మాట్లాడుకుంటుంటాం.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">రాఘవేంద్రరావు</span><br />
నేను చెన్నైలో ఉండేటప్పుడే రాఘవేంద్రరావుగారితో పరిచయం. ఆయన సినిమాలకు రాయకపోయినా రోజూ ఆయనింటికి వెళ్తుండేవాణ్ని. ఈ దశలో నేను చేసిన 'శివ' సినిమా హిట్టయింది. అప్పుడు నాకు ఆయన తీసిన 'జగదేకవీరుడు అతిలోకసుందరి'లో ఒక రోల్ ఇచ్చారు. తమాషా ఏంటంటే... అందులో రావుగోపాలరావుగారు ఒక వేషం వెయ్యాలి. అప్పుడాయనకు ఒంట్లో బాగోలేకపోతే ఆ పాత్రను రెండు భాగాలు చేసి ఫైట్ల కోసం రామిరెడ్డినీ, ఎంటర్టైన్మెంట్కి నన్నూ పెట్టారు. అప్పట్నుంచి రాఘవేంద్రరావుగారు తీసిన ప్రతీసినిమాలోనూ ఉన్నాను... ఇటీవలే విడుదలైన 'ఝుమ్మంది నాదం'తో సహా. 'పెళ్లిసందడి' సినిమా షూటింగులో ఒకసారి ఆర్టిస్టులందరం ఒక గదిలో చేరి కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నాం. నేల మీద అరంగుళం మందాన దుమ్ము పేరుకుపోయి ఉంది. ఆ గదిలోకి అడుగుపెడుతూనే...<br />
'ఏంటయ్యా బాబూ ఈ డస్ట్' అన్నారు రాఘవేంద్రరావు.<br />
<br />
'స్టార్డస్ట్ సార్' అన్నాను వెంటనే. పెద్దగా నవ్వి చప్పట్లు కొట్టేశారు. మంచి హాస్యప్రియుడాయన. తమాషా ఏంటంటే... రాఘవేంద్రరావుగారి సినిమాల్లో ఒక్కదానికి కూడా నేను స్క్రిప్టు రాయలేదు. చాలాసార్లు రాయమని అడ్వాన్సులిచ్చారు కానీ నాకు కుదర్లేదు. ఆయనకి నా సాహిత్యం అన్నా నేను రాసిన శివస్తుతులన్నా చాలా ఇష్టం. ప్రతీ సంవత్సరం డిసెంబర్ 31న 'సరసవినోదిని' పేరుతో రాఘవేంద్రరావుగారి ఆఫీసులో ఒక సాహిత్య కార్యక్రమం ఏర్పాటు చేసేవారు. ఇటీవలి కాలంలో ఆ అలవాటు తప్పిందిగానీ... నేనివాళ కూర్చుందామన్నా ఆయన రెడీనే. అంత చనువుంది ఆయనతో.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">ఇ.వి.వి.సత్యనారాయణ</span><br />
ఈవీవీ వెుదటి సినిమా 'చెవిలోపువ్వు' డైలాగ్స్ నేనే రాశాను. అందులో భగవాన్ అనే పరమశాడిస్టు వేషం వేశాను. ఆసినిమా రిలీజయ్యాక ఒకసారి రైల్లో ఎక్కడికో వెళ్తూ నెల్లూరు స్టేషన్లో దిగితే అక్కడ ఇడ్లీలమ్ముకునే అతనొకడు నన్ను బూతులు తిట్టాడు. అంత ఇంపాక్ట్ ఉన్న పాత్ర అది. 'వారసుడు' సినిమాలోనూ మంచి క్యారెక్టర్ ఇచ్చారు ఈవీవీ. ప్రత్యేకంగా చెప్పుకోవాల్సింది 'ఆమె' సినిమాలో పాత్ర. అందులో మరదలి మీద కన్నేసిన దుర్మార్గుడైన బావ క్యారెక్టర్ అది. నటుడిగా నా కెరీర్కి చాలా హెల్ప్ అయిందా వేషం. నా ఖర్మేంటంటే, ఆ సినిమాకి నేనూ మా ఆవిడా మా మరదలూ వెళ్లాం. ఇంక చూడండి నా పరిస్థితి!<br />
<br />
ఈవీవీ గొప్పదనం ఏంటంటే... ఆయన స్క్రిప్ట్ని అపారంగా గౌరవిస్తారు. టైటిల్స్ నుంచి శుభం కార్డు వరకూ ప్రతిసినిమాలోనూ ఏదోఒక కొత్తదనం కోసం తాపత్రయపడుతుంటారు.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">ఎస్వీ కృష్ణారెడ్డి</span><br />
నేను ఆల్వోస్ట్ పెన్ను మడిచి జేబులో పెట్టెయ్యడానికి కారణమైన వ్యక్తి ఎస్వీకృష్ణారెడ్డి. 'యమలీల'లో ఆయన ఇచ్చిన తోటరాముడి క్యారెక్టర్ నన్ను ఆర్టిస్టుగా ఎంత బిజీ చేసిందంటే... ఆ సినిమా రిలీజైన ఏడాదిలో నేను 27 సినిమాల్లో నటించాను. అందులో 'చెల్లి పెళ్లి... జరగాలి మళ్లీమళ్లీ' లాంటివి విని ఆ సినిమాలో డైలాగ్స్ నేనే రాశాననుకున్నారు చాలామంది. కానీ నేను ఒక్క అక్షరమ్ముక్క కూడా రాయలేదు. ఆ క్రెడిట్ అంతా రచయిత దివాకర్బాబుదే. ఆ సినిమా తర్వాత మావిచిగురు, వినోదం, ఘటోత్కచుడు... ఇలా ఎన్నో సినిమాల్లో నాకు మంచి క్యారెక్టర్లు ఇచ్చారు కృష్ణారెడ్డి.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">కృష్ణవంశీ</span><br />
'సముద్రం సినిమాలో చేపలకృష్ణ వేషం నువ్వే వెయ్యాలన్నా' అంటూ ఒకరోజు నాకు ఫోన్ చేశాడు కృష్ణవంశీ. తను నాకు 'శివ' సినిమా చేసేటప్పుడు పరిచయం. అప్పట్నుంచి మా ఇద్దరిమధ్యా మంచి అనుబంధం ఏర్పడింది.<br />
<br />
'సముద్రం' సినిమాలో నేను చేసిన చేపలకృష్ణ వేషానికి తొలిసారి నంది పురస్కారం వచ్చింది. ఆ సినిమా షూటింగ్ చేస్తున్నప్పుడు రషెస్ చూసిన ప్రకాష్రాజ్ అదిరిపోయి, 'బాబోయ్ ఈయన ఇలా చేసేస్తుంటే నా పరిస్థితి ఏంటి' అని ఒకరోజు షూటింగ్ ఆపేసి తన క్యారెక్టర్ని బాగా అధ్యయనం చేసి మళ్లీ పోటాపోటీగా చేశాడు. ఆ సినిమా షూటింగ్ చేసేటప్పుడు చాలాకష్టపడ్డాం, కానీ అదంతా ఓ మధురానుభూతి.<br />
<br />
<span style="background-color: yellow; color: red;">తేజ</span><br />
'శివ' సినిమా చేసేటప్పుడే తేజతో కూడా పరిచయం. ఆ సినిమాకి తను అసిస్టెంట్ కెమెరామెన్. 1999లో ఒకరోజు ఉత్తేజ్ నాకు ఫోన్ చేసి 'అన్నా, తేజ మీకొక కథ చెబుదామనుకుంటున్నాడు, అందులో మీకొక వేషం ఉంది, మీరు డబ్బులెక్కువ అడుగుతారేవోనని సంశయిస్తున్నాడు' అన్నాడు. 'సరే, అతని నెంబరివ్వు' అని అడిగి నేనే తేజకు ఫోన్ చేసి కథ చెప్పమన్నాను. తను చెప్పాడు. 'నీ కథ నాకు బాగా నచ్చింది. నేను చేస్తున్నాను, సినిమా విడుదలై వంద రోజులు ఆడిన తర్వాత నువ్వు నాకొక రూపాయి ఇవ్వు చాలు' అన్నాను. అదే ఉషాకిరణ్ మూవీస్ వారి 'చిత్రం'. 'చిత్రం' తర్వాత తన అన్ని సినిమాల్లో నాకు చక్కటి వేషాలిచ్చాడు తేజ. తనుతీసిన 'నువ్వునేను'లో నేను చేసిన క్యారెక్టర్ మంచిపేరుతో పాటు నాకు నంది అవార్డునూ తెచ్చిపెట్టింది. అంతకన్నా ఆనందకరమైన విషయమేంటంటే... ఆ సినిమా తర్వాత నేను వేరే సినిమా షూటింగ్కి వైజాగ్కి వెళ్లాను. కార్లో వెళ్తుంటే వూరంతా 'నువ్వునేను' వందరోజుల పోస్టర్లే. ఆ పోస్టర్లో నేనొక్కణ్నే ఉన్నాను. సాధారణంగా హీరోహీరోయిన్ల పోస్టర్లు వేస్తారు. వెంటనే తేజకి ఫోన్ చేసి అడిగితే 'మీరే సార్, మాకు హీరో' అన్నాడు. నిజంగా తన అభిమానానికి కళ్లల్లో నీళ్లు తిరిగాయి. ఆ పోస్టర్ని ఫ్రేమ్ చేయించి నా యింట్లో పెట్టుకున్నాను.<br />
<br />
...రచయితగానూ నటుడిగానూ కెరీర్ పరంగా నన్ను అనేక మైలురాళ్లు దాటించిన దర్శకులతో ఇదండీ నా అనుబంధం. వీళ్లే కాదు, వి.వి.వినాయక్, త్రివిక్రమ్ శ్రీనివాస్ లాంటి ఈతరం దర్శకులతోనూ మంచి సంబంధాలు ఉన్నాయి. త్వరలో నా ఈ సినిమా అనుభవాలూ బాల్యజ్ఞాపకాలతో ఆత్మకథ రాయాలనుకుంటున్నాను.<br />
దానికి నేను పెట్టాలనుకుంటున్న పేరు...<br />
నలుపు, <span style="background-color: black;"><span style="background-color: red;"></span><span style="color: #f3f3f3;">తెలుపు</span></span>, <span style="color: red;">కొం</span><span style="color: #bf9000;">చెం</span> <span style="color: lime;">క</span><span style="color: blue;">ల</span><span style="color: #f1c232;"><span style="color: #b45f06;">రు</span>.</span></div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-24658101894075997322010-10-29T22:30:00.002+05:302010-12-06T00:19:57.862+05:30రేపే చూడండి... జయప్రకాష్ రెడ్డి ‘ఏకపాత్ర నాటకం’ హైదరాబాద్ లోఅసలు విషయం టపా హెడ్డింగులోనే జెప్పేశాను కాబట్టి కొసరు విషయం చెబుతా...<br />
సమయం: రేపు సాయంత్రం, అనగా ది.<span style="color: blue;">అక్టోబరు 30, 2010</span> <span style="color: red;">సాయంత్రం ఏడు గంటలకు</span><br />
వేదిక: మీ అభిమాన కళావేదిక <span style="color: magenta;">రవీంద్రభారతిలో!</span>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-38337394431940606672010-09-19T10:00:00.006+05:302011-09-27T13:20:05.472+05:30విలన్ జయప్రకాష్ రెడ్డితో ముఖాముఖి<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMlFhYrUrU_OHVuLaWsGmj8YPQMA-il4YE7dAHPq916-CrzP-7Ex_r_8-t0iad5trM8XQ0qzulFENA3BPJikgjYkmqAqjXFUZE2oPjQ2ieNFmrKd0ceBwiSfNkBILTKsTCFpYHwI0kps8/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMlFhYrUrU_OHVuLaWsGmj8YPQMA-il4YE7dAHPq916-CrzP-7Ex_r_8-t0iad5trM8XQ0qzulFENA3BPJikgjYkmqAqjXFUZE2oPjQ2ieNFmrKd0ceBwiSfNkBILTKsTCFpYHwI0kps8/s200/1.jpg" width="173" /></a></div><br />
జయప్రకాష్ రెడ్డి ఇంటర్వ్యూ కోసం చాలా రోజుల నుంచి ప్రయత్నిస్తున్నా. ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా నాటకం రిహార్సల్స్ లోనో షూటింగ్ లోనో బిజీగా ఉండేవారు. పట్టువదలని విక్రమార్కుడిలా (స్వాతిముత్యంలో కమల్ హాసన్ లా :) అనాలేమో) ఫోన్ల మీద ఫోన్లు చేసి విసిగించి సాధించాను.<br />
<br />
<span style="color: red;"></span>‘ చిత్రం భళారే విచిత్రం’ సినిమా చూసేటప్పుడు ఈయన్ని తొలిసారి గమనించాను. అందులో హీరోయిన్ మేనమామ క్యారెక్టర్. మాటిమాటికీ ‘గూచ్’ అని అరిచి హడలగొడుతుంటాడు. ఇంతకీ ఆ గూచ్ అనే పదానికి అర్థమేంటని అడిగితే... ‘పందుల్ని తోలేటప్పుడు అనే మాటట అది’ అని నవ్వేశారు జేపీ. <br />
<br />
అలాగే, రెడీ సినిమాలో నాజర్ ఒక సందర్భంలో ‘మీరు మీ భార్యను ఏమని పిలుస్తారు’ అని అడిగితే....<br />
<br />
<br />
‘ఇంగేమని పిలుస్తానూ... ‘సేయ్, మేయ్, ద్ద’ అంటాను’ అనే డైలాగ్ నాకు చచ్చేంత ఇష్టం. ఇంటర్వ్యూ మధ్యలో అడిగిమరీ చెప్పించుకున్నానా డైలాగ్. ధనుష్ హీరోగా ఈ సినిమాని తమిళంలో రీమేక్ చేస్తున్నారట. అందులోనూ ఈ క్యారెక్టర్ మళ్లీ ఆయనకే ఇచ్చారట. అరవ రీమేకులో ఈ డైలాగ్ ‘మేయ్, డేయ్...’ అని ఉంటుందంటూ తమిళ డైలాగు వినిపించారు. భలే తమాషాగా ఉంది.<br />
<br />
ఆయన ఆఫీసుగదిలో బాపు గీసిన నవరసాల సెట్ బొమ్మలున్నాయి. వాటిని చూడగానే నాకో ఐడియా వచ్చింది. ఒకవైపు ఇంటర్వ్యూ చేస్తూనే ‘రౌద్రం... హాస్యం...’ అంటూ చాలా ఫొటోలు తీశాను(సాగర సంగమంలో ‘భంగిమా’ అన్నట్టు). అడిగిన ఫోజు అడిగినట్టు పెట్టారాయన కూడా సరదాగా. మొత్తానికి అరగంట టైమిస్తానన్న జేపీ రెండున్నర గంటలు మాట్లాడారు. ఏం మాట్లాడారంటే....<br />
<br />
============<br />
నటుడిగా నేనివాళ ఈ స్థాయిలో ఉన్నానంటే అందుకు కారణం మా నాన్న సాంబిరెడ్డిగారే. సాధారణంగా పిల్లలు నాటకాలూ వేషాలంటూ తిరిగితే తిట్టే రోజుల్లోనే... 'దున్నపోతుల్లాగా అడ్డగాడిదల్లాగా తిరగకపోతే ఏదైనా మంచి నాటకం రాసి రిహార్సల్స్ చేసుకోవచ్చుగా' అంటుండేవారాయన.<br />
<br />
నాటకాలంటే అంతిష్టం మా నాన్నకి. తాను స్వయంగా నటుడు. పద్యాలు బ్రహ్మాండంగా పాడేవారు. యూనివర్సిటీ(ఆంధ్ర) స్థాయిలో ఉత్తమనటుడి అవార్డు కూడా అందుకున్నారు. సో... నా నటజీవితానికి ఆదర్శం మా నాన్నగారే. నటుడే కాదు... ఆయన ఆలిండియా చెడుగుడు ఛాంపియన్ కూడా. స్పోర్ట్స్ కోటాలో పోలీస్ ఉద్యోగం వచ్చిందాయనకి.<br />
<br />
<span style="color: blue;">తొలివేషం...</span><br />
స్కూల్లో చదువుకునేటప్పుడు... రుద్రమదేవి నాటకంలో అంబదేవుడు అనే సామంతరాజు పాత్ర వేశాను. అదే నేను తొలిసారి స్టేజీ ఎక్కడం. నా క్యారెక్టర్కి రెండు పద్యాలున్నాయి. పద్యనాటకాలంటే పద్యం చివర్లో పొడుగ్గా రాగాలు తీసేవారు. అలా రాగాలు తీయడాన్ని 'జిలేబి చుట్టలు' అనేవాళ్లం. ఎంతసేపు రాగాలు తీస్తే అంత గొప్ప. అవేవీ లేకుండా భావప్రధానంగా పద్యం పాడటం నేర్చుకున్నాను. వెుత్తానికి నాటకం వేశాక అందరూ బాగా పాడాడు అని మెచ్చుకున్నారు.<br />
<br />
స్కూలు చదువయిపోయాక గుంటూరు ఆంధ్రా క్రిస్టియన్ కాలేజీలో చేరాను. కాలేజీలో కూడా నిక్కర్లు వేసుకుని తిరిగేవాళ్లం మేం. ఆ టైములో సీనియర్లు 'స్టేజీ రాచరికం' అనే నాటకం వేస్తూ నన్నూ ఒక క్యారెక్టర్ వేయమన్నారు. అందులో నాది చెలికత్తె వేషం. తమాషా ఏంటంటే... ఆ నాటకానికి నాకు 'ఉత్తమనటి' బహుమతి కూడా వచ్చింది. అలా నా జీవితంలో మొట్టమొదటిసారి ఆంధ్రా క్రిస్టియన్ కాలేజీ అసెంబ్లీహాల్లో నాటకపోటీల్లో పాల్గొన్నాను. ఆ తర్వాత ఆ కాలేజీలో చదివినన్నాళ్లూ సాంస్కృతిక కార్యకలాపాలకు అనధికారిక హెడ్లాగా చూసేవాళ్లు లెక్చరర్లు. దాంతో కాలేజీలో పెద్ద స్టార్ని అయిపోయాను. ఆరోజుల్లో సన్నగా పొడుగ్గా ఉండేవాణ్ని. రమణారెడ్డితో పోల్చేవాళ్లు నన్ను. నేను కూడా అందుకు తగ్గట్టుగానే కామెడీపాత్రలే ఎక్కువగా చేసేవాణ్ని. పీయూసీ, బీఎస్సీ తర్వాత బీఈడీ కూడా అక్కడే పూర్తిచేశాను. తర్వాత గుంటూరు మున్సిపల్ హైస్కూల్లో టీచర్గా ఉద్యోగం వచ్చింది. అక్కడ నేను లెక్కల టీచర్గా పనిచేశానుగానీ అందరూ నన్ను డ్రిల్లు మాస్టారు అనుకునేవాళ్లు. ఎందుకంటే అక్కడ సాంస్కృతిక కార్యకలాపాలన్నీ నా ఆధ్వర్యంలోనే జరిగేవి.<br />
<br />
<span style="color: blue;">సినిమాల్లోకి...</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcO4-onwSnrEiDI09R2d3z4w5xMsmN3wjpNP6rvt6NQWCpD3evHQB1V3qFpZquMR2Vwv_UFN5sPpqu_a78xqrsosZlg2k9u7IqNdB2krmASNCvBJ-JYWeBjQpVoqDSqAK03zgV7D66yLQ/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcO4-onwSnrEiDI09R2d3z4w5xMsmN3wjpNP6rvt6NQWCpD3evHQB1V3qFpZquMR2Vwv_UFN5sPpqu_a78xqrsosZlg2k9u7IqNdB2krmASNCvBJ-JYWeBjQpVoqDSqAK03zgV7D66yLQ/s200/4.jpg" width="150" /></a></div><br />
నా దగ్గర చదువుకున్న వాళ్లల్లో ఒక విద్యార్థి 'ప్రజాపోరు' అనే పత్రికపెట్టాడు. నల్గొండలో పెద్ద సభ ఏర్పాటు చేసి దానికి దాసరినారాయణరావుగారిని ఆహ్వానించాడు. గురువుగా నన్ను కూడా పిలిచాడు. అక్కడ మేవెుక నాటకం వెయ్యాలనుకున్నాం. కానీ దాసరి చివరిదాకా ఉండరని తెలిసింది. దాంతో నేను మైకందుకుని... 'దాసరిగారు రంగస్థలం నుంచి వచ్చినవారే, కాబట్టి మేం నాటకం వేస్తే చూడకుండా వెళ్లిపోతానని ఆయన అనరనే అనుకుంటున్నాను' అని చిన్న మెలికపెట్టాను. వెంటనే నన్ను పిలిచారాయన. 'భలే ఫిట్టింగ్ పెట్టావయ్యా, నిజంగానే నాకు చాలా పనుంది, వెళ్లిపోదామనుకున్నాను. నువ్వంతమాట అన్నావు కాబట్టి వెుదటి పావుగంటా చూసి వెళ్లిపోతాను, ఏమనుకోకు' అన్నారు. సరేనన్నాను. 'గప్చిప్' అనే నాటిక వేశాం ఆరోజు. పావుగంట మాత్రమే ఉంటానన్న దాసరి నాటిక వెుదలయ్యాక చివరిదాకా చూశారు. అయిపోగానే స్టేజిమీదికొచ్చి 'నేను నిజంగానే వెళ్లిపోదామనుకున్నాను, జయప్రకాష్ చిన్న ఫిటింగ్ పెట్టి ఆపేశాడు. కానీ ఇవాళ నేను వెళ్లిపోయుంటే ఒక గొప్ప నాటికని మిస్సయిపోయేవాణ్ని. గొప్ప ఆర్టిస్ట్ని చూడలేకపోయేవాణ్ని. నిజంగా ఇక్కడొక రత్నం ఉంది, అది ఉండాల్సింది ఇక్కడ కాదు... మా ఇండస్ట్రీలో... నేనిప్పటికే చాలామంది కొత్తవాళ్లకు అవకాశాలిచ్చాను. జయప్రకాష్కి కూడా ఇస్తాను, ఇండస్ట్రీలో స్థిరపడిపోతాడు' అన్నారు. చాలా ఆనందం వేసింది.<br />
<br />
ఆ రోజు కార్యక్రమం అయిపోగానే నేను మామూలుగా గుంటూరుకెళ్లిపోయాను. వారం తిరక్కుండానే రామానాయుడిగారి దగ్గర్నుంచి ఫోనొచ్చింది. వెంటనే హైదరాబాద్ వచ్చాను. 'ఏంటయ్యా, దాసరినారాయణరావు నీ గురించి తెగ చెబుతున్నారు, ఏదో నాటకం వేశావంట నాక్కూడా చూపించు' అన్నారు. వేస్తానండీ అని చెప్పి నా ట్రూపులో ఆర్టిస్టులందరితో కలిసి అన్నపూర్ణస్టూడియోలో నాటకం వేశాను. నాయుడిగారికి కూడా విపరీతంగా నచ్చింది. ఎంతగా అంటే... పరిశ్రమలో నా ఎదుగుదలకి ఆయనే కారణమయ్యేంతగా. వెంటనే నాకు 'బ్రహ్మపుత్రుడు' సినిమాలో ఒక పోలీసు వేషం ఇచ్చారు. తర్వాత 'బొబ్బిలిరాజా', 'ప్రేమఖైదీ' ఇలా వరసగా అవకాశాలిచ్చారు. నెమ్మదిగా చిన్నాచితకా అవకాశాలు వస్తూనేఉండేవిగానీ ఆర్థికంగా చాలా ఇబ్బందిగా ఉండేది. ఎప్పుడూ అప్పులే. ధర్మాత్ములు ఎవరోఒకరు ఐదువేలూ పదివేలూ ఇస్తూనే ఉండేవాళ్లు. 1992 దాకా అలా జరిగిపోయింది. చూసీచూసీ ఇక విసిగిపోయి పిల్లలు పెద్దవాళ్లయిపోతున్నారు. వాళ్లని పైకితీసుకురావాలంటే నేను ఆర్థికంగా బాగుండాలి. దానికి ఈ ఫీల్డు సరిపోదు అనుకొని మళ్లీ గుంటూరుకి వెళ్లిఉద్యోగంలో చేరిపోయాను. పొద్దున ఆరునుంచి తొమ్మిది దాకా ట్యూషన్లు, అప్పట్నుంచి సాయంత్రం అయిదింటిదాకా స్కూలు, మళ్లీ రాత్రి తొమ్మిదిన్నరదాకా ట్యూషన్లు. ఈ రొటీన్లో పడి సినిమా, మద్రాస్ అనే మాటలకు స్పెల్లింగ్ మర్చిపోయాను. సినిమాలంటే ఇష్టం లేక కాదు. పిల్లలను మంచి స్థితికి తీసుకురావాలంటే అక్కడ కుదరదు కాబట్టి.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br />
<span style="color: blue;">పునఃప్రవేశం...</span><br />
ఒకసారి నా స్నేహితుడొకడు హైదరాబాద్ అపోలోలో ఏవో టెస్టులు చేయించుకుంటాను తోడు రమ్మంటే హైదరాబాద్ వెళ్లాను. ఆసుపత్రిలో ఉండగా వెనక నుంచీ 'ఏయ్ జయప్రకాష్' అని పిలుపు వినిపించింది. ఎవరాని వెనక్కితిరిగి చూస్తే రామానాయుడుగారు. 'ఏమైపోయావయ్యా ఇన్నాళ్లూ... అంతులేకుండా పోయావ్' అన్నారు. 'పిల్లలు పెద్దవాళ్లవుతున్నారు కదా, వాళ్ల కోసం మళ్లీ గుంటూరు వెళ్లిపోయాను' అంటుండగానే... 'అవేం కాదులేగానీ, వెంకటేష్బాబుతో సినిమా మొదలుపెడుతున్నాం. అందులో ఒక క్యారెక్టర్ ఉంది. నువ్వుపోయి సురేష్బాబుని కలువ్, నేను ఫోన్ చేసి చెప్తాను... కలవకుండా వెళ్లమాకు' అన్నారు. ఇండస్ట్రీని కాదనుకుని నేను గుంటూరు వెళ్లిపోయాక కూడా నాకు అవకాశాలిస్తా రమ్మంటూ పిలిచింది ఆయనొక్కరే. 'తోడికోడళ్లు', 'తాజ్మహల్' ...ఇలా చాలా సినిమాల్లో చెయ్యమని అడిగారు కానీ నేనే ఏదో ఒక సాకు చెప్పి తప్పించుకున్నాను. ఈసారి తప్పలేదు. వెళ్లి సురేష్బాబుని కలిశాను. అది 'ప్రేమించుకుందాం రా' సినిమా.<br />
<br />
హీరోయిన్ తండ్రి, ఫ్యాక్షనిస్టు పాత్ర నాది.<br />
<br />
ఆ క్యారెక్టర్ కోసం అప్పటికి అమ్రిష్పురి, నానాపటేకర్ లాంటి హిందీ నటుల్ని కూడా అనుకున్నారు. ఎవరూ నచ్చట్లేదు సురేష్బాబుకి. కొత్తనటుడైతే బాగుంటాడని ఆయన ఉద్దేశం. నాయుడుగారేవో నన్ను తీసేసుకోమని చెప్పారు. 'ఇప్పటికి ఐదేళ్ల నుంచి నటించట్లేదయ్యా ఇతను, కొత్తగానే ఉంటాడు, మంచి ఆర్టిస్ట్ కదా పెట్టేసెయ్' అన్నారు సురేష్బాబుతో. సందేహంగానే నాకు మేకప్టెస్ట్ చేశారు. కొన్నాళ్ల తర్వాత ఆ క్యారెక్టర్కి నన్ను ఒకే చేశామని కబురొచ్చింది.<br />
<br />
సరే వెళ్లాను, కథ చెప్పారు. అంతా విన్నాక సడన్గా నాకు ఒక ఐడియా వచ్చింది. నాకు కాలేజీ రోజుల్లో నంద్యాల, కోయిలకుంట్ల, గిద్దలూరు ప్రాంతాలకు చెందిన స్నేహితులుండేవారు. వాళ్లంతా రాయలసీమ భాష మాట్లాడుతుండేవారు. వినగావినగా నాకూ ఆ యాస పట్టుబడింది. ఎలాగూ ఫ్యాక్షనిస్టు పాత్రే కాబట్టి సీమయాసలో డైలాగ్స్ చెబుతానని పరుచూరి వెంకటేశ్వరరావుగారికీ, సురేష్బాబుకీ చెప్పాను. సరే అన్నారు.<br />
<br />
ఆ యాస మీద పూర్తిపట్టు కోసం నంద్యాల, ఆళ్లగడ్డ ప్రాంతాల్లో పదిహేనురోజులపాటు తిరిగాను. ఒక టేప్రికార్డర్ పెట్టుకుని మారుమూల కుగ్రామాలకు వెళ్లి అక్కడివారితో మాట్లాడాను. రాత్రికి కూర్చుని రాయలసీమ పదాలకు సమానార్థకాలు రాసుకునేవాణ్ని. తర్వాత హైదరాబాద్కొచ్చి ఆ భాషలో మాట్లాడితే పరుచూరి వెంకటేశ్వరరావు 'అచ్చం, అక్కడివాళ్లలాగే మాట్లాడుతున్నావు కదయ్యా' అని ఆశ్చర్యపోయి 'బాగుంది, కంటిన్యూ అయిపోదాం' అన్నారు. అప్పుడొక షరతు పెట్టాను ఆయనకి. అదేంటంటే రేపటి సీన్ ఏంటో ముందురోజు సాయంత్రమే ఇమ్మనేవాణ్ని. వాళ్లు ఇస్తే దాన్ని రాయలసీమ భాషలోకి మార్చుకొని రిహార్సల్స్ చేసుకుని పొద్దుటికల్లా సిద్ధంగా ఉండేవాణ్ని. షూటింగ్ జరుగుతున్నప్పుడు యూనిట్ సభ్యుల స్పందన చూసి సినిమాతోపాటు ఆ పాత్ర కూడా పెద్ద హిట్టవుతుందని అర్థమైపోయింది అందరికీ.<br />
<br />
ఆ సినిమా షూటింగ్ ముదిగుబ్బ ప్రాంతంలో చేశాం. కెమెరా ముందు నేను డైలాగులు చెబుతుంటే షూటింగ్ చూడ్డానికొచ్చిన స్థానికులు 'ఈయప్పది ఈణ్నేనే... యా వూరప్పా నీదీ' అని అడిగేవారు. అంతలా మమేకమైపోయానా పాత్రలో. అనుకున్నట్టే సూపర్హిట్ అయింది సినిమా.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggmtqYPOngaVXr2Nz71Eys-JU4uDHSoDMUQYsMlUH2PT5QOiNaOmMT0AAxrjHBmvKUESWht0lhMo0cvZrvHqaxfNuu_ghGNTVQ4l3Eus1WPwNTvzkKXrCaxjVbGduxNTR8uKWDFpZ2Z90/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggmtqYPOngaVXr2Nz71Eys-JU4uDHSoDMUQYsMlUH2PT5QOiNaOmMT0AAxrjHBmvKUESWht0lhMo0cvZrvHqaxfNuu_ghGNTVQ4l3Eus1WPwNTvzkKXrCaxjVbGduxNTR8uKWDFpZ2Z90/s200/2.jpg" width="200" /></a></div><br />
1997లో ప్రేమించుకుందాం రా... 98లో శ్రీరాములయ్య... 99లో సమరసింహారెడ్డి... ఇలా వరసహిట్లు రావడంతో... 'ఇంక ఫర్వాలేదు, పరిశ్రమలో నిలదొక్కుకున్నట్టే అనుకుని స్వచ్ఛంద పదవీవిరమణ చేసి 2000 సంవత్సరంలో హైదరాబాద్కి వచ్చేశాను. 'సమరసింహారెడ్డి' చేశాక విపరీతమైన పేరొచ్చిందిగానీ మళ్లీ మూణ్నెల్ల దాకా సినిమాలు రాలేదు. 'ఇదేంట్రా' అనుకుంటున్నంతలో శ్రీనువైట్ల 'నీకోసం'లో ప్రధానపాత్ర ఆఫర్ చేశాడు. ఆ తర్వాత వెంటవెంటనే ఆఫర్లు రావడం వెుదలుపెట్టాయి. సీరియస్ క్యారెక్టర్లతో పాటు కామెడీ పాత్రల్లోకి కూడా షిఫ్టయిపోయాను. నిజానికి నాకు హాస్యం చేయడమే ఇష్టం. 'ప్రేమించుకుందాం రా' కన్నా ముందే 'జంబలకిడిపంబ'లో పిల్లకొజ్జా వేషం వేశాను. 'చిత్రం భళారే విచిత్రం' సినిమాలోనూ నాది కామెడీ విలన్ పాత్రే. 'గూచ్' అంటుంటాను మాటిమాటికీ. 'నీకోసం' సినిమాలో శ్రీనువైట్ల సీరియస్ విలన్ పాత్రే ఇచ్చినా ఆనందం, ఢీ, రెడీ... ఇలా తన తర్వాతి సినిమాలన్నింటిలోనూ నాకోసం కొత్తకొత్త పాత్రలు సృష్టించాడు. ఒక్క శ్రీను అనే కాదు... నేటి యువ దర్శకులందరూ రత్నాలే.<br />
<br />
మనకున్న దర్శకుల్లో చాలా తెలివైన దర్శకుడు, మేధావి కృష్ణవంశీ. 'మహాత్మ' సినిమా వెుదటిరోజయితే... 'ఏమిట్రా, ఇలా విసిగిస్తున్నాడు' అనుకున్నాను. కానీ రోజులు గడిచేకొద్దీ తను ఆలోచించే తీరు చూసి ఆశ్చర్యం వేసేది. అతని పరిశీలనాశక్తిని చూశాక 'ఇన్నేళ్ల అనుభవం ఉండి నాకెందుకీ ఆలోచన రాలేదు' అనిపించేది. వృత్తిపరంగా ఇటీవలికాలంలో నాకు అత్యంత సంతృప్తినిచ్చిన పాత్ర 'మహాత్మ'లో చేసిన క్యారెక్టరే.<br />
<br />
కుటుంబం విషయానికొస్తే... మాకు ఇద్దరు పిల్లలు. అబ్బాయి గుంటూరులో స్థిరపడ్డాడు. అమ్మాయి విజయవాడలో ఉంటుంది. ఎప్పుడైనా ఖాళీ దొరికితే వెళ్లి, ఒకపూట అక్కడా మరొకపూట ఇక్కడా ఉండి వస్తుంటాం. అక్కడికెళ్లినప్పుడు మనవలతో కాలక్షేపం. వాళ్లు 'తాతా' అనిపిలుస్తుంటే అదో ఆనందం.<br />
<br />
అసలుకన్నా వడ్డీ ముద్దంటారు కదా!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMa0M-IceJpbthhgYMJHLKXSMYS4p-IlYTDdMdFbbAsySHlF-yxU4eCOle4qtVMfSlCBOA7PPloBZKPK6iv0O6ZZkVuZSxUslj0zEJjKxDelgz28CmzgOJHXm5BuMD_StEMaQECIeEneA/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMa0M-IceJpbthhgYMJHLKXSMYS4p-IlYTDdMdFbbAsySHlF-yxU4eCOle4qtVMfSlCBOA7PPloBZKPK6iv0O6ZZkVuZSxUslj0zEJjKxDelgz28CmzgOJHXm5BuMD_StEMaQECIeEneA/s200/3.jpg" width="155" /></a></div><br />
ఇలా ఎన్నెన్నో ఒడుదొడుకులూ ఇంకెన్నో మజిలీలూ మరెన్నో మైలురాళ్లతో ఈశ్వరుడి దయవల్ల నా జీవితం ఇలా సంతృప్తికరంగా సాగిపోతోంది.<br />
<br />
<span style="color: red;">శివయ్య దయ</span><br />
శివుడు మా కులదైవం. శ్రీశైల మల్లన్న సన్నిధిలో ఎంతసేపున్నా నాకు తనివితీరదు. నేనివాళ ఈ స్థాయిలో ఉన్నానంటే దానికి కారణం ఆ శివయ్యే. ఏటా నేను శివదీక్ష తీసుకుని మహాశివరాత్రినాటికి శ్రీశైలం వెళ్లొస్తుంటాను. అక్కడ నాపేరు మీద ఒక కాటేజీ కూడా ఉంది. ఈక్షణంలో నాకు సినిమా అవకాశాలేవీ లేకపోయినా దిగుల్లేదు. మా ఆవిడతో సహా అక్కడికి వెళ్లిపోయి నాకొచ్చే ఫించన్తో ఆ శివయ్య సన్నిధిలో ప్రశాంత జీవితం గడిపేస్తాను.<br />
<br />
<span style="color: red;">నాటకాలంటే ఇష్టం</span><br />
మనదగ్గర ఆదరణ తగ్గింది కానీ... కర్ణాటక, తమిళనాడు రాష్ట్రాల్లో నాటకం ఇంకా బతికే ఉంది. అక్కడ డబ్బులు పెట్టి నాటకాలు చూస్తుంటారు. సినిమాలో రిహార్సల్స్, రీటేకులు ఉంటాయి. నాటకంలో అవేవీ ఉండవు. ప్రేక్షకుల స్పందన అక్కడికక్కడే తెలిసిపోతుంది. అందుకే నాకు అందులోనే ఎక్కువ తృప్తి లభిస్తుంది. ఈమధ్య రవీంద్రభారతిలో ఏకపాత్ర నాటకం వేశాను. అందులో నాది మొండివాడైన మేజర్ పాత్ర. చివర్లో ఆ క్యారెక్టర్కి గుండెపోటు వస్తుంది. నేను నొప్పితో విలవిల్లాడిపోయినట్టు నటిస్తున్నాను. ప్రేక్షకుల్లో ఒకావిడ... 'అయ్యో, అయ్యో ఏవండీ, ఏదైనా టాబ్లెట్ వేసుకోమని చెప్పండి' అని ఏడుస్తూ అరిచేసింది. ‘వాడు వేసుకోడే, మొండి లం...కొడుకు, వాడెందుకు వేసుకుంటాడు’ అని ఏడ్చేశాడు పక్కనే ఉన్న ఆవిడ భర్త. ఒక నటుడిగా ఇంతకంటే తృప్తి ఇంకేం కావాలి చెప్పండి?</div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-80218299293260951342010-08-24T17:00:00.012+05:302010-08-25T00:09:15.429+05:30‘రేప్ అంటే తెలుసా నీకు?’<div style="color: red; text-align: center;"><span style="color: red; font-size: x-large;">ఎడారి కన్నీళ్లు </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">అల్లంత దూరాన గుర్రాల కాలిగిట్టల చప్పుడు వినపడగానే గుండెల్లో వణుకు పుట్టి అది వెన్నుదాకా </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">పాకుతుంటే ఎలా ఉంటుందో తెలుసా? </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">నరరూప రాక్షసులు చుట్టుముడుతుంటే.... </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">పసిమొగ్గల్ని ‘బలవంతంగా’ నలిపేస్తుంటే... </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">సర్వస్వాన్నీ తగలబెడుతుంటే... ఆ నరకం ఎలా ఉంటుందో తెలుసా? </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">మగాళ్లు మృగాలై ఒకరి తర్వాత ఒకరుగా... </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">తనువంతా పచ్చిపుండవటం అంటే ఏమిటో తెలుసా? </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">ఉన్న ఊరినీ కన్నవారినీ కోల్పోయి పరాయిదేశంలో తలదాచుకోవడం ఎంత నరకంగా ఉంటుందో తెలుసా? </span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">తెలుసుకోవాలనుకుంటే నా కథ చదవండి.... </span></div><span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6YPKgM7kigYSMSk5sz2xrlipWwKcsauDmfymtr_eoVBpV6Hrhh6R_7qDCV2VkAfQG_vGVpp-1DUY-IRmNAXEHiuOivkB7WT1yyHfEcXIrS_IyvHFh4ygq4c_WvbRHiuLbojvbhvcQby4/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6YPKgM7kigYSMSk5sz2xrlipWwKcsauDmfymtr_eoVBpV6Hrhh6R_7qDCV2VkAfQG_vGVpp-1DUY-IRmNAXEHiuOivkB7WT1yyHfEcXIrS_IyvHFh4ygq4c_WvbRHiuLbojvbhvcQby4/s320/1.jpg" /></a></span></div><div style="text-align: center;"></div><div style="color: #990000; text-align: center;"><span style="font-size: large;"> కన్నుమూస్తే నరకం. </span></div><div style="color: #990000; text-align: center;"><span style="font-size: large;">కన్ను తెరిస్తే నరకం. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000; font-size: large;">ఇదీ మా సూడాన్. ఇదే మా సూడాన్.</span></div><span style="font-size: large;"> నా పేరు హలీమా బాషిర్. నేనొక డాక్టర్ని. </span><br />
<span style="font-size: large;">ఆఫ్రికా ఖండంలోనే పెద్ద దేశమైన సూడాన్లో...</span><br />
<span style="font-size: large;">ఆడపిల్లకు చదువెందుకు అని ఆక్షేపించే ఒక మారుమూల గిరిజన తెగ మాది.</span><br />
<span style="font-size: large;">దార్ఫుర్ ప్రాంతంలోని ఆ తెగలో పుట్టిపెరిగిన నేను వైద్యురాలినయ్యానంటే అందుకు కారణం మా నాన్న. ఒకప్పుడు తన ప్రాణాలు కాపాడిన వైద్యురాలు హలీమా పేరు నాకు పెట్టారాయన. చిన్నప్పటి నుంచీ చదువులో చురుగ్గా ఉండే నేను డాక్టర్నవ్వాలని కోరుకునేవాడు. ఆయన కలలు సాకారమయ్యాయి. ఇరవైనాలుగేళ్లవయసులో ఎన్నో ఊహలతో వైద్యపట్టా పుచ్చుకుని యూనివర్సిటీ నుంచి బయటికొచ్చాను. కానీ నా ఊహలన్నీ ఊహలుగానే మిగిలిపోయాయి. కారణం... మా దేశంలో దశాబ్దాలుగా సాగుతున్న అంతర్యుద్ధం ముదిరిపోయింది. అప్పటికి కొత్తగా ఏర్ఫడిన ఇస్లామిక్ ప్రభుత్వానికీ స్థానికులకూ పొసగలేదు. ప్రభుత్వ పక్షపాతాన్ని సహించలేక తిరగబడ్డారు నల్లవారు. ముష్కరమూకల దండుతో సమాధానం చెప్పింది ప్రభుత్వం.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఒకవైపు స్థానిక నల్లజాతి తెగలు... మరోవైపు ముష్కరముఠాలు...</span><br />
<span style="font-size: large;">ఒకరి చెలగాటం... మరొకరికి ప్రాణసంకటం.</span><br />
<span style="font-size: large;">ప్రభుత్వం ఉసిగొల్పిన ఆ మూక పేరు... జంఝవీద్.</span><br />
<span style="font-size: large;">గుర్రాల మీద దుమ్ము రేపుకుంటూ ప్రవేశించే వారిలో ఒక్కొక్కడూ ఒక్కొక్క నరరూప రాక్షసుడు.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఊళ్లకు ఊళ్లే తగులబెట్టడం, మగవారిని కాల్చి చంపెయ్యడం,</span><br />
<span style="font-size: large;">చిన్నాపెద్దా తేడా లేదు... స్త్రీ అయితే చాలు క్రూరాతిక్రూరంగా వారిపై తమ పశుబలం ప్రదర్శించడం.</span><br />
<span style="font-size: large;">నా దేశంలో జరుగుతున్న మారణహోమం గురించి ఒక పాత్రికేయుడికి చెప్పానొకసారి.</span><br />
<span style="font-size: large;">మర్నాటి పేపర్లో ఆ వార్త చూసి ప్రభుత్వం కన్నెర్రజేసింది. నన్ను ఓ మారు మూల గ్రామానికి బదిలీ చేసింది.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * * </span></div><span style="font-size: large;">ఆరోజు నాకిప్పటికీ బాగా గుర్తు... హాస్పిటల్లో ఉన్నాన్నేను. బయట ఏదో కలలకలం.</span><br />
<span style="font-size: large;">బయటికొచ్చి చూస్తే... ఎనిమిది నుంచి పదమూడేళ్లలోపు అమ్మాయిల్ని తీసుకొస్తున్నారు గ్రామస్థులు.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఏమైందని అడిగాను. మానవజాతి సిగ్గుతో తలొంచుకునే విషయాలు చెప్పారు వారు.</span><br />
<span style="font-size: large;">వారంతా సమీపంలో ఉన్న పాఠశాల విద్యార్థినులు.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఆ పసిమొగ్గల అందమైన భవిష్యత్తుకు పాఠాలతో బాటలు వేస్తున్న ఆ స్కూల్లోకి దూసుకొచ్చిందో జంఝవీద్ ముఠా. బలప్రయోగంతో తరగతిగదుల్లోకి ప్రవేశించారు కొందరు. ఇంకొందరు స్కూలు చుట్టూ కాపలా కాస్తున్నారు. లేళ్లగుంపుపై పడ్డ క్రూరమృగాల్లా పిల్లలపైనా టీచర్లపైనా పడ్డారు.</span><br />
<span style="font-size: large;">విషయం తెలిసి చుట్టుపక్కల ఉన్న తల్లిదండ్రులంతా స్కూలు దగ్గరికి పరుగులు తీశారు. </span><br />
<span style="font-size: large;">వారు లోపలికెళ్లకుండా అడ్డుకున్నారు కాపలా రాక్షసులు. తిరగబడిన వాళ్లని రైఫఇల్ బట్ లతో అణిచేశారు. అయినా మాట విననివారిని కాల్చిపారేశారు. లోపల తమ పిల్లల జీవితాలు నాశనమైపోతుంటే నిస్సహాయంగా పొగిలిపొగిలి ఏడవటం తప్ప మరేం చేయలేక నిస్సహాయంగా కన్నీరుమున్నీరయ్యారా తల్లిదండ్రులు. ముష్కరమూకలు నిష్క్రమించాక తరగతిగదుల్లోకి పరుగులు తీశారు.</span><br />
<span style="font-size: large;">తీవ్ర రక్తస్రావంతో షాక్ తో వేలాడిపోతున్న పిల్లల్ని చేతుల్లో వేసుకుని పగిలిన గుండెల్తో పరిగెత్తుకుంటూ ఆస్పత్రికి తీసుకొచ్చారు.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * * </span></div><span style="font-size: large;">నాకు వైద్యవిద్యను బోధించిన ఏ ప్రొఫెసరూ చెప్పలేదు... రేప్ కు గురైన ఎనిమిదేళ్ల చిన్నారికి ఏ వైద్యం అందించాలో! ఎంత ఆలోచించినా గుర్తుకురాలేదు... ‘ఏమైంది, నాకెందుకిలా జరిగింది’ అనే షాక్;లో కూరుకుపోయిన చిన్నారులను మనలోకంలోకి తీసుకువచ్చేదెలాగో!</span><br />
<span style="font-size: large;">నా కళ్ల వెంట నీళ్లు కారిపోతున్నాయా... ఏమో!</span><br />
<span style="font-size: large;">గుడ్లనీరు కుక్కుకుంటూనే కర్తవ్యం నిర్వర్తించాను.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఈసారి ఈ దారుణం గురించి ఐక్యరాజ్యసమితి పరిశీలకులకు చెప్పాను.</span><br />
<span style="font-size: large;">వారం గడిచిందో లేదో ముగ్గురు సైనికులు నా క్లినిక్ కి వచ్చారు. ‘లే, నువ్వు మాతో వస్తున్నావు’ అంటూ నన్ను దౌర్జన్యంగా ఈడ్చుకెళ్లి జీపులో పడేసి దగ్గర్లో ఉన్న మిలటరీ క్యాంప్ కి తీసుకెళ్లారు.</span><br />
<span style="font-size: large;">నాకు అర్థమైపోయింది ఏం జరగబోతోందో!</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * * </span></div><span style="font-size: large;">‘నీకు తెలుసా అసలు రేప్ అంటే ఏమిటో?’</span><br />
<span style="font-size: large;">కర్కశత్వానికి రూపం వస్తే వాడిలాగానే ఉంటుందేమో!</span><br />
<span style="font-size: large;">‘నువ్వు డాక్టరువి కాబట్టి నీకు తెలుసనుకుంటున్నావేమో’</span><br />
<span style="font-size: large;">ఇంకొక కర్కోటకుడి వెక్కిరింపు.</span><br />
<span style="font-size: large;">‘అందులో బాగా ఆరితేరిన మేం చూపిస్తాం నీకు, రేప్ అంటే ఏంటో’</span><br />
<span style="font-size: large;">మూడోవాడి ముక్తాయింపు.</span><br />
<span style="font-size: large;">నోట్లోగుడ్డలు కుక్కి సిగరెట్లు కాల్చి వాతలు పెడుతూ కత్తులతో ఒళ్లంతా గాట్లు పెడుతూ...</span><br />
<span style="font-size: large;">ఒకరి తర్వాత ఒకరుగా...</span><br />
<span style="font-size: large;">రెండురోజుల నరకమది.</span><br />
<span style="font-size: large;">క్షణమొక యుగం.</span><br />
<span style="font-size: large;">మూడోరోజు పొద్దున తలుపు తెరుచుకుంది. </span><br />
<span style="font-size: large;">‘అప్పుడు కాదు, ఇప్పుడు చెప్పు లోకానికి... రేప్ జరిగిందని. ఈ మాట అందరికీ చెప్పడానికే నిన్ను ప్రాణాలతో వదిలిపెడుతున్నాం’ అంటూ నన్ను తీసుకెళ్లి ఎడారిలో వదిలేశారు. నాకింకా భూమ్మీద నూకలు మిగిలే ఉన్నాయి. ఒంటెమీద అటుగా వెళ్తున్న ఒక వ్యక్తి నా మీద దయతలిచాడు. తన ఒంటెమీద చోటిచ్చి మా ఊరికి చేర్చాడు. తడబడే అడుగులతో ఇంటికి చేరాను</span><br />
<span style="font-size: large;">...........</span><br />
<span style="font-size: large;">గుమ్మం దగ్గరే ఉంది అమ్మ. జీవచ్ఛవంలా నడిచొస్తున్న నన్ను నమ్మలేనట్టుగా చూసింది. మళ్లీమళ్లీ చూసింది. ఇంతలో లోపలినుంచి వచ్చాడు నాన్న. అప్పటిదాకా ఉగ్గబట్టుకున్న ఏడుపుని ఇంక ఆపుకోలేకపోయాను. భోరుమంటూ నాన్న భుజాల మీద వాలిపోయాను.</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * * </span></div><span style="font-size: large;">కాలం అన్నిగాయాల్నీ మాన్పుతుందంటారు.</span><br />
<span style="font-size: large;">నిజమేనేమో, అమ్మానాన్నల ఓదార్పులో ఐదునెలలు గడిచాయి. ఊళ్లోనే ఉన్న క్లినిక్ లో వైద్యం చేస్తున్నాను. లండన్ లో ఉన్న బావ షరిఫ్ తో అతని గైర్హాజరులోనే మా వివాహం జరిపించారు నాన్న.</span><br />
<span style="font-size: large;">అంతకు ముందు నా జీవితంలో ఒకేఒక్కసారి కలిశాను షరీఫ్ ని. అయినా మా తెగలో వరుణ్ని ఎంచుకునే స్వేచ్ఛ లేదు మాకు. </span><br />
<span style="font-size: large;">కాలం అలా గడుస్తుండగా....</span><br />
<span style="font-size: large;">మరోసారి మా ఊరిమీదికి విరుచుకుపడ్డాయి </span><br />
<span style="font-size: large;">జంఝవీద్ మూకలు... గుర్రాలమీద...</span><br />
<span style="font-size: large;">వారికి తోడుగా సైనికులు... రాబందుల్లా హెలికాప్టర్ల మీదా...</span><br />
<span style="font-size: large;">నాన్నకు విషయం అర్థమైంది. నావైపు తిరిగి...</span><br />
<span style="font-size: large;">‘పారిపో, అమ్మనీ చెల్లెళ్లనీ తమ్ముళ్లనీ తీసుకుని పారిపో’ అని గట్టిగా అరిచాడు.</span><br />
<span style="font-size: large;">అరుపులు పూర్తి కాకమునుపే రాకెట్ లాంచర్లు దూసుకొచ్చాయి. బాంబులు పేలాయి.</span><br />
<span style="font-size: large;">నేను పరిగెడుతున్నాను.</span><br />
<span style="font-size: large;">సర్వనాశనమైపోతోంది. </span><br />
<span style="font-size: large;">చూస్తుండగానే ఊరుమొత్తం తగలబడిపోతోంది.</span><br />
<span style="font-size: large;">దారిపొడుగునా క్షతగాత్రుల హృదయవిదారకమైన అరుపులు... </span><br />
<span style="font-size: large;">ఒక్క క్షణం ఆగినా ప్రాణాలు దక్కని పరిస్థితి. </span><br />
<span style="font-size: large;">పసిబిడ్డలను పొత్తిళ్లలో్ పట్టుకుని తల్లులు.... </span><br />
<span style="font-size: large;">తమకన్నా చిన్నపిల్లల్ని గట్టిగా పట్టుకుని పెద్దపిల్లలూ అందరూ ఒకటే పరుగు. ప్రాణాలు దక్కించుకోవాలనే ఆరాటం.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఊరుదాటి దూరంగా ఉన్న అడవిలోకి పరుగుతీశాం. హెలికాప్టర్లు వేటాడలేనంత లోపలికి దూరిపోయాం. ప్రాణాలరచేతబెట్టుకొని చప్పుడు చేయకుండా బిక్కుబిక్కుమంటూ ఒకచోట కూర్చున్నాం. </span><br />
<span style="font-size: large;">దూరంగా గాలి అలల్లో తేలుతూ లీలగా వినపడుతోంది ఒకపాట... జంఝవీద్ ముఠాకి అత్యంత ఇష్టమైన పాట అది. వారి పెదాల వెంట ఎఫ్పుడూ వినిపించే పాట...</span><br />
<div style="color: #cc0000;"><span style="font-size: large;">‘‘చంపండి నల్లబానిసల్ని</span></div><div style="color: #cc0000;"><span style="font-size: large;">చంపండి నల్లగాడిదల్ని</span></div><div style="color: #cc0000;"><span style="font-size: large;">చంపండి నల్లకుక్కల్ని</span></div><div style="color: #cc0000;"><span style="font-size: large;">చంపండి నల్లకోతుల్ని</span></div><div style="color: #cc0000;"><span style="font-size: large;">ఒక్కరూ తప్పించుకోలేరు... అందర్నీ చంపేస్తాం’’ </span></div><span style="font-size: large;">పాటవింటున్న మా అందరిలోనూ విషాదం.</span><br />
<span style="font-size: large;">దూరంగా గాల్లోకి పొగలు లేస్తూ కనిపించాయి. అది మా ఊరే.</span><br />
<span style="font-size: large;">తెల్లారాక భయంభయంగా ఊళ్లోకి అడుగుపెట్టాం. అది మా ఊరేనా...?</span><br />
<span style="font-size: large;">ఎటుచూసినా శవాలగుట్టలు.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఘోరకలి అది.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఏడవటానికి శక్తి కూడా లేదు. </span><br />
<span style="font-size: large;">నిస్సత్తువగానే... మృతదేహాల్ని బళ్ల మీద వేసుకెళ్లి ఖననం చేశాం.</span><br />
<span style="font-size: large;">రాత్రి పరుగులో అమ్మా తమ్ముళ్లూ ఎక్కడ తప్పిపోయారో తెలీదు. అసలున్నారో లేదో ఆచూకీ తెలియదు. </span><br />
<span style="font-size: large;">నాన్న బతికున్నారో లేదో కూడా తెలీదు.</span><br />
<span style="font-size: large;">నేనిప్పుడు ఒంటరిని.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఈ ఒంటరిపక్షిపైనా రహస్యపోలీసులు ఓ కన్ను వేసే ఉంచారు.</span><br />
<span style="font-size: large;">వాళ్ల అకృత్యాల గురించి రెండుసార్లు నోరెత్తింది నేనే మరి. నన్ను మళ్లీ నిర్బంధించాలన్న వారి నిర్ణయం గురించి ముందే తెలిసిపోయింది. ఊరివారందరూ కలిసి నన్ను అక్కణ్నుంచి తప్పించారు. ఎడారి దారుల్లో ప్రయాణించి న్యూబా చేరుకున్నాను. అది... దార్ఫుర్ నుంచి ప్రాణలరచేత పెట్టకుని పారిపోయి వచ్చే మాలాంటి శరణార్థులకు సురక్షిత ప్రదేశం. కానీ నాకు అక్కడా రక్షణ లేదు. మనుషుల్ని అక్రమంగా రవాణా చేసే ఒక ట్రాఫికర్ని పట్టుకున్నాను. నా దగ్గరున్న డబ్బూ అమ్మమ్మ నగలూ అన్నీ అతని చేతుల్లో పోసి ఎలాగైనా లండన్లో ఉన్న మా బావ షరీఫ్ దగ్గరకు చేర్చమన్నాను. క్షణక్షణగండంగా కొన్నిరోజులక్కడే గడిపాను. ఏర్పాట్లు పూర్తయ్యాయి. పుట్టినగడ్డని వదిలిపెట్టి పరాయిపంచకు చేరే సమయం ఆసన్నమైంది. మాతృభూమికి కన్నీటి వీడ్కోలు పలికాను. 2005లో లండన్ కు చేరుకున్నాను. అష్టకష్టాలు పడి షరీఫ్ ని కలుసుకోగలిగాను. బ్రిటన్ ప్రభుత్వం నా గాథను వింది. బాధను అర్థం చేసుకుంది. సాదరంగా ఆశ్రయమిచ్చింది. ఇక్కడే ఉంటూ సూడానీ మహిళల ప్రతినిధిగా నా గళాన్ని ప్రపంచానికి వినిపించాను. అంతర్జాతీయ మానవహక్కుల దినోత్సవం నాడు </span><span style="font-size: large;">(అప్పటి)</span><span style="font-size: large;">అమెరికా అధ్యక్షుడు జార్జిబుష్ ని కలిసి మా దేశంలో జరుగుతున్న నరమేధం గురించి వివరించాను. సూడాన్ మహిళల ఆక్రందనలను వైట్ హౌస్ లో ప్రతిధ్వనించగలిగాను. మాకు జరుగుతున్న అన్యాయాన్ని మరింత విస్తృతంగా ప్రపంచం దృష్టికి తేవడమే నా ముందున్న లక్ష్యం. </span><br />
<span style="font-size: large;">ఇప్పటికీ నాకు ప్రాణభయం ఉంది. </span><br />
<span style="font-size: large;">సూడానీ రహస్య ఏజెంట్లు నన్ను ఇప్పుడు ఇంకా ఎక్కువగా నీడలా వెంటాడుతున్నారు. వేటాడుతున్నారు. </span><br />
<span style="font-size: large;">ఏ క్షణంలో నేనేమవుతానో నాకు తెలియదు. </span><br />
<span style="font-size: large;">అందుకే.... యుద్ధాల కారణంగా అందరికన్నా ఎక్కువగా మహిళలూ పిల్లలే ఎలా నలిగిపోతున్నారో ప్రపంచానికి చాటిచెప్పాలంటే ఆ ఘోరకలిని అక్షరబద్ధం చేయడమే మంచిదనిపించింది. </span><br />
<span style="font-size: large;">అందుకు నా జీవితం కంటే పెద్ద ఉదాహరణ ఏముంది! </span><br />
<span style="font-size: large;">అందుకే నా జీవితాన్నే పుస్తకంగా రాశాను.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఆ పుస్తకమే.... టియర్స్ ఆఫ్ ద డెజర్ట్.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6qaPoULs1MWPiBjkaSphH-lkvHztw8uRslJ3U520HlgRNIdHtqp_Vfn-MG9FtqyKSKviz9nfoG1wo0hl_TcuhYDFzn3Ml9WocxpTZfzJvDw5f1Y4WbiV-jTogaRz71k0B4HT6yyxM6oY/s1600/27282675.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6qaPoULs1MWPiBjkaSphH-lkvHztw8uRslJ3U520HlgRNIdHtqp_Vfn-MG9FtqyKSKviz9nfoG1wo0hl_TcuhYDFzn3Ml9WocxpTZfzJvDw5f1Y4WbiV-jTogaRz71k0B4HT6yyxM6oY/s200/27282675.jpg" width="131" /></a></span></div><span style="font-size: large;">ఎడారి కన్నీళ్లు!</span><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">* * * </span></div><span style="font-size: large;">ఈ విశాల ప్రపంచం ఒక శరీరం అనుకుంటే...</span><br />
<span style="font-size: large;">అందులో మా సూడాన్ ఓ రక్తమోడుతున్న గాయం.</span><br />
<span style="font-size: large;">ఆ గాయం నయమవ్వాలి. ఆ బాధ అంతమవ్వాలి. అదే మా కోరిక.</span>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-12230646004499758212010-08-19T22:45:00.004+05:302010-12-05T21:02:48.054+05:30ప్రపంచాన్ని కదిలించిన ఫొటో (ఈరోజు వరల్డ్ ఫొటోగ్రఫీ డే)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><span style="color: red;">వాంటింగ్ ఏ మీల్</span></span></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZgrRF_gVhPyINXTqRRexAzOchrexvCZqzbEMvIofZefBmGg0PCPPSC4IZjg9wY-udpR1bw9cF00EVn8qAnhMll_Y7ic2J381wwHsfb-UsJxp7tfKDaVeJ8_drZ162G5pLN5mtzV5Fh4M/s1600/MISERIA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZgrRF_gVhPyINXTqRRexAzOchrexvCZqzbEMvIofZefBmGg0PCPPSC4IZjg9wY-udpR1bw9cF00EVn8qAnhMll_Y7ic2J381wwHsfb-UsJxp7tfKDaVeJ8_drZ162G5pLN5mtzV5Fh4M/s400/MISERIA.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr>
</tbody></table>అల్లంత దూరంలో ఆహార కేంద్రం.... అందాకా వెళ్లలేని దైన్యం...<br />
వెనుకనే రాబందు రెక్కల నీడ...<br />
ఆకలి తీరడానికి కొన్ని అడుగులే ఎడం...<br />
రాబందుకూ... ఆ చిన్నారికీ కూడా ఆహారం కావాలి.<br />
వాంటింగ్ ఏ మీల్...<br />
మరి ఇద్దరిలో ఎవరి ఆకలి తీరింది?<br />
గత పదహారేళ్లుగా జవాబు దొరకని ప్రశ్న... ప్రపంచాన్ని కన్నీళ్లు పెట్టించిన ప్రశ్న...<br />
దక్షిణాఫ్రికా ఫొటోగ్రాఫర్ కెవిన్ కార్టర్కు పులిట్జర్ బహుమతినీ అందులేని ప్రశంసల్నీ సంపాదించిపెట్టిన ఈ ఫొటో అతనికి అంతకు మించిన విమర్శల్నీ అంతులేని నిర్వేదాన్నీ మిగల్చింది. ఆత్మహత్య చేసుకునేంత సంఘర్షణా కల్పించింది.<br />
<br />
ఎండ నెత్తిని మాడ్చేస్తోంది. అప్పటికి 20 నిమిషాలుగా వేచి చూస్తున్నాడు 32ఏళ్ల ఫొటో జర్నలిస్టు కెవిన్ కార్టర్... <br />
ఆ రాబందు రెక్కలు విప్పుతుందేమోనని.<br />
<div style="text-align: center;"><b style="color: black;">* * *</b></div>రాబందు కూడా ఎదురు చూస్తోంది...<br />
కొన్ని అడుగుల దూరంలో నేలకరుచుకుని పడున్న ఆ చిన్నారిని...<br />
ఆ పాప ఊపిరి ఎప్పుడు ఆగిపోతుందా అని..<br />
<div style="text-align: center;">* * *</div>కెవిన్ సహనం చచ్చిపోయింది. కెమెరా క్లిక్మంది. అక్కణ్నుంచి నిరాసక్తంగా కదిలాడు. రాబందు ముందు ఆకలితో పడున్న పాపను వదిలి తన దారి తను చూసుకున్నాడు.<br />
సూడాన్ లో కరాళనృత్యం చేస్తున్న కరవు ఫొటోలు తీయడానికి వచ్చిన కెవిన్ కి ఇంకా తెలీదు... తాను తీసిన ఫొటో ఎంత సంచలనాన్ని సృష్టించబోతోందో!<br />
హృదయాల్ని కదిలించే సూడాన్ కరవు ఫొటోల కోసం ఎదురుచూస్తున్న ‘న్యూయార్క్ టైమ్స్’ పత్రిక కెవిన్ తీసిన ఆ ఫొటోను కొని 1993 మార్చి 26న ‘వాంటింగ్ ఏ మీల్’ అనే క్యాప్షన్ తో ప్రచురించింది.<br />
ఆ రోజు ఉదయం పేపర్ మార్కెట్లోకి విడుదలైన కొద్దిసేపటి నుంచే ‘ఆ అమ్మాయి పరిస్థితేమిటి, బతికే ఉందా?’ అంటూ ఆ పత్రిక ఆఫీసుకి వందలకొద్దీ ఫోన్ కాల్స్ రావడం మొదలైంది.<br />
<br />
‘ఆ ఫొటో తీసినప్పుడు అక్కడున్నది ఒక రాబందు కాదు... రెండు రాబందులు. ఆకలితో అలమటిస్తున్న పాపను ఆహారకేంద్రానికి తీసుకెళ్లకుండా కెమెరా లెన్స్ సరిచూసుకున్న కెవిన్ కార్టరే ఆ రెండో రాబందు’ అంటూ ప్రపంచం నలుమూలల నుంచీ మానవతావాదుల విమర్శలు వెల్లువెత్తాయి. ఆ ప్రశ్నకు సమాధానం చెప్పలేక విమర్శలకు తట్టుకోలేక మానసికంగా కుంగిపోయాడు కెవిన్.<br />
<div style="text-align: center;">* * *</div>ఏప్రిల్ 2, 1994<br />
‘వాంటింగ్ ఏ మీల్’ ఫొటోకుగాను కెవిన్ కి పులిట్జర్ బహుమతి వచ్చినట్టు ప్రకటించారు. ఆ ఏడాది మే 23న కొలంబియా యూనివర్సిటీ గ్రంథాలయంలో జరిగిన కార్యక్రమంలో కన్నీళ్లతో పులిట్జర్ అవార్డును స్వీకరించాడు కెవిన్.<br />
<div style="text-align: center;">* * *</div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglGejGpF_O5rDL-yRffICcddg-N17kL0U_1KVtfwcRreeLbdedkM9bcWF3CeG477eXUP7lTLI-CDuVzdKfgEVmmvRmbltItiil3wSGDNJECylO_4Bq5ygclLaArxMMRsfjBZV7mPJNsKE/s1600/death-of-kevin-carter.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="123" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglGejGpF_O5rDL-yRffICcddg-N17kL0U_1KVtfwcRreeLbdedkM9bcWF3CeG477eXUP7lTLI-CDuVzdKfgEVmmvRmbltItiil3wSGDNJECylO_4Bq5ygclLaArxMMRsfjBZV7mPJNsKE/s200/death-of-kevin-carter.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>కెవిన్ కార్టర్</b></td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: left;">ఎన్నో దశాబ్దాల క్రితం యూరప్ నుంచి దక్షిణాఫ్రికాకు వలసవచ్చి జోహాన్నెస్ బర్గ్ లో స్థిరపడిన శ్వేతజాతి కుటుంబంలో పుట్టాడు కెవిన్. నల్లవారు తమ హక్కుల కోసం పోరాడుతున్న కాలం అది. అధికారంలో ఉన్న తెల్లవారు స్థానికులపై సాగించే జులుం చూసి చిన్నప్పటి నుంచి బాధపడేవాడు. ‘వారికోసం మనమేం చెయ్యలేమా’ అని తల్లిదండ్రులను అడిగేవాడు. యుక్తవయసు వచ్చాక సైతాఫ్రికన్ డిఫెన్స్ ఫోర్స్ లో చేరాడు. ఓసారి తన తోటి సైనికులు ఒక ఆఫ్రికన్ ను కొడుతుంటే అడ్డుకున్నాడు. ‘నల్లవాళ్లను వెనకేసుకొస్తావురా... నిగ్గర్ లవర్ (బానిసలను ‘నిగ్గర్’లంటారు) అంటూ వారు కెవిన్ని చితకబాదారు. దాంతో అతను డర్బన్ పారిపోయాడు. అక్కడ సరైన ఉద్యోగమేదీ దొరక్క నిద్రమాత్రలూ ఎలుకలకు పెట్టే విషం మింగి ఆత్మహత్యకు ప్రయత్నించాడు. ఎవరో చూసి ఆస్పత్రిలో చేర్పించడంతో బతికాడు. వేరే దారిలేక మళ్లీ జోహాన్నెస్ బర్గ్ కే వచ్చి సైన్యంలో చేరాడు. అక్కడ ఓ బాంబు పేలుడులో గాయపడి సర్వీసు నుంచి బయటికొచ్చాడు. మళ్లీ ఉద్యోగాల వేట. ఈసారి ఓ కెమెరాల షాపులో పనికి కుదిరాడు. అదే అతని జీవితాన్ని మలుపు తిప్పింది.</div><br />
చుట్టూ కెమెరాలు. వాటితోనే సహజీవనం. జీవం తొణికిసలాడే ఫొటోలు తీయడమెలాగో నేర్చుకున్నాడు. కొన్నాళ్లకు జోహాన్నెస్ బర్గ్ లోని ‘సండే ఎక్స్ ప్రెస్’ పత్రికలో పార్ట్ టైం క్రీడా ఫొటోగ్రాఫర్ గా చేరాడు. చేరింది స్పోర్ట్స్ ఫొటోగ్రాఫర్ గానే అయినా నగరంలో జరిగే అల్లర్లూ విధ్వంసాలను వీలైనంత దగ్గరగా చిత్రీకరించేవాడు. 1990 నాటికి దక్షిణాఫ్రికా విముక్తి పోరాటం ఉద్ధృతమైంది. తెల్లవాళ్లు వీధుల్లో ఒంటరిగా తిరగడానికి భయపడే పరిస్థతి వచ్చింది. దాంతో కెవిన్ అతని మరో ముగ్గురు స్నేహితులూ(ముగ్గురూ పొటోగ్రాఫర్లే) ఎప్పుడూ కలిసే తిరిగేవారు. ఎక్కడ వీధిపోరాటాలు జరుగుతన్నాయని తెలిసినా... బస్సు దహనాలూ రైలుపట్టాలు తొలగించడం లాంటివి జరుగుతున్నాయని తెలిసినా అందరికన్నా ముందే అక్కడ వాలిపోవడం, అరుదైన కోణాల్లో ఫొటోలు తీసి పత్రికలకు ఇవ్వడం... ఇదీ వారి దినచర్య. ఈ సాహసాలు చూసి ఓ పత్రిక వీళ్లకి బ్యాంగ్ బ్యాంగ్ క్లబ్ అని పేరు పెట్టింది. ఒకసారి నల్లవారు ఒక యువకుణ్ని పట్టుకుని విపరీతంగా హింసించి తగలబెట్టిన దృశ్యాల్ని చిత్రీకరించారు. ఈ టెన్షన్ల నుంచి సేదదీరడానికి మాదకద్రవ్యాలకు అలవాటుపడ్డాడు కెవిన్.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUQ6d1r4x0WnBvDb0ht_aRKRDjl8WSSanpEZQXt2H8w90pyV_tbxxZ8CRffnzKqr0gTYDdDQf4BpAufWb-vEbahhfhlubrRnDI3Ea1k_00DKlz5pR4_WeYwdrcDWF7Ij4or1X0Y5Y1MWg/s1600/KevinAtWork%5B1%5D.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUQ6d1r4x0WnBvDb0ht_aRKRDjl8WSSanpEZQXt2H8w90pyV_tbxxZ8CRffnzKqr0gTYDdDQf4BpAufWb-vEbahhfhlubrRnDI3Ea1k_00DKlz5pR4_WeYwdrcDWF7Ij4or1X0Y5Y1MWg/s400/KevinAtWork%5B1%5D.jpg" width="290" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>అల్లర్లుజరిగేటప్పుడు ఫొటోలు తీస్తూ...</b></td></tr>
</tbody></table>1991లో... ఆఫ్రికన్ నేషనల్ కాంగ్రెస్ మద్దతుదారులైన నల్లవారు ఓ శ్వేత జాతీయుణ్ని హత్యచేస్తుండగా తీసిన ఫొటోకు గాను కెవిన్ స్నేహితుడైన ఊస్టర్ బ్రోక్ కు పులిట్జర్ అవార్డు వచ్చింది. అది కెవిన్లో పట్టుదలను పెంచింది. తన మరో స్నేహితుడైన సిల్వాతో కలిసి సూడాన్ కరవును చిత్రీకరించడానికి వెళ్లాడు. అక్కడ తీసిందే ఈ రాబందు ఫొటో. ఆ తర్వాత సిగ్మా సంస్థతోనూ రాయ్ టర్స్ వార్తాసంస్థతోనూ కాంట్రాక్టు కుదుర్చుకున్నాడు. మరణం అంచుల దాకా వెళ్లి అతను తీసే ఫొటోలు రోజూ అంతర్జాతీయ పత్రికల మొదటిపేజీల్లో పడేవి.<br />
<br />
1994 ఏప్రిల్ 18న కెవిన్ తన మిగతా ఇద్దరు స్నేహితులతో కలిసి టొకోజా టౌన్ షిప్లో జరుగుతున్న అల్లర్లను చిత్రీకరించడానికి వెళ్లాడు. అక్కడ త్వరత్వరగా తన పని ముగించుకుని వెళ్లిపోయాడు. కానీ... అతని ప్రాణమిత్రుడు ఊస్టర్ బ్రోక్ ఆ అల్లర్లలో జరిగిన కాల్పుల్లో చనిపోయాడు. ఆ వార్త రేడియోలో విని చలించిపోయాడు కెవిన్. అతణ్నే తలచుకుని కుంగిపోయాడు. మాదకద్రవ్యాలకు మరింతగా బానిసయ్యాడు. దాంతో భార్య అతణ్ని విడిచిపెట్టి వెళ్లిపోయింది. పనితీరు సరిగా లేకపోవడంతో రాయ్ టర్స్ సంస్థతో సంబంధాలు దెబ్బతిన్నాయి.<br />
<br />
చేతిలో డబ్బులేదు.... మిత్రుని మరణం.... భార్య లేదు... ఎటు చూసినా అప్పులు....<br />
కెవిన్ కి ఒకటే మార్గం తోచింది.<br />
<div style="text-align: center;">* * *</div>1994, జులై 27....<br />
కెవిన్ తన వ్యాన్ సైలెన్సర్ కు ఒక పైపు బిగించి దాన్ని కిటికీ గుండా లోపలికి చేరవేసి బండి స్టార్ట్ చేశాడు.<br />
ఇయర్ ఫోన్స్ పెట్టుకుని వాక్ మన్లో తనకిష్టమైన పాటలు వింటూ కళ్లు మూసుకున్నాడు.<br />
వ్యాన్ సీట్లో అతని పక్కనే ఒక ఉత్తరం...<br />
‘తట్టుకోలేకపోతున్నాను, ఫోన్ లేదు... డబ్బులేదు... అప్పులు... కళ్లముందే ఘోరమైన చావులు, బతుకుపోరాటాలు, హాహాకారాలు, ఆకలితో పేగులు మాడిన చిన్నారులు... విసిగిపోయాను. నాకింక శక్తి లేదు. అందుకే వెళ్లిపోతున్నాను... నా స్నేహితుడు ఊస్టర్ బ్రోక్ దగ్గరికి... అంతటి అదృష్టం నాకు ఉంటే’బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-18092158374874654822010-07-16T17:00:00.025+05:302011-09-27T13:20:21.170+05:30ఆహుతి ప్రసాద్ తో ముఖాముఖి<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">ఈనాడు ఆదివారం అనుబంధం కోసం నేను చేసిన ఇంటర్వ్యూ ముఖ్యాంశాలు. మొన్నాదివారం ఎడిషన్లో ప్రచురితమైందీ ఆర్టికల్<br />
<br />
<b>మద్రాస్ ఫిలిం ఇన్స్టిట్యూట్లో శిక్షణ పొందిన చిరంజీవి, రజనీకాంత్, రాజేంద్రప్రసాద్, నారాయణరావు... అందరూ స్టార్లయిపోతున్నారు. నేనుకూడా మద్రాసు వెళ్లాలి. నటనలో శిక్షణ పొందాలి, సినిమాల్లో నటించాలి. ఇంటర్మీడియట్ చదువుతున్నప్పటి నా ఆలోచనలివి. అసలు చిన్నప్పటి నుంచి సినిమాలంటే పిచ్చి నాకు.</b><br />
<br />
ఆ పిచ్చితోనే స్కూల్లో కాలేజీల్లో నాటకాలు వేస్తుండేవాణ్ని. సినిమాలు విపరీతంగా చూస్తుండేవాణ్ని. ఏ సినిమా అయినా మార్నింగ్షో చూడాల్సిందే. ఎన్టీఆర్ అంటే మాటల్లో చెప్పలేనంత అభిమానం. మార్కెట్లోకి వచ్చే ఏ సినిమా పత్రికనూ వదిలేపని లేదు. ఇలా ఉండేది మన యవ్వారం.<br />
<br />
కానీ మాది వ్యవసాయ కుటుంబం. ఎవరికీ సినిమా పరిశ్రమతో అసలు సంబంధాలు లేవు. ఒక్కణ్నే కొడుకుని. అందుకే సినిమా నటుణ్ని అవుతానంటే ఇంట్లోవాళ్లు ఒప్పుకోలేదు. దాంతో నేనూ అలిగాను. సెలవులు అయిపోయినా కాలేజీకి వెళ్లనని వెుండికేశాను. అలా అక్కడే నాలుగేళ్లు ఉండిపోయాను. నాకు ఇరవైరెండేళ్లు వచ్చాక తాతయ్యావాళ్లు 'వీడికింక పెళ్లి చెయ్యాల్సిందే' అని పట్టుబట్టి పెళ్లి చేసేశారు. పెళ్లయ్యాక నాలో చాలా మార్పువచ్చింది. అప్పటిదాకా నాలో లేని స్వతంత్ర భావాలు పెరిగాయి. ఫిలిం ఇన్స్టిట్యూట్లో చేరడానికి ఇంట్లోవాళ్ల అనుమతి అడిగేవాణ్ని కాస్తా 'నేను హైదరాబాద్ వెళ్లి నటనలో శిక్షణ పొందుతాను' అని చెప్పగలిగే ధైర్యం వచ్చింది. అలాచెప్పేసి ఇక్కడికి ప్రయాణం కట్టాను.<br />
<br />
1983 జనవరి 26న హైదరాబాద్లో మధు ఫిలిం ఇన్స్టిట్యూట్ ప్రారంభమైంది. నటుడు అచ్యుత్, శివాజీరాజా, రాంజగన్, నేనూ... మేమందరం ఫస్ట్బ్యాచ్. ప్రారంభోత్సవం ఎన్టీఆర్తో చేయించారు విక్టరీ మధుసూదన్రావు. అంతకు ముందు ఎన్నికల ప్రచారంలో దూరంగా చూసిన ఎన్టీఆర్ని అంత దగ్గరగా చూడ్డం, ఆయనకి షేక్హ్యాండ్ ఇవ్వడం... అదంతా ఇప్పటికీ ఒక కలలాగా అనిపిస్తుంది. కానీ ఆయనతో కలిసి ఒక్క సినిమాలో కూడా చెయ్యలేకపోయాను, అది ఇక తీరని కోరిక.<br />
<br />
ఫిలిం ఇన్స్టిట్యూట్లో శిక్షణ నామీద నాకు నమ్మకాన్ని పెంచింది. ఏ నటుడికైనా కావాల్సింది అదే. అక్కడ శిక్షణలో భాగంగా ఇంప్రొవైజేషన్ క్లాస్ ఉండేది. చాలా ముఖ్యమైన భాగం అది. అందులో నేనే ఎప్పుడూ ఫస్ట్ వచ్చేవాణ్ని. అప్పుడు లభించే ప్రశంసలు 'ఫర్లేదు, మనం సరైన దారిలోనే వెళ్తున్నాం' అనే భరోసా ఇచ్చేవి.<br />
<br />
1984లో డిప్లొమా పూర్తయ్యాక అందరూ మద్రాసు వెళ్లారు. ఇంతలో దేవదాస్ కనకాల ఒక యాక్టింగ్ స్కూల్ పెట్టి నన్ను ఇన్ఛార్జ్గా ఉండమని అడిగితే వెళ్లాను. కొన్నాళ్ల తర్వాత మధుసూదనరావుగారు రెండు సినిమాలు డైరెక్ట్ చేస్తుంటే ఆయన దగ్గరకు వెళ్లాను. అందులో ఒకటి ఉషాకిరణ్ మూవీస్ వాళ్ల 'మల్లెవెుగ్గలు'. ఆ సినిమాకి అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్గా చేశాను. రెండో సినిమా 'విక్రమ్'. నటుడుగా అది నా తొలిసినిమా.<br />
<br />
మరోవైపు... మేం ఇన్స్టిట్యూట్లో శిక్షణ పొందుతున్నప్పుడు తాతినేని ప్రకాశరావు అక్కడికి వస్తుండేవారు. నన్నాయన బాగా ఇష్టపడేవారు. ఆయన దూరదర్శన్ కోసం 'మీరూ ఆలోచించండి' అనే ప్రోగ్రాం చేస్తూ నన్ను అందులో నటించమని అడిగారు. ప్రతాప్ఆర్ట్స్ థియేటర్లో ఆ సినిమాకి డబ్బింగ్ చెప్పడానికి వచ్చాను. అక్కడ నాకు రాఘవగారబ్బాయి ప్రతాప్ పరిచయమయ్యాడు. తర్వాత వాళ్ల బ్యానర్లో 'ఈ ప్రశ్నకు బదులేది' అనే సినిమా తీస్తున్నప్పుడు అందులో నన్ను విలన్గా తీసుకున్నారు. నిర్మాత శ్యాంప్రసాద్రెడ్డి ఆ సినిమా ఫస్ట్కాపీ చూశారు. అప్పటికే ఆయన 'తలంబ్రాలు' తీశారు, రెండో సినిమాగా 'ఆహుతి' ప్లాన్ చేస్తున్నారు. 'ఈ ప్రశ్నకు బదులేది'లో నా నటన ఆయనకు బాగా నచ్చి 'ఆహుతి'లో శంభుప్రసాద్ పాత్రకు తీసుకున్నారు.<br />
<br />
ఆ సినిమా నా కెరీర్లో పెద్ద మైలురాయి.<br />
<br />
'ఆహుతి' సినిమాతో నాకు మంచి పేరొచ్చింది. అప్పట్లో ఆంధ్రప్రభలో పనిచేసే ఆంజనేయశాస్త్రి అనే పాత్రికేయుడు నన్ను ఇంటర్వ్యూ చేసి నా గురించి పత్రికలో రాశారు. అందులో ఆయన... <b>'ఇక నుంచి ఇతను శంభుప్రసాద్(ఆహుతి సినిమాలో నా పేరు) కాదు, జనార్దన వరప్రసాద్(అది నా అసలుపేరు) కాదు... ఆహుతి ప్రసాద్' </b>అని రాశారు. దాంతో అందరూ అలాగే పిలవడం వెుదలుపెట్టారు. తర్వాత్తర్వాత చాలా మంది- 'పేరులో 'ఆహుతి' ఏంటయ్యా, అర్జెంటుగా ఆ పేరు మార్చుకో' అని చెప్పారు కానీ నేనెంత ప్రయత్నించినా ఆ పేరు అలాగే స్థిరపడిపోయింది.<br />
<br />
'ఆహుతి' సినిమా హిట్టయినా నేను దాన్ని సరిగ్గా సద్వినియోగం చేసుకోలేకపోయాను. ఒక పీఆర్వోని పెట్టుకోవాలనీ పరిశ్రమలో వ్యక్తుల్ని ఎప్పటికప్పుడు కలిసి మాట్లాడాలనీ వాళ్ల దృష్టిలో ఉండాలనీ... ఇవేవీ తెలీదు. 'ఈ సినిమాతో మనకి మంచిపేరొచ్చింది కదా, వాళ్లే పిలిచి అవకాశాలు ఇస్తారులే' అనే భ్రమలో ఉండేవాణ్ని. ఒక మంచి హిట్ని క్యాష్ చేసుకోలేకపోయిన ప్రభావం నామీద బాగా పడింది. ఒకటీఅరా వేషాలు వస్తుండేవి. అప్పుడు కూడా వేషాలిమ్మని ఎవర్నీ అడగాలని తోచలేదు. ఇంతలో నేను నటించిన 'పోలీస్భార్య' హిట్టవడంతో ఆ సినిమా కన్నడ రైట్స్ తీసుకున్నాను. కర్ణాటకలో సెటిలైనవాళ్లం కాబట్టి కన్నడలో ఒక సినిమా తీయాలని ఉండేది నాకు. 'పోలీస్భార్య' కన్నడ వెర్షన్కి నాతోపాటు హరిప్రసాద్, గిరిబాబుగారబ్బాయి రఘుబాబు నిర్మాతలుగా కలిశారు. ఆ ఏడాది కన్నడలో సిల్వర్జూబ్లీ సినిమా అదే. దాంతో మాకు మంచి పేరొచ్చింది. తర్వాత మరో రెండు సినిమాలు తీశాం. అందులో ఒకటి బాగానే ఆడినా ఇంకోటి ఫ్లాప్ అయి నష్టాల పాల్జేసింది. ఇటు- నేను కన్నడ సినిమాలు తీయడంలో బిజీగా ఉండటంతో నిర్మాతలూ దర్శకులూ... 'ఆ ఎక్కడో కర్ణాటకలో సినిమాలు తీసుకుంటున్నాడు, మనకి అందుబాటులో ఉంటాడో ఉండడో' అని వేషాలివ్వడం తగ్గించేశారు. రెంటికీ చెడ్డ రేవడి అన్నట్టయింది నా పరిస్థితి.<br />
<br />
నేను బెంగళూరులో ఉండగా 'అనగనగా ఒకరోజు' షూటింగ్ యూనిట్ కర్ణాటక వచ్చింది. అప్పుడు కృష్ణవంశీ నాకు ఫోన్ చేసి అందులో ఒక పోలీసాఫీసర్ పాత్ర ఉంది చేయమని అడిగాడు. తనకెందుకో వెుదట్నుంచి నా నటన అంటే ఇష్టం. చాలారోజుల తర్వాత మళ్లీ అవకాశం రావడంతో సరేనన్నాను. కొద్దిరోజులు షూటింగ్ అయ్యాక ఆ ప్రాజెక్ట్ కృష్ణవంశీ నుంచి వర్మ చేతుల్లోకి వెళ్లింది. నాకు వేషం పోయింది. 'గులాబి' హిట్టయ్యాక కృష్ణవంశీ 'నిన్నే పెళ్లాడతా' వెుదలుపెట్టేటప్పుడు మళ్లీ నాకు ఫోన్ చేసి అందులో హీరోయిన్ తండ్రి పాత్ర ఆఫర్ చేశాడు. ఆ సినిమాతో నా కెరీర్లో సెకండ్ ఇన్నింగ్స్ మొదలైంది.<br />
అదే సమయంలో తెలుగు చిత్రపరిశ్రమ హైదరాబాదుకి పూర్తిగా షిఫ్టయింది. దాంతో పిల్లల్ని తీసుకుని ఇక్కడికి వచ్చేశాను. 'నిన్నే పెళ్లాడతా' తర్వాత అవకాశాలు వస్తున్నాయిగానీ, నా కన్నడ సినిమా పరాజయం తాలూకూ అప్పులు వెంటాడుతూనే ఉన్నాయి. ఆ దశలో నా స్నేహితులతో కలిసి స్థిరాస్తి వ్యాపారంలో అడుగుపెట్టాను. దేవుడిదయ వల్ల బాగానే కలిసొచ్చింది.<br />
<br />
అలా రోజులు గడుస్తుండగా 'చందమామ' సినిమా నా జీవితాన్ని ఒక్కసారిగా మార్చేసింది. స్నేహితులూ బంధువులూ అయినవాళ్లూ ఇన్నేళ్లుగా నన్ను ఎరిగినవాళ్లూ అందరూ ఆశ్చర్యపోవడమే.<br />
'చందమామ'తో నా కెరీర్గ్రాఫ్ ఎక్కడికో వెళ్లిపోయింది.<br />
ఆ సినిమాలో అవకాశం రావడానికి కారణం అంతకుముందు నేను చేసిన 'చంటిగాడు' అనే సినిమా. అందులో నేను విలన్ పాత్ర చేశాను. ఆ చిత్రదర్శకురాలు బి.జయ. ఆవిడ నా పాత్ర గురించి చెప్పగానే నా డైలాగులు గోదావరి యాసలో చెప్తానన్నాను. ఆవిడ సరేనన్నారు.<br />
ఇంతకీ నాకు గోదావరి యాసమీద అంతపట్టు ఎలా వచ్చిందంటే... చిన్నప్పుడే మేమెలా కర్ణాటకలో సెటిలర్లుగా ఉన్నావో అలాగే గోదావరిజిల్లాల నుంచి వచ్చినవాళ్లు చాలా మంది ఉండేవారు. వాళ్లు ఆ యాసలో మాట్లాడుతుంటే నేనూ అలాగే మాట్లాడుతూ వాళ్లని ఆటపట్టించేవాడిని. అదీగాక, వంశీ నేనూ మామూలుగా కలుసుకున్నప్పుడు కూడా సరదాగా ఆ యాసలో జోకులేస్తుండేవాణ్ని. 'చందమామ' డిస్కషన్స్ జరుగుతున్నప్పుడు 'చంటిగాడు' సినిమా ఒకసారి టీవీలో వస్తుంటే అనుకోకుండా చూశాడు కృష్ణవంశీ. వెంటనే తన సినిమాలోనూ అదేయాసలో చెయ్యమని అడిగాడు. ఆ క్యారెక్టర్ ఎంత అద్భుతంగా పండిందో అందరికీ తెలిసిందే.<br />
ఆ పాత్ర అనే కాదు... కృష్ణవంశీ ఎప్పుడూ చాలా విభిన్నంగా ఆలోచిస్తాడు. చలపతిరావులాంటి ఆర్టిస్ట్ని కామెడీ పాత్ర(నిన్నేపెళ్లాడతా)లో చూపించడం అనేది కృష్ణవంశీకే చెల్లింది. 'చందమామ' తర్వాత కొత్తబంగారులోకం, బెండు అప్పారావు, సిద్ధు ఫ్రమ్ శ్రీకాకుళం ఇలా చాలా సినిమాల్లో మంచిపాత్రలు చేసే అవకాశం వచ్చింది. ఆ సినిమా తర్వాత... 'మన సినిమాలో ప్రసాద్ ఉండాలి, తనతో కొత్తగా చేయించుకోవాలి' అని చాలామంది నిర్మాతలూ దర్శకులూ అనుకోవడం నా అదృష్టం. ఆ పేరును పాడు చేసుకోకూడదు. అదొక్కటే నా కోరిక.<br />
'ఈ క్యారెక్టర్ ఆహుతిప్రసాద్ కాకుండా ఇంకొకడు చేసి ఉంటే బాగుండేదిరా' అని ఎప్పటికీ అనిపించుకోకుండా ఉండాలి, అంతే!<br />
<br />
<b>మాసొంతూరు కృష్ణాజిల్లాలోని ముదినేపల్లి పక్కనే ఉన్న కోడూరు. అక్కడ మాకు చాలా భూములుండేవి. ఆ వూళ్లోని జనార్దనస్వామి ఆలయం మా పూర్వీకులు కట్టించిందేనంటారు. ఆ స్వామి పేరే నాకు పెట్టారు. నేను పుట్టాక మా వాళ్లు కర్ణాటకకు వలసవెళ్లి అక్కడే స్థిరపడ్డారు. మేం కర్ణాటకలో ఉన్నప్పుడు అక్కడ ఉర్దూ కలగలిసిన భాష మాట్లాడేవాళ్లు. నిజానికి అది ఒకప్పుడు తెలంగాణలో భాగమే. రాయచూరు, గుల్బర్గా, బీదరు... ఇప్పటికీ ఈ మూడు జిల్లాలనూ అక్కడివాళ్లు 'హైదరాబాద్ కర్ణాటక' అంటారు. అదీగాక నా విద్యాభ్యాసం మిర్యాలగూడ, కోదాడల్లో కూడా జరగడంతో హిందీ బాగా వచ్చింది. అదే నాకు హిందీ సూర్యవంశంలో 'అమితాబ్' సరసన నటించే అవకాశాన్నిచ్చింది.</b><br />
<b><br />
</b><b>'చందమామ' సినిమాకి బెస్ట్ క్యారెక్టర్ ఆర్టిస్ట్గా నంది అవార్డుతో పాటు, గుమ్మడి అవార్డు అందుకోవడం ఒక మధురానుభూతి. అనారోగ్యం కారణంగా ఆయన ఆ వేడుకకు రాలేకపోయారు. నేనా మెడల్ తీసుకుని గుమ్మడిగారింటికి వెళ్లి ఆయన చేతులమీదుగా నా మెడలో వేయించుకున్న క్షణాలు మరపురానివి.</b><br />
<b>చెన్నైలో ఉన్నప్పుడు సత్యారెడ్డిగారి దర్శకత్వంలో 'నాయకురాలు' అనే సినిమాలో నలుగురు హీరోల్లో ఒకడిగా చేశాను. మిగతా ముగ్గురూ నాగబాబు, భానుచందర్, హరి. నాయకురాలు శారద. హీరోయిన్ సీత. ఆ సినిమా అయ్యేటప్పటికి నాగబాబు, నేను మంచి స్నేహితులమయ్యాం. అప్పటికి వాళ్ల అమ్మానాన్నలు నెల్లూరులో ఉండేవారు. నాగబాబుతో కలిసి సరదాగా వాళ్లింటికి వెళ్లి నాలుగైదురోజులు అక్కడ గడిపేవాళ్లం. వెంకట్రావుగారికి నేనంటే చాలా ఇష్టం. 'ఆహుతి ప్రసాద్' అనే పేరు మార్చుకోమని ఆయన చాలాసేపు కూర్చోబెట్టి మరీ చెప్పారు.</b><br />
<br />
<b>దర్శకుల్లో కృష్ణవంశీ కాకుండా నాకున్న మరో మంచి స్నేహితుడు వి.వి.వినాయక్. 'చెప్పాలని ఉంది' అనే సినిమాకి అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్గా చేస్తున్నప్పటి నుంచి వినయ్ నాకు పరిచయం. ఏ సీన్ ఎంతవరకూ తియ్యాలో వినాయక్కి బాగా తెలుసు. 'ముందు తీసేసి, తర్వాత ఎడిటింగ్ రూములో చూసుకుందాంలే' అనుకోడు. తాను తీయబోయే సినిమాలో ప్రతీ సీన్ ముందుగానే తన మైండ్లో ఫిక్సయిపోయి ఉంటుంది. దానివల్ల బడ్జెట్ నియంత్రణలో ఉంటుంది. నిర్మాతలు క్షేమంగా ఉంటారు. వినాయక్ మంచి దర్శకుడే కాదు, మంచి నటుడు కూడా. 'భాగ్యరాజాలాగా మంచి స్క్రిప్టు రాసుకుని నువ్వే చేయెుచ్చు కదా' అంటే... 'చేస్తే కృష్ణవంశీ దర్శకత్వంలోనే చేస్తాను' అంటాడు.</b></div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-65828739214296217312010-06-27T20:01:00.007+05:302011-03-22T09:09:21.490+05:30నామిని కొత్త సంకలనం వచ్చిందోచ్<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">"ఆరో తరగతి సిలబస్లో ఏమేమి వుండాది అనే ముందు, సిలబస్ ఎన్నేసి పేజీలు వుండాదనేది చూద్దాం.</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">ఇంగ్లీషు 150 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">ఇంగ్లీషు నాన్ డీటెయిల్డ్ 170 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">తెలుగు 140 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">తెలుగు నాన్ డీటెయిల్డ్ 60 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">హిందీ 70 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">లెక్కలు 416 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">సైన్సు 296 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">సోషల్ 316 పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">మొత్తం 1618పేజీలు</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;">ఆరోతరగతి సిలబస్ తీస్కోని తమాషాగా లెక్కేస్తే 1618 పేజీలు అయినాయండీ. ఈ పదహారు వందలా పద్దెనిమిది పేజీల్ని పిలకాయలు చదవాల. అర్తం చేసుకోవాల. ఆరోతరగతి పిలకాయలంటే పదేండ్లు పూర్తయి పదకొండో సమ్మచ్చరం నడస్తా వుండే బుజ్జికొండలు. ఈ తిరమల కొండలు 1618 పేజీలను చదివి నేర్చకోవాల. అయ్యే పనేనా?</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><span style="color: red;">ఆంధ్రదేశంలో వుండే మేధావులు అనే నా కొడుకులు సమ్మచ్చరంలో కనీసం(నేర్చుకునే కత పక్కన పెడితే) 1618 పేజీలు తిరగేస్తారా?</span> న్యూస్ పేపరొదిలేస్తే మనమందరం సంవత్సరానికి 1618 పేజీలు తమాషాగానైనా చదివి అవతల పారేస్తున్నామా? కనీసం కథలూ నవలలూ అయినా 150 పేజీల పుస్తకాలు సంవత్సరానికి పది చదువుతుండామా?"</span></div><span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">చదివారుగా... అదండీ కత. ఎంసెట్లూ ఇంజినీరింగులూ ర్యాంకుల పేరుతో పిల్లల్ని ఎంత హింసిస్తున్నామో నామిని తనదైన ‘భాష’లో ‘పిల్లల భాషలో ఆల్జీబ్రా’ అనే పుస్తకంలో ఈమాదిర్తో చెండాడేసినాడు.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">అదొక్కటి రాసి ఊరుకున్నాడా? ఇట్టా ఇంకా ‘ఇస్కూలు పిలకాయల కత’, ‘చదువులా? చావులా??’ ‘మా అమ్మ చెప్పిన కతలు’, ‘పిల్లల్తో మాట్లాడాల్సిన మాటా’ పేరుతో మరో నాలుగు పుస్తకాలు రాసిపారేసినాడు. నామిని సుబ్రమణ్యం నాయుడు అప్పుడప్పుడూ రాసిన ఈ పుస్తకాలన్నింటినీ కలిపి <b>‘నామిని ఇస్కూలు పుస్తకం’</b> పేరుతో సంకలనంగా అచ్చొత్తించేశారు. విశాలాంధ్ర, నవోదయ షాపులన్నింట్లో ఈ పుస్తకం దొరుకుతోంది. వెల రూ.200.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">నామిని అంఠే పడిచచ్చేవోళ్లు ఎగబడి కొనేస్కోవచ్చు. నేనయితే పొద్దున మొదులుబెట్టి సాయంత్రానికి చదివిపార్నూకినా!</span></div>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-37767260442013120082010-06-10T01:15:00.001+05:302010-06-15T21:08:07.910+05:30వేదం..... ఏమో, నాకైతే నచ్చలేదుఅందరూ అద్భుతంగా ఉందంటున్నారుగానీ... ఏమో, నాకైతే ‘వేదం’ సినిమా నచ్చలేదు. అల్లు అర్జున్, అనుష్క, మంచు మనోజ్ లాంటి మాంచి క్రేజ్ ఉన్న తారలను సైతం కథకి మాత్రమే కట్టుబడేలా చేసిన క్రిష్ ప్రయత్నం చెప్పుకోదగ్గదే, కానీ సినిమా మాత్రం అందరూ అంటున్నంత గొప్పగా మాత్రం లేదు.<br /><br />ఈపాటికే కథ అందరికీ తెలిసిపోయి ఉంటుంది. మొత్తం ఐదు క్యారెక్టర్లు. వాటి ప్రాధాన్యతను బట్టి రివర్స్ ఆర్డర్లో చెప్పుకుంటే....<br /><br /><b>అనుష్క</b><br />కథకి ఏ మాత్రం సంబంధం లేని క్యారెక్టర్ అనుష్క(అమలాపురం సరోజ)ది. ఆ క్యారెక్టర్ ద్వారా దర్శకుడు ఏం చెప్పదలుచుకున్నాడో అర్థం కాలేదు. అదొక పాసివ్(passive) క్యారెక్టర్. సినిమా మొదట్నుంచీ చివరిదాకా ఇతర పాత్రల యాక్షన్ కి రియాక్షన్ గా మాత్రమే సాగుతుంది. అమలాపురం సరోజగా పరిచయమైన పాత్ర హైదరాబాద్ లోని ఒక బ్రోకర్ ఫోన్ చేయగానే అప్పటిదాకా ఉంటున్న వేశ్యగృహం నుంచి పారిపోయి హైదరాబాదుకి చేరుతుంది. ఆమెకి తోడుగా ఒక హిజ్డా. రాజధాని నగరంలో వాళ్లిద్దరూ పడే కష్టాలు మిగతా ట్రాక్. క్లైమాక్స్ లో అల్లు అర్జున్ టెర్రరిస్టుల బారి నుంచి అనుష్కను కాపాడతాడు. అలా కాపాడటానికి అనుష్కే అక్కర్లేదు. హాస్పటల్లో ఉన్న ఏ పేషెంట్ అయినా చాలు. కాబట్టి ఈ పాత్ర కథకి పూర్తిగా...పూర్తిగా....పూర్తిగా... అనవసరం.<br /><br /><b>మంచు మనోజ్</b><br />తన స్వార్థం తాను చూసుకునే, బాధ్యతారహితమైన(మోస్ట్ ఇర్రెస్పాన్సిబుల్) కుర్రాడు. రాక్ స్టార్ అవాలన్నది ఇతగాడి ఆశయం. జీవితంలో తొలిసారి లైవ్ షో ఇచ్చే అవకాశం వస్తే బెంగుళూరు నుంచి హైదరాబాదుకి బయల్దేరతాడు. కానీ కేవలం ఇతగాడి నిర్లక్ష్యం(ఆలశ్యం) వల్ల ఫ్లైట్ తప్పిపోతుంది. అయినా పెద్దగా బాధపడక కార్లో వెళ్లిపోదామంటాడు స్నేహితులతో. అంతదూరం ప్రయాణించాక మరి పెర్ఫార్మెన్స్ ఎలా ఇద్దామనుకుంటాడో అతడికే(దర్శకుడికే) తెలియాలి. దార్లో రెండు ప్రహసనాలు. అస్సలు ఆసక్తి కలిగించని ఎపిసోడ్ అది. <br />ఇతగాడి తాత, తండ్రి దేశం కోసం ప్రాణాలర్పించిన వీర సైనికులు. ‘జీవితంలో అసలు ఏమవ్వాలనుకుంటున్నావురా నువ్వు’ అని తల్లి అడిగితే... ‘దేశం మొత్తం నీ కొడుకు గురించి చెప్పుకునే రోజు వస్తుందమ్మా’ (అచ్చం ఇవే మాటలు కాదుగానీ, భావం ఇదే) అని చెప్పినప్పుడే చివరికి ఈక్యారెక్టర్ గతి ఏమవబోతోందో చూచాయగా అర్థమైపోతుంది. అనుకున్నట్టుగానే చివరికి టెర్రరిస్టుల బారి నుంచి ఆస్పత్రిలో రోగులను రక్షించే క్రమంలో చచ్చిపోతాడు.<br />ఇలా అర్థం లేకుండా చచ్చిపోవడానికి మంచు మనోజే అక్కర్లేదు. ఏట్లో గన్నయ్య ఎవడైనా ఒకటే. కాబట్టి ఈ పాత్రా సినిమాకి అనవసరమే. ఈపాత్రకి మంచుమనోజ్ అంతకన్నా అనవసరం.<br /><br /><b>నాగయ్య</b><br />ఈ పాత్ర పేరు రాములు. చేనేత కార్మికుడు. అప్పులు తీర్చలేదన్న కోపంతో ఇతడి మనవడిని బలవంతంగా తీసుకెళ్లి పనిలో పెట్టుకుంటాడొక దొర. 50వేలు కట్టి విడిపించుకోమంటాడు. కోడలు కిడ్నీ అమ్మి డబ్బు తీసుకురావడానికి ఆమెతో కలిసి హైదరాబాదుకు పయనమవుతాడు. ఈ పాత్ర ద్వారా అవయవాల వ్యాపారం ఎంత దారుణంగా జరుగుతోందో, అమాయకులు ఎలా మోసపోతున్నారో బాగానే చూపగలిగారు. నటన అనుభవం లేని నాగయ్య ను తీసుకోవడం వల్ల పాత్ర చాలా సహజంగా అనిపించింది. చివర్లో... కోడలు కిడ్నీ అమ్మి సంపాదించిన డబ్బును ఎవడో ఎత్తుకుపోతుంటే అతడి కాళ్లు పట్టుకుని ఏడ్చే సీను హృదయవిదారకంగా ఉంటుంది. <br /><br /><b>అల్లు అర్జున్</b><br />కేబుల్ రాజుగా అందరూ పిలుచుకునే ఆనందరాజు అనబడే ఒకానొక బస్తీ కుర్రాడి పాత్ర ఇది. డబ్బున్న అమ్మాయికి వలవేసి పట్టాలనే తాపత్రయంతో నానా భ్రష్టుత్వం పడతాడు. ఆ అమ్మాయిని పార్టీకి తీసుకెళ్లడానికి 40వేలు అవసరమవుతాయి. చెయిన్ స్నాచింగ్ చెయ్యబోయి పోలీసులకి దొరికిపోతాడు. అయినా మారడు. రాములు పాత్ర దగ్గర నలభైవేలు కొట్టేసినా... సంఘర్షణకు గురై మంచివాడుగా మారి ఆ డబ్బును ఆ ముసలాడికి ఇచ్చేస్తాడు. అల్లు అర్జున్ ఈ సంఘర్షణను బాగానే చూపగలిగాడు.<br /><br /><b>మనోజ్ బాజ్ పాయి</b><br />హైదరాబాదులో ఉంటూ గణేష్ ఉత్సవాల సమయంలో కొందరు హిందువులు తనకు చేసిన అమానుషం కారణంగా షార్జాకు వెళ్లిపోదామనుకునే ముస్లిం క్యారెక్టర్. పత్రికల్లో చూస్తున్న చాలా అంశాలను బట్టి మనది మైనారిటీ పక్షపాత ప్రభుత్వం, ముస్లింల గురించి మాట్లాడే ధైర్యం ఎవ్వరికీ లేదు అని ఇన్నాళ్లూ అనుకుంటూ వచ్చానే కానీ, హైదరాబాదులో ముస్లింలు ఇంత అవమానాల పాలవుతున్నారనీ కష్టాలు పడుతున్నారనీ తెలీని అగ్నానంతో ‘ఇదేంటీ ఇలా చూపిస్తున్నాడు డైరెక్టరు’ అని ఆశ్చర్యం వేసింది. కానీ... తర్వాత మరొక జర్నలస్టు మిత్రుడ చెప్పిన దాని ప్రకారం ఇలా బాధలు పడుతున్న వాళ్లు కూడా ఉన్నారని తెలసి చాలా బాధవేసింది. నా సొంత అభిప్రాయాల సంగతి పక్కన పెడితే... <br />పేరు రహీముద్దీన్ ఖురేషీ. హిందూ ఛాందసవాదులు, ముస్లింలను అనుమానంగా చూసే పోలీస్ అధికారి... లాంటి వాళ్లను ఎదర్కోవాల్సి వచ్చినప్పడు పాసివ్ గా ఉండకుండా తిరగబడే యాక్టివ్ క్యారెక్టర్. చివర్లో టెర్రరిస్టులు ఇతడికి పారిపోయే అవకాశం ఇచ్చినా ప్రాణాలకు తెగించి హాస్పిటల్ లోనే ఉండి తోటి మనుషులను రక్షించాలనుకునే మనసున్న పాత్ర. <br />సినిమాకి నిజమైన హీరో ఈ క్యారెక్టరే. <br /><br />....మొత్తంగా చూస్తే ‘గమ్యం’తో పోలిస్తే అంతగా అనిపించదు. ఎందుకో గాలి శీనుతో పోలిస్తే కేబుల్ రాజు తేలిపోయాడనిపించింది. గాలిశీను చచ్చిపోతే బాగా పరిచయమున్న దగ్గరివ్యక్తి చనిపోయినంత బాధ వేసింది. ‘అరె, వీణ్ని చంపకుండా ఉంటే ఎంత బాగుండేది’ అనుకోని వాళ్లు ఉన్నారనుకోను. అంతగా టచ్ చేసే క్యారెక్టర్ లేకపోవడం ఈ సినిమాకి ప్రధాన లోపం. మనసును కదిలించే నాలుగైదు సీన్లు మినహా మిగతాసినిమా అంతా నీరసంగా, బోరుగా సాగినట్టు అనిపించింది.<br /><br />అసలు ఆ సినిమాకీ ఈసినిమాకీ పోలిక పెట్టడం ఎందుకంటారా.... గమ్యం అనే సినిమా లేకపోతే ‘వేదం’కి ఇంత హైప్ ఎక్కణ్నించి వచ్చేదండీ బాబూ<br /><br />ఆసినిమాతో పోల్చకపోయినా సరే...<br /><br /><b>ఏమోనబ్బా......... వేదం సినిమా నాకైతే నచ్చలేదు.</b>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1779907435692551502.post-45165307100464874702010-05-28T01:27:00.002+05:302010-06-15T21:07:44.045+05:30అన్ని సినిమాల్లో అవే పేర్లు...<span style="font-size: small;">వీరో అనగానే గోపీ... వీరోయిన్ రాధ... ఇనస్పెక్టర్ రంజిత్... కలెక్టర్ జానకి... ఇలా మన తెలుగు సినిమాల్లో పాత్రతల పేర్లకో పడికట్టు ఫార్ములా ఉంది. విలన్లందరూ సర్పభూషణ్రావ్, ఫణిభూషణ్రావు(ఇలాంటి పేర్లు మన సూపర్ స్టార్ సినిమాల్లో మరీ ఎక్కువ. కావాలంటే ఒక్కసారి కృష్ణ టోన్ లో పై రెండుపేర్లూ పలికి చూడండి), భుజంగం... ఇలా పామును స్ఫురింపజేసే ‘ఘనమైన’ పేర్లే. తల్లి పాత్రధారులంతా శాంతమ్మలో జానకమ్మలో అయ్యుంటారు. హీరో కూసంత చిలిపివాడైతే గోపీ... సాత్వికుడూ, నెమ్మదస్తుడూ, బుద్ధిమంతుడూ గట్రా మంచి లక్షణాలుంటే రాము. కథనాయికల పేర్లు పాత్ర తీరుతెన్నుల్ని బట్టీ రాధ, సరోజ, సీత ఇలాగుండేవన్నమాట. ఇదంతా పాతసినిమాల సంగతి. ఇప్పటి దర్శకుల స్టైలే వేరు. ఒకే పేరుని దాదాపు తమ సినిమాలన్నింట్లోనూ కొనసాగిస్తున్నారు.</span><br /><span style="font-size: small;"><br /></span><br /><span style="font-size: small;">ఈ లిస్టులో మొదటిపేరు వి.ఎన్.ఆదిత్యది. ‘మన సంతా నువ్వే’ హిట్ మహత్యమో ఏమో కానీ... వేణు, అను, శృతి అనే పేర్లను ఆయన వదల్లేకపోతున్నట్టు కనిపిస్తోంది. ఆ సినిమాలో ఉదయ్ కిరణ్ పేరు వేణు. హీరోయిన్లు అను(రీమాసేన్), శృతి (తనూరాయ్). ఆ తర్వాత తీసిన ‘నేనున్నాను’, ‘బాస్’ సినిమాల్లోనూ నాయికానాయకుల నామధేయాలు అవే. ఆయనే తీసిన ‘మనసు మాట వినదు’లో ఒకే హీరోయిన్(రస్నా బేబీ అంకిత) పేరు అనూయే. ఆదిత్య సినిమాల్లో ఆ పేర్లు కనిపించనివి మూడే. ‘ఆట’ సినిమాలో ఇలియానా పేరు సత్య. తమిళ ‘దిల్’ రీమేక్ ‘శ్రీరామ్’లో కథానాయిక అనిత పాత్ర ‘మధు’. మొన్నామధ్య వచ్చిన ‘రెయిన్ బో’ చిత్రంలోనూ తన పేర్ల సెంటిమెంటును ఎంచేతనో అనుసరించలేదాయన.</span><br /><span style="font-size: small;">వి.ఎన్.ఆదిత్య సినిమాల్లో కనిపించే మరో కొసమెరుపు... వేణు పాత్రధారి చివరకు పెళ్లి చేసుకునేది ‘అనూ’నే!</span><br /><span style="font-size: small;"><br /></span><br /><span style="font-size: small;">ఈవిషయంలో ఆదిత్యకు దీటుగా నిలిచే దర్శకుడు వి.వి.వినాయక్. నందు, నందిని, సంధ్య... వినాయక్ చిత్రాల్లో కథానాయిక పేరు కచ్చితంగా ఈ మూడిట్లో ఏదో ఒకటి అయి ఉంటుంది. ‘ఆది’లో కీర్తీచావ్లా పేరు నందు. ‘దిల్’ సినిమాలో నేహ, ‘ఠాగూర్’లో జ్యోతిక పాత్రల పేర్లు నందినీయే. లక్ష్మి, యోగి సినిమాల్లో కథనాయిక నయనతార పేరు ఆ రెండు సినిమాల్లోనూ నందినీయే. ‘సాంబ’ సినిమాలో భూమిక పేరు నందు. ఈ రెండు పేర్లనూ వదిలిపెడితే వినాయక్ మూడో ఛాయిస్.. సంధ్య అనే పేరు. ‘సాంబ’లో జెనీలియా, ‘కృష్ణ’లో త్రిష పాత్రల పేర్లు అదే మరి. ఈ పేర్లు పెట్టకుండా వినాయక్ తీసిన సినిమాలు ‘చెన్నకేశవరెడ్డి(అందులో టబు పేరు సీత, శ్రియ పాత్ర పేరు ప్రీతి), బన్ని(గౌరీముంజల్ పేరు మహాలక్ష్మి).</span><br /><span style="font-size: small;"><br /></span><br /><span style="font-size: small;">వీళ్లిద్దరిలాగా ఒకే పేరు కాదుగానీ ఎక్కువసార్లు ఒకే పేరుపై మక్కువ చూపే దర్శకులున్నారు. కృష్ణవంశీ, రాజమౌళి ఈ కోవలోకి వస్తారు. ఉదాహరణకు కృష్ణవంశీ తీసిన నిన్నే పెళ్లాడతా, డేంజర్, చందమామ సినిమాల్లో హీరోయిన్ల కామన్ పేరు ‘మహాలక్ష్మి’. చక్రం సినిమాలో ఇద్దరు హీరోయిన్ల పేర్లూ ‘లక్ష్మి’నే. ‘ఖడ్గం’లో హీరోయిన్ సంగీత పేరు కూడా ఇదే. తెలుగుదనం ఉట్టిపడేట్టుగా ఉంటుందనో మరే కారణమో తెలీదుగానీ గురువుగారు ఎక్కువగా పెట్టే పేర్లు ఈ రెండే.</span><br /><span style="font-size: small;">మగధీర విడుదలైనప్పుడు వివాదాల సుడిగుండంలో చిక్కుకుంది గుర్తుందా... ఆ సినిమా ‘చండేరీ’ అనే నవలకు కాపీ అనీ నవలలో కథనాయిక పేరు(ఇందు)నే సినిమాలో కాజల్ కి కూడా వాడేశారనీ రచయిత వాపోయారు. కానీ తరచి చూస్తే విజయేంద్రప్రసాద్, రాజమౌళి కాంబినేషన్లో వచ్చిన సినిమాలన్నింటిలోనూ ‘ఇందు’ అనే పేరు కామన్. ‘సై’లో జెనీలియా పేరు అదే. అంతకుముందొచ్చిన ‘సింహాద్రి’ సినిమాలోనూ భూమిక పేరు అదే. మరి ‘మగధీర’ హీరోయిన్ పేరు ‘ఇందు’ కావడంలో పెద్ద ఆశ్చర్యం లేదు ఏమంటారు!</span><br /><span style="font-size: small;"><br /></span><br /><span style="font-size: small;">ఇలా వ్యక్తిగతంగా దర్శకులూ రచయితల అభిరుచులే పాత్రధారుల పేర్లను నిర్ణయించడం ఒక పద్ధతి. దానికి భిన్నం ‘రాజశ్రీ ప్రొడక్షన్స్’ వారి పద్ధతి. ‘మైనే ప్యార్ కియా’ నుంచి వారి సినీమాల్లో హీరోగారి శాశ్వతనామధేయం... ప్రేమ్.</span><br /><span style="font-size: small;">హమ్ ఆప్ కే హై కౌన్, హమ్ సాథ్ సాథ్ హై, వివాహ్... ఇలా సినిమా పేరేదైనా కావొచ్చు. సల్మాన్ ఖాన్, షారుక్ ఖాన్, హృతిక్ రోషన్, షాహిద్ కపూర్.. ఆ సినిమాల్లో హీరో ఎవరైనా కావొచ్చు. రాజశ్రీ బ్యానర్ మీద బర్జాత్యాలు తీసే సినిమాల్లో కథనాయకుడు మాత్రం ప్రేమే. వాళ్లు తీసిన ‘మై ప్రేమ్ కీ దీవానీ హూ’ అనే సినిమాలో అయితే ఇద్దరు హీరోల పేర్లూ(హృతిక్, అభిషేక్) అదే. ఒకరు ప్రేమ్ కిషన్ అయితే, మరొకరు ప్రేమ్ కుమార్. ఆ పేరుతో సాగే డ్రామానే సినిమా కథాంశం.</span><br /><span style="font-size: small;"> ఇందులో ఇంకో విశేషమూ ఉందండోయ్. రాజశ్రీ బ్యానర్లో తాను చేసిన సినిమాలు హిట్లయిన ప్రభావమో ఏమో కానీ ‘ప్రేమ్’ అనే పేరు తనకు బాగా కలిసొచ్చినట్టు ఫిక్సయిపోయాడు సల్మాన్ ఖాన్. అత్యధికంగా 11 సినిమాల్లో అతని పేరు అదే. ఇక పరిశ్రమలో అతని ప్రత్యర్థి షారుక్ ఖాన్ తక్కువేం తినలేదు. కింగ్ ఖాన్ సినిమాల్లో ఎక్కువసార్లు అతని పేరు రాజ్, రాహుల్... ఈ రెండింట్లో ఏదో ఒకటి అయి ఉంటుంది. అతనాపేరుతో నటించిన సినిమాలు దాదాపుగా అన్నీ హిట్టయ్యాయి మరి. సినిమా వాళ్లు సెంటిమెంటుగతజీవులు అనడానికి ఇంతకన్నా ఉదాహరణ అక్కర్లేదేమో!</span>బాలుhttp://www.blogger.com/profile/13214407769922107105noreply@blogger.com8